Violeta

Sięgając po kolejne książki Isabel Allende, zawsze mam nadzieję na powrót do tego niezwykłego klimatu, który tak urzekł mnie w ,,Domu duchów". Niestety, najnowsze dzieła autorki coraz bardziej oddalają się od tej subtelności, głębi i magicznej atmosfery, które czyniły jej wczesne powieści wyjątkowymi. Owszem, doceniam opowieść o kobiecie, która wywalczyła sobie w życiu sporą niezależność. Violeta to postać silna, odważna i idąca pod prąd konwenansom. Jednak suchy, niemal reporterski ton powieści sprawia, że jej losy były mi  obojętne, pozbawione emocjonalnego ciężaru, który poruszał mnie w poprzednich książkach Allende.

Coraz wyraźniej dostrzegam powtarzalność motywów rodzinnych i historycznych - przewroty, kryzysy, wielopokoleniowe traumy, wszystko to powraca w kolejnych powieściach, jakby autorka nie potrafiła wyjść poza utarty schemat. Do tego dochodzą autobiograficzne wątki, które - zamiast wzbogacać narrację - sprawiają raczej wrażenie rozliczenia się pisarki z własną przeszłością. Z każdym rozdziałem coraz mocniej odczuwam, że ta książka jest ważniejsza dla samej Allende niż dla mnie jako czytelniczki. Brakuje mi tej czułości wobec postaci, tej magii słowa i gry wyobraźni, które kiedyś stanowiły o sile jej prozy.

Uważam, że Allende przybliża się coraz bardziej do pisania prostych, obyczajowych powieści. Ich język jest przejrzysty, ale pozbawiony polotu; historie - choć poruszają istotne tematy zatraciły literacką finezję, której szukam w literaturze pięknej. Z każdym kolejnym tytułem czuję coraz większe zniechęcenie, a perspektywa sięgnięcia po nową książkę autorki budzi we mnie więcej rezerwy niż ekscytacji. Szkoda, bo kiedyś jej powieści były dla mnie okazją do zagłębienia się w złożony swiat i psychikę bohaterów, a dziś stają się raczej pozbawionym emocji zapisem czyichś losów, które dość szybko umkną z mojej pamięci.