Nakarmić wilki

Po powieść Marii Nurowskiej sięgnęłam z dwóch powodów: po pierwsze, spodobało mi się kilka książek tej autorki; po drugie, kanwa fabuły osadzona jest w bliskich memu sercu Bieszczadach. Jednak zgodnie z powiedzeniem "Im dalej w las, tym więcej drzew", z każdą przeczytaną stroną nachodziło mnie więcej wątpliwości. Jestem osobą, która urodziła się i mieszka w Bieszczadach, która zeszła te góry wzdłuż i wszerz, która pamięta te bardziej "dzikie" Bieszczady z lat 80-tych i 90-tych, i która nie może pogodzić się z przedstawieniem pewnych kwestii w przeczytanej właśnie książce. Przede wszystkim wilki. Nie ukrywam, że dosyć dziwnie czytało mi się o tym, że zwierzęta te pojawiają się na "zawołanie" głównej bohaterki, że je non stop spotyka, mało tego, że zwierzęta ją tolerują. Zabrakło mi również ciekawych, odkrywczych informacji na temat życia wilków, bo przecież główna bohaterka zbierała materiał do pracy doktorskiej, pt.: "migracja wilków w Bieszczadach". Nie wiem, w jaki sposób jej zwięzłe notatki typu: "wilki przyszły", "wilki poszły", "małe bawią się" przybrały kształt pracy. Poza tym nie wiem, w jaki sposób można napisać o migracji (wędrówka mająca na celu zmianę miejsca pobytu) z pozycji miejscówki na gałęziach jednego drzewa? Jak zwykle, jeśli chodzi o wszelkie ruchy ekologiczne, ludność w Bieszczadach została przedstawiona jako ta zła, bo przecież należy się tylko cieszyć, że wilki przychodzą do gospodarstw i zabijają owce, a po lasach chodzą sami kłusownicy, którzy na domiar złego są w zmowie z nadleśnictwami. Ot, całe wyobrażenie o Bieszczadach. W powieści pojawił się też wątek miłosny, który jednak został bardzo spłycony i pozbawiony emocji. Książka na pewno rozczaruje osoby, które chciałyby się dowiedzieć czegoś odkrywczego o wilkach. Niemniej jednak można ją przeczytać, traktując ją jako zwyczajne czytadło.

Informacje dodatkowe o Nakarmić wilki:

Wydawnictwo: W.A.B.
Data wydania: 2010-09-08
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788374148474
Liczba stron: 256
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię: papetka