Panie ze Stokowego Dworu

NIE MA PRZYSZŁOŚCI BEZ PRZESZŁOŚCI 

"Panie ze Stokowego Dworu" to już czwarta powieść Celiny Mioduszewskiej jaką miałam okazję przeczytać za sprawą Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl. i jednocześnie trzecia historia, w której mi czegoś brakowało. Ale zacznijmy od początku...

Autorka znów zabiera nas na Podlasie, by za sprawą pamiętnika odnalezionego w starej komodzie należącej niegdyś do Aleksandry Piłsudskiej zabrać nas w przeszłość i przenieść do pierwszej połowy XX w.
Pięćdziesięcioletnia Emilia Stokowska straciła niedawno dwoje bliskich jej osób - wnuczkę i męża, a ostatnio także teściową - Cecylię. To właśnie pamiętnik seniorki odkrywa tajemnice z przeszłości i rzuca nowe światło na obecne wydarzenia. To dzięki niemu ścieżki kilku osób splatają się że sobą w nieoczekiwany sposób. Emilia, jej córka Małgosia, przyjaciółka Ula oraz syn Urszuli ksiądz Artur okazują się być złączeni na zawsze. Co łączy te postaci i jaki mają związek z przeszłością Stokowego Dworu przeczytacie w książce. Zdradzę tylko, że nie obejdzie się bez niespodzianek.

Spodobał mi się bardzo pomysł na fabułę, nawiązania do postaci i wydarzeń historycznych - choć są to jedynie wzmianki. Urokliwe opisy dworków szlacheckich ciekawią i dodają wyjątkowego smaczku tej opowieści. Jednak po raz kolejny to styl i sposób przedstawienia zdarzeń budzi najwięcej zastrzeżeń. Zagłębiając się w lekturze ponownie miałam wrażenie jakbym czytała streszczenie wydarzeń, a nie powieść. Wygląda to tak, jakby autorka nie miała pomysłu na rozwinięcie wątków i dlatego traktuje je bardzo pobieżnie. Prześlizguje się przez kolejne wydarzenia nie wzbudzając przy tym większych emocji.

Zwróciłam również uwagę na fakt, że bohaterowie wciąż gdzieś jeżdżą, przemieszczają się, zmieniają miejsce i są w ciągłym ruchu, co momentami wprowadza chaos do treści i trudno się skupić na istocie tej historii. Jest mnóstwo miejsc, przeskoki czasowe i w efekcie niespójność kompozycji. A z punktu widzenia czytelnika mamy tu zwyczajne sprawozdanie z tego, co się wydarzyło, a nie powieść. Pozwolę sobie też zauważyć, że park Skaryszewski w Warszawie nie znajduje się na Woli, ale po praskiej stronie. Takich nieścisłości było więcej.

Bohaterowie całkiem nieźle wykreowani, przeżywający swoje dramaty, stawiający czoła problemom i wyzwaniom, które przygotował dla nich los. Jednak przez ten cały natłok miejsc i zdarzeń osoby przedstawione w tej opowieści schodzą jakby na tło wydarzeń i nie mamy w zasadzie możliwości nawiązać więzi z żadną z postaci. Chociaż nie, nie mogę tu pominąć Józefiny. Ta kobieta po prostu skradła moje serce. Jej otwartość, dobroć i pogoda ducha były niczym słońce dla tej opowieści.
Autorka starała się przemycić w tej historii pewne tematy o charakterze ogólnoludzkim i ponadczasowym jak kłamstwo, zdrada, choroba, przyjaźń i miłość oraz wybaczenie. Pani Celina stara się też zwrócić uwagę na korzenie, na to kim jesteśmy i skąd się wywodzimy.

"Panie ze Stokowego Dworu" to chyba najsłabsza powieść autorki, z tych które dotąd poznałam. Niby tylko 270 stron, a czułam się zmęczona tym chaosem i znużona sprawozdawczym stylem. Emocje do mnie nie trafiły. Pomysł na powieść rewelacyjny, ale efekt bardzo średni. Potencjał kompletnie nie wykorzystany. Chciałoby się podsumować tę historię jednym stwierdzeniem - co za dużo, to nie zdrowo.

Informacje dodatkowe o Panie ze Stokowego Dworu:

Wydawnictwo: Novae Res
Data wydania: 2025-05-13
Kategoria: Historyczne
ISBN: 9788383738161
Liczba stron: 282
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię: Poczytajka