Duchy Jeremiego

Wyobraź sobie, że masz dwanaście lat. To już ten wiek, kiedy zauważasz, że świat to nie tylko kolorowe kreskówki, zapach gumy balonowej i zabawy z przyjaciółmi, to także wszechobecne zło, przemoc i nienawiść. Powoli przecierają Ci się różowe okulary, w których to przeszedłeś na świat. Buntujesz się. 
Wyobraź sobie, że oprócz tych nowych doznań, musisz sobie poradzić z chorobą matki. Matki, która Cię wychowała, która całe życie była przy tobie. Matki, która zna każde twoje przyzwyczajenie, jest podporą w każdej chwili i żaden problem nie jest dla niej przeszkodą. Jej ciche słowa, że RAK to nie wyrok, że to tylko chwila, że nie wcale nie słabnie, że to zemdlenie to wcale nie takie straszne.
A potem dochodzi przeprowadzka do domu dziadka. Dziadka, którego wojna wyniszczyła, sprawiła, że bredzi, że ma omamy. Dziadka, który jest bezbronny wobec wspomnień.
No i jeszcze ta okropna wiadomość. Jesteś Żydem. Tak. Żydem. I nie wiesz, co to znaczy. Nie wiesz, czy bycie Żydem Cię krzywdzi, czy ratuje. 
I wtedy zaczynasz się gubić...
Tak wygląda życie Jeremiego-dwunastolatka wrażliwszego od rówieśników. 

„Duchy Jeremiego” to dla mnie książka niezwykła. Czytałam bowiem przeróżne powieści, opisujące chorobę, utratę bliskiej osoby, ale chyba nigdy żadna książka nie wywołała u mnie takich dreszczy wzruszenia. Tak pisze Robert Rient — bez patosu, bez zbędnych słów, ale przejmująco. 

Autor nie tylko porusza tutaj tematykę śmierci czy utraty, ale również pochodzenia, korzeni i holocaustu. 

Wielokrotnie czytając powieść pisaną z perspektywy dziecka, nachodziła mnie refleksja: „czy aby na pewno dziecko to jest w stanie wypowiadać się w tak cudownie płynny sposób? Czy aby na pewno używa takich górnolotnych słów?". I dochodziłam do wniosku, że chyba nie. I szukałam pozycji, która rozwiązałaby mój problem. 
Znalazłam. Były nią właśnie ,,Duchy Jeremiego".

To, w jaki sposób Robert Rient wczuł się w rolę dziecka, jest niesamowite. Czytając, miałam wrażenie, jakbym siedziała przed dwunastolatkiem i słuchała jego historii. Historii momentami zabawnej, momentami prostej, zwyczajnej, momentami wyciskającej łzy z oczu.

Dodam jeszcze, że „Duchy Jeremiego" to jedna z niewielu książek, na której płakałam i która zostawiła w sercu ziarenko bólu i smutku. To jedna z niewielu powieści, które sprawiły, że łzy leciały jedna za drugą i nie byłam w stanie ich powstrzymać. 

Jednakże po odłożeniu na półkę tej pozycji, doszłam do wniosku, że może jest to książka wyjątkowa i wzruszająca, ale do najlepszych przeczytanych przeze mnie książek nie trafi. Dlaczego? Sama nie wiem. Może dlatego, że czegoś mi zabrakło, że w pewnych momentach poczułam niedosyt.

Jednakże polecam książkę wszystkim-każdemu, kto ma ochotę na chwilę wzruszenia, na piękną, ujmującą historię, na prostą, urzekającą narrację.

Informacje dodatkowe o Duchy Jeremiego:

Wydawnictwo: Wielka Litera
Data wydania: 2017-09-27
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788380321922
Liczba stron: 296
Dodał/a opinię: Marry Watson