Opowieści starych drzew. Szepty na wzgórzach
Agnieszka Osikowicz-Chwaja

Znacie to uczucie, kiedy pierwsza część jakiejś książki powala was na kolana i czekacie niecierpliwie na kontynuację, a kiedy już ją dostajecie, to czytacie i zastanawiacie się, czy to na pewno ta sama autorka? Ja znam bardzo dobrze, ale bez obaw: „Szepty na wzgórzach” się do tej kategorii nie zaliczają. Pierwsza część – „Pamięć lasu” – podobała mi się bardzo, więc drugiej części wysoko postawiłam poprzeczkę. I nie zawiodłam się! Nie było nawet najmniejszych wątpliwości: to ta sama Autorka, ten sam bohater, ta sama świetnie prowadzona fabuła!
Już od pierwszego zdania wkraczamy w klimat, jaki pamiętam z pierwszej części: choć chyba jeszcze bardziej mroczny, tajemniczy, okrutny. Asger znów musi stanąć do walki z czymś, czego nie jest w stanie pojąć i znów ścigają go demony przeszłości. Przy okazji poznajemy więcej szczegółów dotyczących tego, co przeżył – szczegółów brudnych, bolesnych i pozbawionych romantycznej otoczki bohaterstwa. Pani Agnieszka pokazuje nam po raz kolejny, że wojna – to krew, zniszczenie, okrucieństwo, pot i cierpienie. Jesteśmy świadkami śmierci wielu osób, ale widzimy też, że są ludzie, którzy z wojny zrobili dobry biznes i wzbogacają się, bezwzględnie wykorzystując sytuację. Ale to nie wszystkie wątki powieści: mamy też fanatyzm religijny, który potrafi być groźniejszy niż niejedna armia i wreszcie mamy Wędrowca: tajemniczą postać, o której powiedzieć, że jest wcieleniem ZŁA – to nic nie powiedzieć… Czy Asger sobie poradzi z tym wszystkim? Czy tym razem trafi jednak na przeciwnika, który wykorzysta wszystkie jego słabe strony i pokona go? Tego nie zdradzę, ale mogę powiedzieć, że zakończenie nieźle Wami potrząśnie!

Po tym, co już napisałam, chyba nie muszę dodawać, że książka baaaardzo mi się podobała? I nie potrafię powiedzieć, co najbardziej, bo po prostu jest świetna i spójna. Zaczynając od okładki – która od razu wprowadza nas w mroczny klimat; poprzez sprawę, którą tym razem musi rozwiązać niezrównany Sidort; poprzez wreszcie samego Sidorta, który jest tak niezwykłą, tak złożoną postacią, że można tylko bić brawo Autorce; a kończąc na sposobie, w jaki pani Agnieszka snuje swoją opowieść. Wciąga nas w klimat tak sugestywnie, że kiedy pisze o mrozie, robi się nam zimno! Nie ma tu zbędnych opisów, nie ma nadmiernego rozmyślania i dywagacji – jest akcja, która toczy się szybko i która potrafi nieźle nas zaskoczyć, zasmucić, zdenerwować albo nawet – rozczulić (tak!!!). Emocji jest w tej książce cała gama – a zakończenie sprawiło, że miałam ochotę przenieść się do domu Autorki i kazać Jej natychmiast siadać i pisać trzecią część! Już wiem, że będę na nią czekać jak na Gwiazdkę, choć z pewnością słodkiej magii Bożego Narodzenia to w niej nie będzie 😊

Komu może spodobać się ta powieść? Myślę, że nie tylko miłośnikom fantasy – bo to także opowieść wojenna, przygodowa i trochę… thriller. Trzyma w napięciu i każe siedzieć i czytać, dopóki nie przewrócicie ostatniej kartki. A nawet wtedy próbowałam skłonić czytnik, żeby pokazał mi więcej! Nie chciał, drań…

Podsumowując: bardzo udany powrót do świata znanego z „Pamięci lasu” i do niezwykłego bohatera. Polecam gorąco! Jeśli wydaje się Wam, że nie lubicie fantasy – przeczytajcie tę serię i wtedy dopiero się zastanówcie jeszcze raz 😊

Informacje dodatkowe o Opowieści starych drzew. Szepty na wzgórzach:

Wydawnictwo: Alegoria
Data wydania: 2020-06-01
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788366767027
Liczba stron: 308
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię: Joanna Tekieli

Tagi: bóg