Czas burzy
Adrian Grzegorzewski

Już w "Czasie tęsknoty" widać powolną przemianę bohaterów, którzy zostali obdarci z niewinności, zmuszeni do bezlitosnego zabijania, do oglądania niezwykle brutalnych, krwawych i przerażających obrazów wojennych. Teraz, po latach spotykają się ponownie. Nie są już tacy sami, każde z nich wiele przeszło i widać wyraźnie te zmiany w psychice. W sumie można by popełnić oddzielny wpis o przemianie bohaterów, bo była ona bardzo życiowo przedstawiona, nie przekombinowana, a jednocześnie wyraźnie dzięki niej widać, co wojna robi z człowiekiem.

 

Autor dozuje napięcie i osoby, które czekają na rozwiązanie dramatycznych wypadków z końca poprzedniej części, zmusza do jeszcze chwilowej cierpliwości. Przenosi ciężar wydarzeń na Wołyń, gdzie Marta nadal nie potrafi poradzić sobie ze stratą wszystkiego, co było jej drogie. Dalsze losy Swiety i Piotra również będą dramatyczne. Powoli zbliża się Postanie Warszawskie, młodzi bohaterowie z niecierpliwością czekają na to, żeby pogonić okupantów, samodzielnie wyzwolić stolicę i czekać na Armię Radziecką. 

 

Jak zakończył się ten zryw wolności wiemy wszyscy. Niszczenie stolicy, śmierć tysięcy powstańców, obozy, ludność cywilna. A wśród tych tragicznych wydarzeń oni - Swieta, Piotr, Marta, Kuba... Losy każdego z nich potoczyły się inaczej, tragicznie, choć jednych bardziej niż innych.

 

Autor pokusił się również o lata powojenne, które bohaterowie spędzili na obczyźnie. Pojawi się wątek hitlerowców, którzy uciekli za granicę, na inny kontynent. Strata ojczyzny, zagarnięta przez sowietów, gdzie miejsca dla żołnierzy AK nie ma. Próba ułożenia sobie życia, wspomnienia, żal. Do ostatniej kartki czytamy o rzeczach niewyobrażalnych, trudnych do zaakceptowania. Do ostatniej kartki przeżywamy niezwykle silne emocje. 

 

"Czas burzy" tworzy niezwykle wzruszającą historię, razem z "Czasem tęsknoty" pokazuje pewien etap historii Polski, przemijający świat, którego po wojnie już nie spotkamy, brutalność najbliższych sąsiadów, waleczność, przemianę, przerażające wydarzenia, odwagę i życie po okresie piekła. Nie potrafię się do niczego przyczepić, a wręcz przeciwnie. Mam wrażenie, że wrócę jeszcze do tej historii, która choć wywołała we mnie wiele bardzo trudnych chwil, jednocześnie wiele uświadomiła i chciałabym wrócić do jej początków. 

Podobno ten tytuł można czytać samodzielnie, co pokazują liczne recenzje, jednak jeśli macie taką możliwość sięgnijcie po "Czas tęsknoty" w pierwszej kolejności, a potem dalsze losy bohaterów przeczytajcie w "Czasie burzy". Obie książki tworzą piękną całość, pokazują przemianę idealistów w żołnierzy. Jest to obowiązkowa lektura dla wszystkich osób, które czytają powieści dotyczące II wojny światowej.