Obiecaj mi

W pewnym sensie zawsze masz 17 lat i czekasz aż zacznie się prawdziwe życie.

- Ten program (...) bezlitośnie odsłania defekty naszego społeczeństwa. - Jak to? - Ludziom nie wystarcza to, że mają jakiś drobiazg wart fortunę. Nie, jest lepiej, znacznie lepiej, jeśli kupili go tanio od jakiegoś nieświadomego frajera. Nikt nie przejmuje się uczyciami takiego niczego nie podejrzewającego właściciela, który został wykiwany i stracił. - Celna uwaga. - Och, to nie wszystko. (...) Na moment zapomnijmy o chciwości (...) Naprawdę irytuje nas fakt, że wszyscy, ale to wszyscy w programie Antuques Roadshow kłamią. - Masz na myśli moment, kiedy prowadzący pyta ich, czy miał pojęcie, ile to coś jest warte? (...) - A pan lub pani O'rety udają kompletnie zaskoczonych tym pytaniem, jakby nigdy nie oglądali tego programu (...) A potem mówią coś w rodzaju "Ojej, taka myśl nigdy nie przyszła mi do głowy. Nie mam pojęcia, ile to może być warte" (...) Litości, proszę. Taszczysz dwutonowe granitowe popiersie na eliminacje w jakiejś sali kongresowej, żeby odstać swoje w dwunastogodzinnej kolejce, ale nigdy, nawet w najdzikszych snach, nie zastanawiasz się, jaką ono może mieć wartość? (...) lubimy, kiedy taka baba dostaje prztyczka w nos. Kłamstwa. Chciwość. Z tego samego powodu uwielbiamy, jak w Kole Fortuny cwaniak znający prawidłową odpowiedź zawsze o jeden raz za dużo pokręci kołem i bankrutuje.