Cynamonowe wzgórza

ᴛʏᴛᴜᴌ ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊɪ: 𝗪𝗶𝗮𝘁𝗿 𝘄𝗲 𝘄ł𝗼𝘀𝗮𝗰𝗵

𝐶𝑦𝑛𝑎𝑚𝑜𝑛𝑜𝑤𝑒 𝑤𝑧𝑔ó𝑟𝑧𝑎 Moniki Michalik to powieść, która zachwyciła mnie od pierwszych stron i na długo pozostanie w mojej pamięci. To książka idealna nie tylko na letni wypoczynek, pełna barwnych opisów i fascynujących postaci, ale także niosąca ważny, społeczny przekaz dotyczący mobbingu w pracy. Autorka w mistrzowski sposób łączy lekkość narracji z głębokimi refleksjami i mądrościami życiowymi, które skłaniają do zastanowienia się nad tym, jak ważna jest odwaga, szacunek i wzajemne wsparcie.

Bohaterka powieści po tym, co spotkało ją w pracy, nie uciekła w Bieszczady, ale tam, gdzie pieprz rośnie, dosłownie na wyspę Fuerteventura na Wyspach Kanaryjskich. Tam spotyka Jana, który poszukuje miłości sprzed lat, oraz Juana, sceptycznego wobec miłości, który mimo wszystko zakochuje się w Magdzie.

𝐶𝑦𝑛𝑎𝑚𝑜𝑛𝑜𝑤𝑒 𝑤𝑧𝑔ó𝑟𝑧𝑎 to opowieść skąpana w promieniach słońca. O nowych początkach i odwadze, by zmienić swoje życie, nawet gdy wszystko wydaje się stracone. O obawach rozwiewanych przez kanaryjski wiatr. I o domu, który jest tam, gdzie bije twoje serce.

𝑍𝑟𝑜𝑏𝑖𝑠𝑧 𝑐𝑜ś ź𝑙𝑒, 𝑎 𝑝𝑜𝑡𝑒𝑚 𝑔ł𝑜𝑤𝑖𝑠𝑧 𝑠𝑖ę, 𝑗𝑎𝑘 𝑛𝑎𝑝𝑟𝑎𝑤𝑖ć. 𝑇𝑎𝑘𝑖𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 ż𝑦𝑐𝑖𝑒. Ż𝑦𝑗𝑒𝑚𝑦, 𝑝𝑜𝑠𝑢𝑤𝑎𝑚𝑦 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜 𝑝𝑟𝑧𝑜𝑑𝑢, 𝑎𝑙𝑒 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑎𝑚𝑖 𝑙𝑜𝑠 𝑠𝑧𝑦𝑘𝑢𝑗𝑒 𝑛𝑎𝑚 𝑝𝑜𝑝𝑟𝑎𝑤𝑘ę. 𝐼 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑚𝑦 𝑧𝑟𝑜𝑏𝑖ć 𝑘𝑖𝑙𝑘𝑎 𝑘𝑟𝑜𝑘ó𝑤 𝑡𝑦ł. 𝑇𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑝𝑜 𝑡𝑜, 𝑏𝑦 𝑧𝑜𝑏𝑎𝑐𝑧𝑦ć 𝑡𝑜 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜 𝑧 𝑖𝑛𝑛𝑒𝑗, 𝑠𝑧𝑒𝑟𝑠𝑧𝑒𝑗 𝑝𝑒𝑟𝑠𝑝𝑒𝑘𝑡𝑦𝑤𝑦.

Magda od ośmiu lat pracuje w dziale księgowości w teatrze i od ośmiu lat jest gnębiona przez swoją szefową. Kobieta wciąż umniejsza zasługi Magdy, wpędzając ją w kompleksy. Nawet jeśli sama popełnia błędy, nie potrafi się do nich przyznać, zamiast tego bez skrupułów wyładowuje swoje frustracje na Magdzie. Ten zawód był dla Magdy spełnieniem marzeń, ale postawa przełożonej skutecznie jej go obrzydziła. Mimo wsparcia koleżanek dziewczyna nie daje już rady, bo nikt oficjalnie nie staje po jej stronie. Jedni się boją, inni wolą zamiatać problem pod dywan.

Czara goryczy przelewa się, gdy Magda, kierując się sugestią dyrektora, wybiera się na dłuższy urlop. Jej szefowa nawet wtedy nie potrafi zostawić jej w spokoju i nie szczędzi złośliwości. Doprowadzona do ostateczności, pod wpływem impulsu, Magda pisze wypowiedzenie i odchodzi z pracy. Nie ma planów na przyszłość, ale czasem brak planu okazuje się najlepszym rozwiązaniem. Czasem trzeba zostawić wszystko i uciec w „Bieszczady”, a Magda postanowiła spełnić swoje marzenia i wyruszyła na zagraniczne wakacje. Sądziła, że będzie to początek czegoś nowego i pięknego.

Egzotyczne miejsce i poczucie swobody działały na nią jak balsam na rany. Udało jej się rozpocząć urlop w dobrym nastroju, którego tak bardzo potrzebowała. Jednak osiem lat spędzonych w toksycznym środowisku nie mogło zniknąć bez śladu. Smutek mieszał się ze złością, że nawet w swoim wymarzonym miejscu na ziemi, z dala od zimowej szarugi, nie potrafi się w pełni zrelaksować. Jej stan ducha przypominał rytm przypływów i odpływów Atlantyku.

Mówi się, że wystarczy robić to, co się lubi, by być szczęśliwym, ale trzeba do tego jeszcze dobrej atmosfery. Kanaryjski wiatr jednak skutecznie wywiewał z jej głowy ponure wspomnienia. Gdy smagał ją prosto w twarz, czuła, że niesie ze sobą coś nowego. Niektórzy twierdzą, że urlop nie rozwiązuje problemów, że wyjazd nie sprawi, iż kłopoty znikną. A jednak Magda po kilku dniach poczuła się znacznie lepiej.

Cynamonowe wzgórza Betancurii i znajomość z Juanem, barmanem o ciepłym spojrzeniu, pozwoliły jej nabrać dystansu, zapomnieć o złych chwilach. Imponowała jej postawa Jana, który po wielu latach wrócił z Polski, aby zawalczyć o coś, co kiedyś stracił, czyli miłość, którą zostawił, nie wracając do Carmen mimo obietnic. Jego historia stała się dla Magdy ważną lekcją. Zrozumiała, że nie warto odkładać ważnych rzeczy na później, ponieważ czas jest naszym największym wrogiem. Dzięki doświadczeniu Jana uwierzyła, że nawet gdy życie przygniata, nie można się poddawać i trzeba słuchać głosu serca.

Nadchodzi moment, gdy role się odwracają. Magda staje się wsparciem dla Jana, zwłaszcza gdy ten traci zapał i nadzieję. To ona podnosi go na duchu, przypomina, że ma jeszcze coś ważnego do zrobienia. Może to właśnie ten moment, gdy Jan ratuje życie Juanowi? Juan podoba się Magdzie i to działa w obie strony, ale oboje mają spore wątpliwości. Juan nie chce się angażować w związek. Magda zaczyna odczuwać zmęczenie wyspą, latynoską muzyką i szumem oceanu, którego jeszcze niedawno tak bardzo pragnęła. Postanawia wrócić do Polski. I wtedy Juan obdarowuje ją bransoletką po swojej mamie. Ten gest nieoczekiwanie zmienia życie całej trójki.

Jakie znaczenie będzie miał pamiętnik Carmen, ukryty pod luźną deską w domu, który kupił Jan? Może jest już za późno, by odzyskać miłość, ale Jan może powrócić do domu, gdzie mieszkała Carmen, i poczuć jej obecność. Historia Magdy bardzo mnie poruszyła, a historia Jana jeszcze bardziej. Przemiana Magdy po powrocie z wakacji była piękna. Uległa namowom szefa i wróciła do firmy, ale już na swoich zasadach. Szybko jednak przekonała się, że jej przełożona nie zmieniła się ani trochę. Tym razem jednak Magda nie milczała. Powiedziała, co naprawdę myśli, a potem rzuciła wszystko i wróciła na wyspę. Czuła, że to właśnie tu jest jej miejsce. Ujęła mnie również postawa jej matki, kobiety, która wspierała córkę bez względu na jej decyzje. Cieszyła mnie przemiana Juana, który dzięki Magdzie powoli otwierał się na miłość.

Żadna praca nie hańbi. Praca marzeń to taka, w której ludzie szanują się nawzajem. Można być zmęczonym obowiązkami, ale nie własnym życiem. Wobec tragedii, chorób i śmierci mobbing może wydawać się błahostką, wymysłem współczesności. Ale jeśli coś cię boli, jeśli rani twoje serce, to już nie jest błahostka. Nikt nie ma prawa znęcać się nad drugim człowiekiem, upokarzać go ani doprowadzać do łez. Każdemu człowiekowi należy się szacunek, bo tego potrzebuje, by żyć godnie, z poczuciem własnej wartości i wewnętrznego spokoju.

Dopóki żyjesz, wszystko wydaje się proste. To czas jest największym wrogiem. Nie pozwól mu odebrać sobie najcenniejszych chwil. Warto wierzyć w miłość, w rodzinę, w jej siłę i bliskość. Czasem do szczęścia wystarczy ryż z sosem pieczarkowym zjedzony w towarzystwie bliskich osób. Nigdy nie jest za późno, by zamknąć stare rozdziały życia i rozpocząć nowe pachnące świeżością. Zawsze jest czas na zmiany.

𝐶𝑦𝑛𝑎𝑚𝑜𝑛𝑜𝑤𝑒 𝑤𝑧𝑔ó𝑟𝑧𝑎 to powieść, która zapewniła mi ogrom emocji i wzruszeń. Dzięki niej odbyłam podróż w niezwykłe, pełne uroku miejsce, jakim jest jedna z Wysp Kanaryjskich. Razem z Magdą zachwycałam się ukrytym pięknem wyspy, niedostrzegalnym dla przeciętnego turysty. To historia, która chwyta za serce. Niezwykle mądra, pięknie napisana, pełna refleksji i emocji. Pełna rozkołysanej miłości, unoszącej bohaterów między niebem a oceanem.

𝐶𝑦𝑛𝑎𝑚𝑜𝑛𝑜𝑤𝑒 𝑤𝑧𝑔ó𝑟𝑧𝑎 zostaną ze mną na długo. To opowieść o odwadze, potrzebie zmian i sile, jaką daje wsparcie bliskich. Monika Michalik pokazała kobietę, która uczy się słuchać swojego serca i nie poddawać się trudnościom. To nie tylko podróż do egzotycznych miejsc, ale przede wszystkim w głąb ludzkich uczuć i relacji. Przez historię Magdy i Jana autorka udowadnia, że nigdy nie jest za późno, by sięgnąć po swoje szczęście i marzenia. Bez względu na wiek zawsze jest odpowiedni moment, by zawalczyć o to, co ważne. 𝐶𝑦𝑛𝑎𝑚𝑜𝑛𝑜𝑤𝑒 𝑤𝑧𝑔ó𝑟𝑧𝑎 to opowieść o przezwyciężaniu słabości, pokonywaniu trudności w pracy i dążeniu do spełnienia, a przede wszystkim o miłości, na którą nigdy nie jest za późno.

𝑁𝑖𝑒𝑘𝑡ó𝑟𝑦𝑚 𝑚𝑖𝑒𝑗𝑠𝑐𝑜𝑚, 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑜𝑚 𝑡𝑟𝑧𝑒𝑏𝑎 𝑝𝑜𝑧𝑤𝑜𝑙𝑖ć 𝑝𝑜 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑢 𝑏𝑦ć. 𝑁𝑖𝑒 𝑢𝑑𝑜𝑠𝑘𝑜𝑛𝑎𝑙𝑎ć, 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑝𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑎ć. 𝐴𝑙𝑒 𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑖𝑠𝑧𝑐𝑧𝑦ć. 𝐷𝑧𝑖ę𝑘𝑖 𝑡𝑒𝑚𝑢 𝑑𝑢𝑐ℎ 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑢 𝑤𝑐𝑖ąż 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑤 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑧𝑎𝑘𝑙ę𝑡𝑦.

Informacje dodatkowe o Cynamonowe wzgórza:

Wydawnictwo: b.d
Data wydania: 2025-04-29
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788382932454
Liczba stron: 352
Dodał/a opinię: Halina Więcek

Tagi: Proza literacka