Pod sztandarem Dzikiego Kwiatu. Tom I. Królowie Dary
Ken Liu

CHRYZANTEMA I MLECZ

Wyobraźmy sobie taką historię: miłościwie nam panujący król umiera, na tronie zasiada młody chłopak, który na rządzeniu zna się tak, jak przeciętny wilk na pieprzu. Królestwo powoli ogarnia chaos, spiskowcy knują, ościenne królestwa planują wojny, a w królestwie spod każdego krzaka wychodzą kolejni pretendenci do korony. Wojna – ta domowa i ta z zagranicą – wisi na włosku… Brzmi znajomo? No pewnie, bo to scenariusz stary jak świat i historia literatury. Pierwszym tytułem, który nasuwa mi się po tym wstępie jest  martinowska „Gra o tron”.  I to prawda, ale nie o smoki  tym razem chodzi. Taki jest też w zarysach trzon opowieści „Królowie  Dary” Kena Liu, książki laureatki nagrody Nebula, Hugo i World Fantasy Awards. Trzeba tylko słowo „król” zamienić na słowo „cesarz”…

Władca  wysp Dary, który zjednoczył wszystkie pod swoim panowaniem, nie był cesarzem zbytnio przez poddanych uwielbianym. Kiedy po jego śmierci na tron (na skutek pałacowych intryg oczywiście) wstępuje jego dwunastoletni syn, królestwo pogrąża się w bezprawiu, nepotyzmie i korupcji. A taka sytuacja rodzi buntowników. Na wyspach wybucha rebelia. Każdy chce urwać dla siebie kawałek cesarskiego płaszcza, ukroić swój kawał tortu albo chociaż nakraść przy okazji tyle, ile tylko da się unieść.  W tym całym chaosie na pierwszy plan wysuwają się dwaj główni bohaterowie  rewolucji. Pierwszy z nich to Kuni Garu, zwykły chłopak z plebsu, cwaniak i zabijaka, miłośnik piwa i dobrego jedzenia, ale z głową na karku, sercem na dłoni i całą furą życiowego fuksa. Drugi to Mata Zyndu, arystokrata bez bogactw, potomek wojowników bez miecza, z kręgosłupem tak prostym jak stalowy pręt i charakterem równie trudnym do wygięcia. To oni dwaj, na początku nawet tego nie przeczuwając, najwięcej zyskają na upadku cesarstwa. Jeden z nich jest niepozornym mleczem, drugi wyniosłą chryzantemą.

Wydawałoby się, że taka zgrana do cna historia nie wniesie nic nowego do literatury. Ile już takich książek powstało! To prawda, ale Ken Liu miał to, czego nie mają inni autorzy – chińską babcię, która opowiadała mu historie o bohaterach dynastii Han. „Królowie Dary” są tak przesiąknięte chińskim kolorytem jak dobry biszkopt ponczem.  Czytelnik ma wrażenie, że zanurzył się w świat, który oglądał w kinie, patrząc na „Wielki mur”, „Dom Latających Sztyletów” czy „Zawieście czerwone latarnie”.  Barwny świat, pachnący jaśminową herbatą, delikatny jak jedwab i ostry jak pieprz. Świat na który patrzą bogowie, nieustannie mieszający się w ludzkie sprawy i rozgrywki. Świat niby nieistniejący (w końcu czort wie gdzie leżą te wyspy Dary, na jakim morzu, za jaką dalą), a tak bardzo przypominający nasz. Wszystko tu jest niby znajome, ale zanurzone w filozofii, poetyce i stylistyce orientu, który dla Europejczyka jest tak samo egzotyczny jak wspomniane już martinowskie Westeros.  Warto się w ten świat zanurzyć, warto dać się porwać przeznaczeniu i przygodzie, warto zostać zabawką bogów…

Ken Liu potrafi pisać, oj potrafi. Książkę, nie najkrótszą w końcu, czyta się z przyjemnością, akcja gna do przodu, ciągle coś się dzieje. Postaci  tu całe mnóstwo, ale autor zaserwował nam „ściągę” na końcu książki – wykaz głównych bohaterów, bogów z ich atrybutami, królów , mapę wysp, a nawet notatkę o tym, jak wymawiać poszczególne imiona czy nazwy.  A wydawnictwo SQN Imaginatio pięknie wszystko wydało, w twardej oprawie ku uciesze naszej. Mam wrażenie, że nie jest to książka dla każdego, że to raczej lektura dla bardziej wyrobionych, starszych czytelników. I dla miłośników orientu, oni będą zadowoleni. Fantazy z wysokiej półki. Może nie dla szerokiego grona czytelników, ale tych, którzy od książki nie oczekują tylko wartkiej akcji;  którzy docenia szczyptę sztuki, filozofii i poezji.  Ja dałam się zaczarować. I już się cieszę na lekturę drugiego tomu.

Informacje dodatkowe o Pod sztandarem Dzikiego Kwiatu. Tom I. Królowie Dary:

Wydawnictwo: Sine Qua Non
Data wydania: 2016-04-27
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788379245185
Liczba stron: 592
Dodał/a opinię: Renata Kazik