Wiedeńska gra
Carla Montero

(Kliknij aby rozwinąć opinię) #sekta #1911 #boże narodzenie #tajemnicze morderstwa #szpiedzy #romans Tło kryminalne do wszystkich wydarzeń stanowi absurdalna sekta z indyjskimi korzeniami i planem zniszczenia świata. Ale sama powieść, chociaż zawiera w sobie i nierozwiązane morderstwa i szpiegów, i nawet nieudolną policję.. Jest w zasadzie romansidłem. Piękna i egzotyczna nieznajoma łamie serca wszystkich mężczyzn zgromadzonych w zamku z okazji bożego narodzenia. Dość beztrosko jak na rok 1911 całuje ich pod jemiołami i udaje się na polowania. Wszystko to mocno nierealne i niepowiązane z samą sektą ociekającą haszyszem i symboliką. Ale książkę czyta się lekko, mimo podziału na dwa sposoby narracji - jej i jego listy/ pamiętnik - do tajemniczego Larsa. Książka zdecydowanie tylko dla kobiet i to tych oczekujących niewinnej rozrywki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Według wielu, mężczyzna stworzony został, aby walczyć o swoją dominację. Co jednak, gdy w dążeniach politycznych na drodze staje kobieta? I to nie byle jaka, tylko odwzorowanie bogini?

W roku 1913 młoda markiza Isabel straciła wszystko – rodziców, męża, nadzieję na przyszłość. Z pomocą przychodzi jej księżna Aleksandra, zamieszkała w Austro-Węgrach leciwa ciotka, matka dwóch przystojnych, acz zupełnie różnych synów. Gdy Isabel przyjeżdża na miejsce, zostaje wciągnięta w gry na dworze: adoruje ją dwóch przystojnych mężczyzn, w tym wielki książę Lars. Nie wszyscy są jednak zachwyceni obecnością młodej piękności – Karel, młodszy książę czekający na własny ślub wciąż podejrzliwie podchodzi do przybyszki. Czyżby miał obsesję? A może nienawiść zmieni się w coś zupełnie innego, gdy zostanie odkryta brutalna prawda o Isabel?

Początek debiutanckiej powieści Carli Montero przywiódł mi na myśl „Szmaragdową tablicę”, która czytałam jako pierwszą, znów bez zachowania chronologii utworów. Znów niewiele wiadomo, znów zaczynamy od końca, znów poznajemy wątki, których nie sposób zapamiętać. Dopiero potem, wraz z kolejnymi stronami, wchodziłam w wykreowany, acz oparty na faktach świat Brunstriechu, gdzie toczy się większość akcji, i wpadłam jak śliwka w kompot. Kończąc książkę odczuwałam jedynie tzw. kaca książkowego, którego doświadczają wszyscy ci kończący książkę, a oczekujący, że w ciągu nocy magicznie przybędzie w niej stron.

Nie będę nikogo oszukiwać, że początek powieści jest z lekka nudnawy. Zwłaszcza, gdy głos przejmuje Karel – bo akcja toczy się właściwie nie tyle dwutorowo, czy z dwóch punktów widzenia. Wszystko przedstawione jest od pewnego momentu w porządku chronologicznym, ale z perspektywy dwojga różnych bohaterów: Karela, młodego księcia uwikłanego w polityczną poprawność wspartą na konserwatywnym kręgosłupie moralnym, i Isabel, równie młodej, ćwiczącej jogę o poranku Hiszpanki, za którą szaleją wszyscy mężczyźni, bez względu na wiek czy przekonania.

W zasadzie większość książki nazwałabym ciekawą literaturą obyczajową z elementami literatury faktu. Dopiero z czasem, gdy przychodzi punkt zwrotny, a głos znów wraca w przeważającej części do Karela, odczułam ukłucie serca, zwiastujące zwykle doskonale rozwijającą się książkę. I „Wiedeńska gra” mnie pod tym względem nie zawiodła, łącząc w sobie elementy powieści obyczajowej i szpiegowskiej, doprawionej kilkoma faktami i znanymi nazwiskami. A zakończenie jest czymś, co pokazuje, dlaczego tę książkę warto przeczytać.

„Wiedeńską grę” mogę polecić wszystkim czytelnikom, którzy cenią sobie zaskoczenie. Pomieszanie szarych, smętnych faktów z okresu początku XX wieku z niesamowitymi bohaterami i egzotycznymi wątkami, a potem również wieloma silnymi emocjami sprawia, że bez żadnych oporów, dzień po przeczytaniu tej książki Carli Montero, zamówiłam kolejną. Mam nadzieję, że się nie zawiodę.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Nie wiem jakim cudem dobrnęłam do końca, bo książka dłużyła mi się niemiłosiernie. Wiało nudą i banałem, a opis był taki smakowity :( Wielkie rozczarowanie niestety.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Niestety, rozczarowałam się. "Szmaragdowa tablica" była dla mnie o niebo lepsza. W "Wiedeńskiej grze" akcja książki jest jakaś niezrozumiała, momentami zbyt prosta i naiwna. Troszkę męczyłam tą pozycję. Isabel, główna bohaterka, jest dla mnie postacią niezrozumiałą, tragiczną i nie do końca odkrytą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Isabel za pomocą swoich wpisów w dzienniku w formie listów do ukochanego, Larsa, wprowadza nas do ,,Wiedeńskiej gry". W jej narracji wyczuwa się wszakże drugie dno, lekkie sugestie, że i ona ma swoje sekrety. Pewnych wspomnień nic nie jest w stanie jej odebrać, muszą istnieć. Dziwne zdarzenia zaczynają się od napadu w Paryżu (w czasie podróży do Wiednia), gdzie pomaga jej Richard, Anglik, który okazuje się, że przypadkiem jest przyjacielem rodziny ciotki. Ale w jej przekonaniu ,,zbiegi okoliczności podobnie jak nieszczęścia, nigdy nie pojawiają się pojedynczo, przeznaczenie upiera się, żeby rzucać je nam pęczkami, jak obwarzanki." Bohaterka, piękna, ma zarazem dar niewinnego uwodzenia, z nutą kobiecej ignorancji, wręcz biją się o nią mężczyźni: Lars, Richard, Mikołaj. Jest nietypowa: uprawia jogę, czyta zakazane lektury nie przystające dziewczynie z hiszpańskiej szlachty. ,,A uwodzenie może być fascynującą grą, zależnie od tego z kim się gra." W pałacu ciotki podczas zbliżających się świąt w zbieraninie różnorakich gości i domowników zachodzą dziwne wypadki. Isabel staje się świadkiem tajemniczego obrzędu sekty kalikamaistów, a także innych tragicznych wydarzeń. Lecz milczy, bo przedstawienie musi trwać. Ale śmierć przytłoczyła ją. Był też strach, milczący, rozgrywający się we wnętrzu. Pełno wokół niej ewidentnych fałszerstw i manipulacji, traci przez to opanowanie, ale jest zdeterminowana. Jednak zaskoczyła ją letnia burza... Równoległa narracja prowadzona jest przez Karela, brata Larsa. Ten oschły mężczyzna ma silne poczucie obowiązku, intensywne uczucia jak miłość i nienawiść uważa za słabości charakteru. Z początku nie ufa Isabel. Ale to co się zdarzy, zaskoczy nawet jego. Ona rozchwieje go emocjonalnie. Oprócz nich na kartach powieści znajdziemy też przebiegłych konspiratorów, sekciarskich fanatyków, zimnych morderców- ludzi z ciemną stronę, ale także tych, co gotowi są poświęcić życie sprawom, które uważają za ważne. Kim naprawdę jest arogancki mistrz uwodzenia Lars; Mikołaj, który budzi antypatię; miły Borys, Karel, a nawet Isabel? Okazuje się, że ,,każdy odgrywa swoją rolę najlepiej jak potrafi. A im lepiej to robi, tym więcej ma do ukrycia." Ludzie mający misję, gra, która przestaje być grą. Ale w co się zmienia? Jednakże podczas lektury natknęłam się na pewne problemy: związane z rozeznaniem kto jest kim, trudno rozpracować bohaterów psychologicznie. Postacie jakby wydawały się zagubione, mniej wiedzą niż czytelnik (takie przynajmniej jest początkowe wrażenie). Dopiero zakończenie może dać odpowiedz, dlaczego odbiorcą obydwu narracji jest Lars. Początkowo brakowało mi większych emocji, lecz potem czytelnika zaskakuje i skutecznie omamia pisarka. Wielkie uznanie. Końcowe fragmenty rekompensują początkowe niedoskonałości. Wyznawane tajemnice jedna po drugiej, nie dają czytelnikowi czasu na złapanie oddechu, a nerwy napięte są jak postronki. Miażdży prawda. Praktycznie żadna z postaci nie jest tą, którą poznajemy na początku, każdy ma podwójną tożsamość. Montero posiada talent do kreowania nieprzewidywalnego i zaskakującego finału. ,,Wiedeńska gra" jest powieścią pełną tajemnic, niedopowiedzeń i zagadek. Nic nie jest oczywiste i proste, zawoalowane intrygi osaczają nas z każdej strony. Sugeruję, nie dajcie się zniechęcić na początku, dotrzyjcie aż do finału- naprawdę warto. Zobaczcie, czy szpiegostwo to tylko męska gra. Ja myślę, że na pewno jest jednak grą, w której ,,nieufność jest główną cechą zwycięzcy".

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Wiedeńska gra oparta jest na zapiskach z dwóch dzienników. Jeden z nich prowadzony jest przez Hiszpankę Isabel, drugi przez młodszego syna wielkiej księżnej - Karela. Adresatem obu jest Lars. Carla Montero gubi się jednak w dwutorowej narracji. Wielokrotnie nie mogłam się połapać kto jest narratorem. Sama intryga kryminalna poprowadzona została niezbyt udanie. Brak również zaskakujących zwrotów akcji, które mogą zniechęcić do długiej lektury. Papierowi bohaterowie nie wzbudzili mojej sympatii. Ich sylwetki drażniły mnie także dlatego, że są pełne sprzeczności. Wiarygodnie oddany kontekst historyczny, który miał być atutem powieści, okazał się jedynie chwytem reklamowym. Wątki romansowe przesycone są jedynie wulgarnością. Początek książki był nudny. Tak naprawdę dopiero w połowie zaczęło się coś dziać. Najlepsza z całej książki okazała się okładka. Dla mnie to jednak za mało abym zachwyciła się tą książką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Po ciężkim wstępie naznaczonym sprawami politycznymi i wojennymi mogę stwierdzić,że podobało mi się takie połączenie kryminału,zagadki i miłości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Carla Montero to hiszpańska pisarka. Jakiś czas temu głośno było o jej powieści "Szmaragdowa Tablica". Książka ta czeka sobie spokojnie w kolejce pozycji do przeczytania. Kilka dni temu dostałam drugą, a w zasadzie pierwszą, bo debiutancką powieść tejże autorki "Wiedeńska gra". Musiałam, przez duże "M", wygospodarować czas, żeby usiąść wygodnie w fotelu z filiżanką kawy i książką, aby ją pochłonąć. Nie ukrywam, że bodźcem do tego był ukochany Wiedeń w tytule. Rok 1913. W świecie daje się czuć napięcie związane ze zbliżającymi się działaniami wojennymi. Arystokracja, to warstwa społeczna, która wkrótce musi zejść ze sceny politycznej. Idealnym odzwierciedleniem tej sytuacji jest Wiedeń, miasto, które trwa pomiędzy tym, co stare, a tym, co nowe. Właśnie w tym czasie historycznych przemian Carla Montero umieściła akcję swojej powieści. Najpierw poznajemy księżną Aleksandrę i Isabel, które jadą do Brunstriechu, posiadłości tej pierwszej, aby w otoczeniu rodziny i znajomych spędzić święta Bożego Narodzenia. W posiadłości poznajemy szereg postaci, które nie koniecznie są tymi, za kogo się podają. Zresztą swoją tajemnicę skrywa też Isabel oraz synowie księżnej. Przypadkiem, a może i nie, dziewczyna odkrywa nocne spotkania tajemniczego zgromadzenia, które za miejsce swoich posiedzeń obrało sobie podziemia posiadłości. Beztroską zabawę świąteczną zakłócają morderstwa oraz ewidentne oznaki ich tuszowania. Jakie tajemnice skrywa w sobie zamek? Kim tak naprawdę są bohaterowie? Dlaczego Isabel znalazła się w tym miejscu? Powieść biegnie dwutorowo. Mamy dwóch narratorów: Isabel i Karela, którzy piszą dzienniki do Ukochanego i Brata w jednej osobie. Oboje, poza przelewaniem na papier swoich uczuć, opisują bieżące wydarzenia. Jesteśmy świadkiem tego, jak o tym samym piszą różne osoby, jak pewne wydarzenia wpłynęły na ich postępowanie. Carla Montero dużo miejsca poświęciła kulturze hinduskie, a szczególnie kultowi bogini Kali. Samo zakończenie jest zaskakujące. Okładka przyciąga wzrok: piękna Hiszpanka, a w tle zdjęcie Wiednia. Po wewnętrznych stronach okładki również znajdują się piękne fotografie starej stolicy Austrii. Mnie osobiście rozczarował brak tytułowego miasta w powieści. Te krótkie opisy, które dostałam, niestety nie zaspokoiły mojego apetytu. Mimo wszystko uważam, że "Wiedeńska gra" to bardzo udany debiut tej hiszpańskiej pisarki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Nie wciągnęła mnie ta historia.... ,,Szmaragdowa tablica" podobała mi się bardzo, więc jak tylko pojawiła się ,,Wiedeńska gra", chciałam ją przeczytać, niestety się zawiodłam..

(Kliknij aby rozwinąć opinię) aj... pełna akcji powieść, w każdym zakamarku, w każdym ciemnym zaułku, czai sie ktoś kto nie jest tym, za kogo się podaje... maksarada w pełnym tego słowa znaczeniu... wielowątkowość z sektą w tle...kobieta, która zostaje omotana "przez gąszcz sytuacji", polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Mówiąc w bardzo wielkim skrócie: ,,Wiedeńska gra" to świetna powieść z intrygującymi zagadkami w tle. Nie brakuje jej werwy, ciekawych bohaterów czy też ogromnej ilości zagadek, które towarzyszą każdemu powstałemu wątkowi. Carla Montero to pisarka bardzo utalentowana i mam nadzieję, że prócz wspaniałej ,,Szmaragdowej tablicy" oraz "Wiedeńskiej gry", będziemy mieli okazję poznać jeszcze wiele tajemniczych powieści. Taki autor to skarb dla literatury światowej, dlatego cieszmy się, że trafił również do naszego kraju, razem z tak bogatymi tytułami. Zachęcam do lektury. Naprawdę warto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała powieść, wciągająca od pierwszej strony i przez cały czas trzymająca w napięciu. Carla Montero po raz kolejny mnie zachwyciła. Świetny styl, nietuzinkowa fabuła, mnóstwo zagadek i nieprzewidywanych zwrotów akcji, doskonale wykreowani bohaterowie, do tego wątki obyczajowe, sensacyjne czy szpiegowskie. Jestem zafascynowana!