Między nami

Dlaczego pomimo awersji do Tusków sięgnęłam po tę książkę? Bo lubię wspomnienia. Bo lubię opowieści o ludziach, którzy przeżyli dekady w małżeństwie, a jednak wciąż widać pomiędzy nimi uczucie. Byłam też plotkarsko ciekawa(warto przypomnieć, że moi Rodzice urodzili się na plotkarskiej ulicy, we mnie jest resztka  tych genów). Zaczęłam czytać w piątek, ot miałam w perspektywie sprawdzanie pięciu milionów prac semestralnych i tak do herbaty stwierdziłam, że zerknę na rozdział, z rozdziału zrobiły się dwa, później trzy, później jednak sprawdziłam prace, a później zaspałam do pracy, bo skończyłam czytać po pierwszej. Super sprawa, uwielbiam się tak zaczytać.

Dlatego polecam książkę Małgorzaty Tusk, można się zanurzyć w tej historii, tak jak zasłuchuje się w nostalgicznych opowieściach. Pani Małgorzata zabiera nas w sentymentalną podróż, wpuszcza nas do swojego świata, do czasów gdy była małą dziewczynką i przyjeżdżała do dziadków na wieś, a tam zamiast odpoczynku była ciężka praca w polu. Opowiada o latach młodzieńczych, gdy była grzeczną córeczką w domu wymagających rodziców. O tym jak Tata bał się że zostanie starą panną bo kto zechce dziwaczkę czytającą, połykającą książkę. Opowiada, jak poznała Donka, jak wyszła za niego za mąż bo Donald Tusk, nie mógł znieść dyscypliny w jej domu. O tułaniu się po klitkach i o tym jak powiedziała mężowi, że odchodzi, bo się zakochała, a nie bo polityka zabrała jej męża. Do pewnego momentu książka jest bardzo szczera i autentyczna, później zaczyna robić się politycznie poprawna, ugładzona, naturalność zastępuje poza, wchodzi sztuczność. Nie chcę się czepiać, tak jak niektórzy sprawdzając każde zdjęcie, czepiając się każdego zdania. Ta książka to opowieść kobiety, która nie miała lekkiego życia, jak większość kobiet, które musiały dbać o dom, dzieci, męża i pracować. 4 etaty a jedna doba. Za to należy się jej szacunek.

Powiem Wam, tak: może i książka mnie nie powaliła na kolana, w porównaniu z książką o Danucie Stence, ta Małgorzaty Tusk jest słabsza, chociaż też mądra, mądrością dojrzałej kobiety, ale mimo wszystko i jak na razie słabsza.  Nie powaliła na kolana, ale zaczytałam się nią. Ma coś takiego w sobie, że przykuwa uwagę, czyta się ją dobrze i szybko, nie na zasadzie „o Boże aby mieć to już za sobą”, ale „ojej zagubiłam się w czasie”. Moim zdaniem ta książka będzie świetnym pomysłem na prezent, jest o niebo lepsza od książki Danuty Wałęsy, nie jest tak przegadana, jest szczersza, jest… po prostu lepsza. Tamta mnie męczyła i irytowała, przy tej miałam miłe uczucie, że oto do Mamy przyszła koleżanka i opowiada Jej swoje życie, pachnie herbatą i ciastem. Domowo.