Złodziejka głosu

Nowy, czwarty zbiór wierszy Kaliny Kowalskiej zatytułowany ,,Złodziejka głosu" jest propozycją dla tzw. czytelników wymagających, którzy w poezji nie szukają wyłącznie uniesień emocjonalnych i krasomówstwa, lecz pogłębionej refleksji i rzetelnego warsztatu literackiego. Tomik wychodzi naprzeciw tym oczekiwaniom. Rozdział pierwszy - ,,Epizody" - zawiera liczne utwory odwołujące się ,,podskórnie" do poezji samej w sobie (m. in. ,,Sedno", ,,Powiedziane", ,,Złota myśl", ,,Wiersz kicz kicz", ,,Myszeńce", ,,Karmazynowy bóg"). Towarzyszą im wiersze mówiące o trudnych relacjach, jakie zachodzą między ludźmi, zarówno w kontekście przeżyć osobistych (,,Bogi odwrotne", ,,Fatum", ,,Morza żółte, szum, kalendarze", ,,Big Bang"), jak i doświadczeń społecznych (,,Krzyk", ,,To wszystko"). W drugim rozdziale - noszącym tytuł ,,Refreny" - dominuje liryka nostalgiczna, dotykająca problemów samotności i przemijania (m. in. ,,Ciebie pełna", ,,Klangor", ,,Crusoe", ,,Słoje drzewne", ,,Tautologie", ,,Grawer"). Znajdują się tu również trzy utwory z imiennymi dedykacjami (,,Raz, dwa, trzy biała pani...", ,,Twój wiersz", ,,Tajemni") oraz wiersze zawierające odniesienia do symboliki biblijnej i religijnej (,,Sza", ,,Apokalipsa", ,,Kołysanka dla Judasza", ,,List stamtąd"). W ostatnim rozdziale Kalina Kowalska umieściła dwa odrębne cykle wierszy. Pierwszy z nich to rodzaj poetyckiego sprawozdania z osobistych spotkań i rozmów z mieszkańcami hospicjum. Poruszające wiersze, które dotykają całej gamy uczuć związanych z cierpieniem i umieraniem. Próbują oswoić pierwotny, ludzki lęk przed śmiercią i przez jej pryzmat ukazać sens życia. Na drugi cykl składa się dziesięć wierszy skierowanych ku poezji Edwarda Stachury. W formie zewnętrznej przypominają liryczną korespondencję poetki i poety. W ujęciu historycznym, rzecz jasna, fikcyjną. W ujęciu literackim - ponadczasową i poetycko frapującą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)