Bibliotekarka z Warszawy

Maria Paszyńska to jedna z nielicznych polskich autorek, które z taką wrażliwością i literacką dojrzałością podejmują tematykę wojenną. Potrafi tworzyć historie przepełnione emocjami, obok których trudno przejść obojętnie. Miałam przyjemność przeczytać kilka jej książek, choć wiele wciąż jeszcze przede mną. Każda z dotychczas poznanych powieści głęboko mnie poruszyła, dlatego gdy tylko zobaczyłam zapowiedź nowej książki autorki – „Bibliotekarki z Warszawy”, inspirowanej prawdziwymi wydarzeniami – wiedziałam, że czeka mnie kolejna emocjonująca podróż w przeszłość.

Autorka przenosi nas do Warszawy tuż po upadku powstania – miasta, które Niemcy metodycznie niszczą, budynek po budynku, ulica po ulicy. Mieszkańcy zostali wypędzeni, lecz w ruinach pozostało coś, co dla wielu Polaków było równie cenne jak życie – książki. Miliony woluminów, rękopisów, zakazanych dzieł, śladów pamięci.

I właśnie wtedy pojawia się garstka ludzi, którzy postanawiają wrócić w to morze ruin, by ratować kulturę. Nie z bronią w ręku, lecz z torbami, wózkami i odwagą graniczącą z szaleństwem. To oni – tytułowa bibliotekarka i jej towarzysze – próbują ocalić choć fragment świata, który płonie.

W „Bibliotekarce z Warszawy” Maria Paszyńska kreśli przejmujący portret miasta oraz ludzi, którzy wśród ruin walczą nie tylko o przetrwanie, ale także o zachowanie pamięci, piękna i sensu. Na tle zgliszcz Warszawy rozwija się historia o miłości, odwadze i wierności kulturze – tej, która stanowi o tożsamości narodu. To opowieść oparta na faktach, spleciona jednak z emocjami i poezją. Przypomina, że nawet w obliczu płomieni można ocalić świat – wystarczy tylko wierzyć w wartość słowa. Paszyńska oddaje hołd tym, którzy zamiast broni trzymali w dłoniach książki, wierząc, że to właśnie w nich bije serce wolności.

Wśród powieści o wojnie, ruinach i ludzkim cierpieniu rzadko zdarza się taka, która nie tylko przywołuje przeszłość, ale pozwala ją naprawdę poczuć – niemal dotknąć jej oddechu w popiołach. „Bibliotekarka z Warszawy” jest właśnie taką książką. To historia o zniszczeniu i ocaleniu, o rozpaczy i miłości, o tym, co w człowieku pozostaje niezniszczalne, nawet gdy cały świat legnie w gruzach.

To niezwykła opowieść o książkach, które płonęły, i o ludziach, którzy nie pozwolili im umrzeć. Na kanwie prawdziwych wydarzeń Paszyńska stworzyła powieść, która porusza nie tylko fabułą, ale przede wszystkim emocjami, klimatem i pytaniami, jakie pozostają w czytelniku długo po zamknięciu ostatniej strony.

Autorka snuje tę historię z niezwykłym wyczuciem. Nie szuka sensacji ani patosu – koncentruje się na cichej odwadze, na drobnych, codziennych gestach, które w czasie wojny znaczą więcej niż wielkie czyny. Jej bohaterowie są bardzo ludzcy – wahają się, boją, tęsknią, kochają. W tej powieści miłość splata się z historią, a kultura staje się ostatnim bastionem człowieczeństwa.

Tytułowa bibliotekarka nie jest bohaterką w tradycyjnym rozumieniu tego słowa. Jej heroizm jest cichy, kobiecy i uparty. To odwaga, która nie świeci blaskiem – codzienna i dyskretna, a przez to jeszcze bardziej poruszająca. Wraz z innymi, którzy ratują książki, staje się symbolem trwania – dowodem na to, że człowieczeństwo mierzy się nie rozmiarem zwycięstw, lecz wiernością wartościom. Spotkanie z mężczyzną, który również nosi w sobie ból i niezgodę na bezsens wojny, przynosi historię uczucia, które nie powinno się wydarzyć, a jednak staje się schronieniem przed światem. Ich miłość rodzi się w ciszy ruin – to właśnie ona nadaje sens walce o słowo i pamięć.

Warszawa, jaką kreśli Maria Paszyńska, jest równorzędnym bohaterem tej opowieści – zniszczona, a jednak wciąż tętniąca duchem. Autorka z ogromną dbałością odtwarza realia historyczne, nie zapominając o emocjonalnej prawdzie.

Styl Marii Paszyńskiej, jak zawsze, zachwyca – jest obrazowy, pełen emocji, a zarazem subtelny. Widać w nim ogromny szacunek dla faktów historycznych oraz pasję do opowiadania o Warszawie – mieście, które w jej książkach zawsze staje się kimś więcej niż tylko tłem. To żywy organizm, który cierpi, walczy i trwa.

„Bibliotekarka z Warszawy” to nie tylko opowieść o wojnie. To historia o miłości do słowa, o wierze w sens kultury, o tym, że nawet w świecie ogarniętym złem można ocalić coś dobrego. To także refleksja nad tym, co dziś robimy z naszym dziedzictwem – czy potrafimy docenić to, co inni ratowali z narażeniem życia?

Powieść Marii Paszyńskiej poruszyła mnie do głębi. Czytałam ją z zapartym tchem, podziwiając tych, którzy w czasie wojny ryzykowali życie, by ratować kulturę. Dla mnie „Bibliotekarka z Warszawy” to przypomnienie, że każda biblioteka – nawet najmniejsza – jest świątynią pamięci, a każde słowo zapisane w czasie wojny jest aktem odwagi.

Maria Paszyńska pokazuje, że ocalanie książek to nie tylko ratowanie przedmiotów, ale przede wszystkim ocalanie ludzkich głosów, które mogłyby zamilknąć na zawsze. Z całego serca polecam!

Informacje dodatkowe o Bibliotekarka z Warszawy:

Wydawnictwo: Filia
Data wydania: 2025-10-15
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788384027219
Liczba stron: 344
Dodał/a opinię: Ilona Wolińska

Tagi: Literatura obyczajowo-rodzinna