Za rok o tej porze

Kornelia znana z poprzedniej części "Dobrze, że jesteś” postanowiła zaufać na nowo mężczyźnie i ułożyć z nim życie, kiedy między nimi rodzi sie uczucie i pojawia się światełko na normalną codzienność bez strachu, przeszłość powraca do kobiety, budzi się uśpione zło i ujawniają się niewyjaśnione tajemnice z przeszłości. Ktoś chce zaszkodzić Kornelii. 

"Rozorało serce na pół i rana nadal krwawi. Bo czas ich nie leczy, tylko zabliźnia, przysypuje pyłem niepamiętania."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Z czasem zrozumiałam, że nie ma gorszej rzeczy niż rezygnacja z siebie, obojętność, zgoda na trwanie". Życie bardzo często pokazuje nam, ile siły drzemie w każdym z nas. Pokazuje, że pomimo wielu piętrzących się trudności, potrafimy iść do przodu z podniesioną głową i walczyć o swoje szczęście. Każdy z nas musi tylko znaleźć w sobie potrzebną wolę przetrwania, taką jaką znalazła w sobie główna bohaterka najnowszej książki mojej ulubionej łódzkiej pisarki. Monika Sawicka to absolwentka stosunków międzynarodowych, z wykształcenia i zamiłowania dziennikarz. Matka dorosłej już córki Karoliny, posiada dwa psy, dwa koty, dystans do siebie oraz sporo pokory. Autorka znana jest z takich książek jak "Kruchość porcelany", "Demi Sec", "Gra wstępna" czy "Kolejność uczuć". Uwielbia wracać do powieści Williama Whartona pt. "Spóźnieni kochankowie". "Za rok o tej porze" to kontynuacja książki "Dobrze, że jesteś". Kornelia układa swoje życie na nowo z partnerem, którego zaczyna darzyć prawdziwym uczuciem. Niestety, ktoś zaczyna dręczyć bohaterkę, szkodząc jej całemu związkowi. Kornelię opanowuje psychoza, ale pomimo tego, kobieta próbuje rozwiązać swoje problemy. Okazuje się, że to przeszłość domaga się wyjaśnienia pewnych tajemnic, które rzutują na życie bohaterki. Po lekturze książki "Dobrze, że jesteś" Monika Sawicka pozostawiła swoich czytelników z wieloma niewyjaśnionymi wątkami, dlatego też z wielką niecierpliwością oczekiwałam na drugą część. Autorka doskonale zdawała sobie sprawę z tego stanu rzeczy, z występowania swoistego "głodu odbiorcy" i potrzebę tę w drugim tomie, w pełni zaspokoiła. Otóż, w końcu dowiedziałam się o wielu nowych szczegółach z życia Kornelii, o jej trudnych doświadczeniach i bulwersujących wydarzeniach, które na zawsze zmieniły jej sposób postrzegania świata. Zgłębiając tragedie, jakich była niestety czynnym uczestnikiem w przeszłości oraz obserwując jej zmagania z teraźniejszymi problemami, miałam nieodparte wrażenie, że wiele czytelniczek odnajdzie na kartach tej historii cząstkę siebie. W szczególności dzięki niezwykle sensualnemu językowi, ukierunkowanemu na współodczuwanie wszelkich emocji. Warto podkreślić, że w książce znajduje się wiele przerywników pod postacią cytowania tekstów znanych i dobrych polskich piosenek. Fabułę urozmaicają także tzw. "lovelisty", czyli listy miłosne, pełne namiętności, przywiązania i czułości. Trafnym zabiegiem jest także wplatanie narracji osoby, która próbuje zaszkodzić głównej bohaterce, gdyż myśli tej postaci, pełne nienawiści wywołują dreszcze strachu. Muszę także wspomnieć o odniesieniu do tragicznej historii Madzi z Sosnowca oraz o niezwykle wstrząsającym liście dziecka do matki, które ta własnoręcznie zabiła. Trudno otrząsnąć się po tym fragmencie prozy. Szczypta smutku, garść wzburzenia oraz kilogramy nadziei. Tyle emocji, tyle wzruszeń i tyle autorefleksji potrafi wywołać jedynie proza Moniki Sawickiej, która wie, jak dotrzeć do zakamarków ludzkich serc. Dzisiaj, jutro i za rok o tej samej porze powiem dokładnie to samo - jestem zachwycona! Przeczytajcie koniecznie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Prawdę powiedziawszy jeszcze do teraz nie otrząsnęłam się po przeczytaniu lektury, która wzbudziła we mnie każdą, chociażby najdrobniejszą cząstkę uczuć. Nawet te, które spały gdzieś tam w najdalszych zakamarkach mego ciała, obudziły się. Książka pochłonęła mnie bez pamięci, a myśli po jej przeczytaniu wciąż krążą wokół mojej głowy. Autorka porusza każdą strunę mego sumienia, czytając o losach Korneli sprzed lat, cierpiałam razem z nią. Zastanawialiście się kiedyś jak wiele człowiek potrafi znieść? Niejednokrotnie spadamy w dół, ale czy zawsze udaje nam się z niego wydostać? Wspomnienia... one na zawsze będą nieodłącznym elementem naszego życia. Często nie chcemy pamiętać tych złych wspomnień, pragniemy o nich zapomnieć, ale one powrócą do nas w najmniej spodziewanym momencie. Wkroczą w nasze życie i je spustoszą, otwierając rany przeszłości ponownie. "Wspomnienia są jak albumy ze zdjęciami - możemy do nich wracać w dowolnym momencie naszego życia i sprawiać, że zaczynają żyć na nowo. Wspomnienia mogą być dobre lub złe." Nie każdy z nas ma dzieciństwo usłane różami. Nie wszyscy są obarczani miłością rodzicielską. Nie wszyscy cieszą się swym dzieciństwem, które przecież powinno być słodkie i beztroskie. Mam na imię Kornelia i umierałam wiele razy. Mam na imię Kornelia i byłam ofiarą przemocy domowej. Mam na imię Kornelia i wreszcie, po tylu latach wyrzucę ŚMIECI. My krzywdzimy innych, inni krzywdzą nas. Ale jak wielu z nas potrafi wybaczyć? Czym dla Was jest wybaczenie? Ile razy udało Wam się przebaczyć swojemu oprawcy bądź sobie samemu? Ile razy czuliście się winni sytuacji, na którą tak naprawdę nie mieliście wpływu? "Wybaczyć nie oznacza zapomnieć. Przeciwnie - niczego nie zapominamy. Wszelkie zdarzenia z naszego życia, także doznane krzywdy, są cennym życiowym doświadczeniem. Nie warto zapominać lekcji, jakich udziela nam życie." Przystańmy na chwilę i zastanówmy się czy warto nosić w sobie ciężar tego co nas spotkało? Czy nie lepiej pozwolić wypłynąć tym doznanym krzywdom na głęboką wodę? Wyzwolić się od nich, pozwolić, byśmy mogli ruszyć w dalszą drogę, wybaczając swemu oprawcy? Wiadomo, że są czyny których nie potrafimy wybaczyć, gdyż nie pozwala nam na to sumienie. Ale skoro Jan Paweł II potrafił wybaczyć swojemu zamachowcy, my również powinniśmy nauczyć się to robić. Za rok o tej porze to książka, w której wrażliwość autorki odczujemy na każdej stronie. Nie sposób przejść obok tej lektury obojętnie. Czytając, będziemy zastanawiać się nad własnym życiem, nad podjętymi decyzjami i nad tym, czy potrafimy wybaczać. Monika Sawicka pisze sercem, zapewniając nam istny emocjonalny rollercoaster. Nie sposób wyrazić słowami, co czuje czytelnik po przeczytaniu jej książki. To trzeba przeżyć samemu. "Wybaczyłam wszystkim, którzy mnie skrzywdzili. Bez tego nie zrobiłabym ani kroku naprzód. Mam w sercu samo dobro. Wybaczyłam bez stawiania warunków i żalu. Wybaczenie daje mi wolność i siłę, zrzuciłam z pleców tych, których dźwigałam, wcześniej nie wybaczywszy, i teraz idę szybciej i jest mi lżej." Polecam z całego serca!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)