Yggdrasil. Struny czasu

Pierwszy tom Yggdrasil opowiada o losach Eryka i jego kompanii. Wiking ten znajdujący się na słowiańskiej ziemi, ratujący wioskę wieśniaków przed Lachami, niespodziewanie przenosi się w czasie do przeszłości. On, Wikingowie i wioska. Wszyscy muszą się nagle odnaleźć na zimnej i niechętnej ziemi.

Sam pomysł na książkę jest niesamowity. Autor zabiera nas, czytelników, w czasy prehistorii, gdzie Eryk spotyka bóstwo z przyszłości oraz lud, który prawdopodobnie wyginie. 

Co jakiś czas trafiamy również do przyszłości: świata, w którym uczciwie nie chciałabym mieszkać, bo choć człowiek ma w nim cudowne życie, to równocześnie bardziej wegetuje niż czerpie garściami z możliwości, które są mu dane. Zauważyliście, że przeważnie światy przyszłości są negatywnie przedstawiane?

Na początku trochę się męczyłam, ale po niedługim czasie się wyciągnęłam i gdy zakończyłam tom pierwszy to miałam niedosyt. Niedosyt Eryka. 

Bardzo spodobało mi się przedstawienie słowiańskiej wioski. Ludzie w niej mieszkający mieli w sobie mądrość, którą szanuje. Relacje pomiędzy Erykiem a przedstawicielem wioski, takim jakby sołtysem były idealne. Każdy siebie potrafił wysłuchać i o ile po starszym człowieku, który już wiele widział i słyszał, mogłam się tego spodziewać, to po Eryku nie do końca. 

W ogóle Eryk ma zdolności przywódcze, które mogą wynikać z sposoby wychowania, to że urodził się dość ważnej rodzinie, jak również mogą pochodzić z jego siły charakteru. Jego nie słuchają tylko Wikingowie - ludzie z wioski też go szanują i robią to, co on im rozkaże. 

Eryk jest najlepszą postacią w tym tomie (choć i resztę jego kompanii polubiłam) i z chęcią poznać serię Wikingowie, w której również go będę mogła znaleźć. 

Książkę polecam. Czyta się nią dość szybko. Świat przedstawiony w lekturze do mnie przemawia. Fabuła również. Spodobał mi się bardzo pomysł na książkę. To pomieszanie przeszłości z przyszłości: czynniki, przez które Eryk i cała wioska przenieśli się w czasie. 

Fajny pomysł i świetna książka.