Współuzależnione

Ktoś mi bliski jest DDA i dlatego książka ta była mi po drodze. U Sekielskiego odnalazłem smutną prawdę o tym, jak słaby jest człowiek. Jak często stąpamy po cienkiej linie - przyzwyczajenia, powielanie schematów, wpadanie w pułapkę "modnych" zachowań rozdmuchiwanych dodatkowo przez nieodpowiedzialne media. Dzięki "Współuzależnionym" przekonałem się, że problem ten jest równie istotny, jak u samych alkoholików, czy osób z innymi niebezpiecznymi skłonnościami. Książka pokazała mi również, że system wsparcia dla żyjących z ludźmi w szponach nałogu raczkuje, a przecież o tych sprawach powinno się mówić częściej i na wczesnych etapach edukacji.

Każda z przytoczonych tu historii to zbiór ogromnych emocji i przeżyć. Cieszę się, że ujrzały światło dzienne. Oby dotarły do jak największej liczby osób - nie tylko z problemem uzależnienia i współuzależnienia. Ubolewam nad tym, że wciąż wiele takich zdarzeń rozgrywa się za zamkniętymi drzwiami, że jeszcze więcej podobnych, a może i gorszych historii jest cenzurowanych. A wydawać by się mogło, że dzisiejszy świat obnażył już wszystko...

Marek Sekielski, znany z reportaży dotykających trudnych społecznych tematów (m.in. „Polska na odwyku”, „Jest OK. To dlaczego nie chcę żyć?”), w „Współuzależnione” oddaje głos kobietom żyjącym w cieniu nałogu bliskich. Książka, opublikowana w marcu 2025 roku, to zbiór dziesięciu wywiadów z żonami, partnerkami i córkami osób uzależnionych od alkoholu, narkotyków i hazardu. Marek Sekielski, sam będący trzeźwym alkoholikiem, pisze we wstępie: „To nie jest książka tylko dla ludzi, którzy nam towarzyszą – to też książka dla nas, alkoholików. Pokazuje, jak nasze picie wpływa na tych, którzy nas kochają" . 
Autor w książce  demaskuje współuzależnienie jako emocjonalną pułapkę, w której miłość przeplata się z lękiem, kontrolą i utratą własnego ja. Kobiety podporządkowują życie uzależnionym, szpiegują, sprzątają po nich (np. wymiociny), rezygnują z potrzeb, tłumacząc ich zachowania przed światem .  Fizyczne i psychiczne konsekwencje to bezsenność, stany lękowe, depresja, niska samoocena. Współuzależnienie to choroba wymagająca terapii, często ignorowana w systemie pomocy .  Kobiety zapominają, że same potrzebują wsparcia. Rozmowy są szokująco szczere. Kobiety opisują upokorzenia, przemoc, bankructwa i zdrady, ale też moment zderzenia ze ścianą, gdy uświadamiają sobie własną chorobę .  Radykalne rady: „Kobieto, jeżeli się zorientujesz, że twój mąż jest alkoholikiem, bierzesz w jedną rękę dziecko, w drugą walizkę, dowód osobisty, paszport i wychodzisz” – ta mantra powtarza się jako symbol konieczności stanowczych decyzji . 
Autor podkreśla, że współuzależnione potrzebują specjalistycznej pomocy. Marek Sekielski przytacza historie kobiet, które odzyskały siebie dzięki terapii, np. rezygnując z sprzątania po alkoholiku . 
Dlaczego to ważna lektura?
Marek Sekielski pokazuje, że współuzależnienie dotyka ludzi niezależnie od statusu – żony prezesów, nauczycieli, artystów .   Autorki historii podkreślają, że w Polsce wciąż brakuje terapii dla rodzin uzależnionych. Książka jest wołaniem o zmianę tego stanu . : Autor, pisząc z pozycji osoby, która wyrządziła krzywdy, dodaje książce głębi. To nie tylko oskarżenie, ale też akt empatii wobec obu stron . 
Mocne strony książki to autentyzm. Każda historia jest unikalna, unikając schematyzmu. Marek  Sekielski zadaje trafne pytania, wydobywając niuanse cierpienia .  Funkcja terapeutyczna dla współuzależnionych książka może być pierwszym krokiem do uświadomienia sobie problemu. Dla społeczeństwa  lekcją wrażliwości .  Prosty język więc  reportaż czyta się w jeden dzień mimo trudnego tematu . 
Słabe strony to wąska perspektywa. Brak historii mężczyzn współuzależnionych (np. od uzależnień partnerek) czy par niemonogamicznych.  Lekceważenie innych nałogów.  Choć mechanizm współuzależnienia jest uniwersalny, dominuje temat alkoholu (tylko 2 rozmowy dot. narkotyków/hazardu) . 
To książka, która otwiera oczy.
„Współuzależnione” to niezbędny głos w debacie o uzależnieniach. Marek Sekielski udowadnia, że choroba jednego człowieka zatruwa cały system rodzinny, a współuzależnienie jest cichą epidemią. Choć nie oferuje łatwych rozwiązań, daje coś cenniejszego, świadomość, że najpierw liczymy się my, potem reszta" . Polecam ją nie tylko tym, którzy zmagają się z nałogiem bliskich, ale też terapeutom, nauczycielom i politykom jako wezwanie do działania. 

Dla kogo? Osoby w relacjach z uzależnionymi, terapeuci, studenci psychologii, wszyscy zainteresowani mechanizmami chorób współistniejących. 

Moja ocena: 9/10 ⭐️

Czytajcie!

BRUNETTE BOOKS

„Współuzależnione” Marka Sekielskiego to niezwykle mocna i potrzebna książka, która nie jest tylko po to, aby ktoś mógł sięgnąć i poznać historie kobiet, które jako matki, żony, czy córki stały się współuzależnione przez mężczyzn w ich rodzinach niestroniących od alkoholu.
Dziesięć historii, które zdarzyły się naprawdę. Historie chwytające za serce, poruszające do granic możliwości, gdyż rozbijają rodzinę, wywołują w niej masę problemów i cierpienia. Od dawien dawna przyjęło się, że kobieta niezależnie od wszystkiego powinna trwać przy mężu, ale czy aby na pewno… Kiedy mężczyzna zaczyna zbyt często zaglądać do kieliszka, oddala się od rodziny, stopniowo ją niszcząc. Do domu zaczyna się wkradać obojętność, strach, niejednokrotnie przemoc psychiczna, a także ta fizyczna, która dla rodziny jest destrukcyjna.
Nie mówię, że należy zostawić osobę nadużywającą alkoholu, zawsze należy wyciągnąć pomocną dłoń, niemniej jednak osoba uzależniona musi tę dłoń przyjąć, bo gdy ona ją odtrąca, nie chce naszej pomocy, to nie musimy trwać w tej relacji, zapominając o sobie…

Niezwykle prawdziwe, niestety zarazem bolesne historie, które poznajemy podczas czytania tego tytułu, wywołały we mnie wiele emocji, zdecydowanie nie przeszłam obok nich obojętnie, szczególnie że w życiu każdy z nas, bliżej czy dalej spotkał się z nadużywaniem alkoholu przez wiele osób...

Bardzo polecam ten tytuł, aby mieć większą świadomość, zwrócić uwagę na potrzebujących naszej pomocy, ale również i po to, aby czasem dostrzec samych siebie! Naprawdę warto przeczytać!

" [...] Kobieto, jeżeli się zorientujesz, że twój mąż jest alkoholikiem, to bierzesz w jedną rękę dziecko, w drugą rękę walizkę, dowód osobisty, paszport i wychodzisz. [...]"

Z przyjemnością sięgnęłam po najnowszy reportaż Marka Sekielskiego pod tytułem "Współuzależnione". Bardzo ważny, trudny i często zamiatany pod dywan temat. Pomaga się wyjść z nałogu między innymi alkoholikom, hazardzistom lub narkomanom, a zapomina o leczeniu ich rodzin. A to duży błąd. Rodziny uzależnionych osób powinny chodzić na terapie i również zawalczyć o swoje życie. Przepracować traumę, często doznając ją latami.
W książce "Współuzależnione" poznałam dziesięć historii, które mnie głęboko poruszyły. Czy wszystkim współuzależnionym kobietom opisanym w tym reportażu, udało się wyleczyć ze współuzależnienia?
Czy wiecie, co to jest współuzależnienie? Marek Sekielski doskonale to wyjaśnia. Współuzależniona osoba zapomina o sobie i myśli tylko o uzależnionym. Kontroluje go, szpieguje i podporządkowuje swoje życie pod niego. Wszystko robi z myślą o nim. To emocjonalna pułapka, z której nie tak łatwo się wydostać. Często trwa to latami. Jak mówią nasze bohaterki, mało jest terapii dla współuzależnionych. Wielka szkoda. Mam nadzieję, że dzięki tej książce to się zmieni.
Ten reportaż mimo trudnego tematu dałam radę przeczytać w ciągu jednego dnia. Wciągnął mnie od samego początku. Chciałam wiedzieć, czy nasze bohaterki wyszły ze współuzależnienia i stanęły na własnych nogach i czy wreszcie są szczęśliwe.
Z książki "Współuzależnione" dowiedziałam się między innymi tego, że po alkoholiku nie wolno sprzątać. Musi sam posprzątać swoje np. wymiociny. Kobieta w takim przypadku powinna zabrać dziecko i wyjść z domu. Tak samo nie wdawać się w dyskusje. Po prostu trzeba się odciąć. 
Czy posprzątałybyście po swoim mężu/ narzeczonym, czy chłopaku, gdyby ten będąc w cugu alkoholowym, zwymiotował? Jeżeli tak, to prawdopodobnie jesteście Współuzależnione. Zróbcie coś z tym. Idźcie na terapię. Tam dowiecie się, jak powinnyście reagować, żeby nie stracić siebie.
Pamiętajcie! Najpierw liczymy się my, później cała reszta. Jeżeli jest odwrotnie, to niestety jest problem.
Autor zadawał bardzo dobre i trafne pytania, a bohaterki na nie odpowiadały. Poznacie również pewnego terapeutę, który od kilku lat zajmuję się współuzależnionymi.
Pamiętajcie:
- nie bójcie się prosić o pomoc.
- nie zapominajcie o sobie.
- szczęśliwa mama to szczęśliwy dom
Nie żałuję, że przeczytałam ten reportaż. Dzięki niemu otworzyły mi się oczy.
Warto przeczytać najnowszy reportaż Marka Sekielskiego pod tytułem "Współuzależnione".