Ulica dzieciństwa
Tove Ditlevsen

Powielenie pomysłu, koncepcji i scen z "Trylogii kopenhaskiej". Nie aż tak zapierające dech
w piersiach, bo już mi znane. Klimat podobny, ale nie aż tak spektakularna narracja. Mimo tego dobrze się czyta i nie wieje tak nudą jak w opowiadacniach ze zbioru "Moja żona nie tańczy".

Najpierw przeczytałam Trylogię kopenhaską, która emocjonalnie mnie pochłonęła. I może to był błąd. Bo czytając Ulice dzieciństwa miałam wrażenie "powtórki z rozrywki". Tyle zdarzeń było niemalże takich samych jak w autobiografii, tyle emocjonalnych przeżyć było prostym przeniesieniem odczuć autorki. W pewnym momencie stwierdziłam, że chyba zbyt szybko sięgnęłam po lekturę powieści. Ale nie miałam racji. W "Ulicach dzieciństwa" z całą mocą wybrzmiewają nasze lęki, kompleksy, obawy, że to jakimi jesteśmy jest niewystarczające. "Test" miłości i akceptacji, który przeprowadziła Ester jest jednym z najbardziej przejmujących wątków pokazujących brak poczucia własnej wartości, jaki spotkałam w literaturze. Jest jednocześnie cholernie prawdziwy i wiarygodny i tak samo głupi. Ale o tym wiedzą tylko te osoby, które całe swoje życie mierzą się ze spuścizną swojego dzieciństwa. Dzieciństwa, które wryło się w nich, które powoduje, że mają przekonanie, że nie zasługują. Nie zasługują na miłość, na szacunek, na to, żeby stanowić o sobie i swoim życiu.