Przepis na szczęście
Katarzyna Michalak

,,Oto recepta na szczęście: znajdź swoje miejsce na ziemi, zapracuj na nie, wypełnij je ludźmi, których kochasz, i marzeniami do spełnienia, zadbaj o zdrowie, a będziesz szczęśliwa." "Przepis na szczęście" to nic innego jak książka kucharska, w której znaleźć można cztery króciutkie opowiadania, dotyczące bohaterek znanych z książek autorki. Inaczej sobie tę pozycje wyobrażałam. Myślałam, że będzie to powieść, w której bohaterki zaproszą nas do swoich kuchni. Myślałam, że będą to smakowite historie, których wspólnym mianownikiem będą smaki właśnie, przygotowanie pysznych potraw i delektowanie się nimi z radością. Tylko, że aby tak rzeczywiście było, opowiadania musiałyby być odpowiednio długie, aby kuchnia była tylko elementem spajającym te historie. Tak to sobie wymyśliłam, jeszcze zanim sięgnęłam po tę książkę. Autorka natomiast uraczyła czytelniczki opowiadaniami mającymi kilkanaście stron. Każdej z bohaterek przypisana została jedna pora roku, w której cała opowieść ma miejsce. Opowiadania są jednak stanowczo za krótkie, a przez to po prostu naiwne. Każda z bohaterek stawia czoło jakiemuś problemowi. Wszystkiego jednak, moim zdaniem, nie można opisać na tak niewielu stronach, więc zakończenia są mocno naciągane. Wiosna. Liliana szybko zdaje sobie sprawę, kogo kocha. Kilka chwil wcześniej tego samego mężczyznę odrzucała, by zaraz zrozumieć... Rozumiem, gdyby całość miała miejsca na przestrzeni kilku tygodni, ale jeden wieczór? Lato. Bogusia pomaga przyjaciółce wyrwać się z domu, w którym bije ją syn. Takiego rozwiązania całej sprawy bym się nie spodziewała, ale nie jest to plusem opowiadania - jest za słodko i naiwnie. Jesień. Danusia bierze pod swoją opiekę dziewczynkę, której rodzice są alkoholikami. Po dwóch miesiącach (!) obydwoje przestają pić i dziecko trafia do nich z powrotem, wszystko kończy się szczęśliwie. Nie wiem tylko, jak to możliwe, że osoba, która ciągle chodziła pijana, nagle po dwóch miesiącach tak się zmienia. Postanowienie poprawy - było! Jednak ono nie wystarczy, aby przestać pić. Do tego potrzeba terapii, potrzeba czasu... czasu bez alkoholu, czasu na rozpoczęcie nowego życia. A 2 miesiące na to nie wystarczą. Podejrzewam więc, że autorce albo problem alkoholizmu jest całkowicie obcy, albo też nie patrząc na realizm, chciała dokończyć opowiadanie. I wyszło, co wyszło. Zima. Ewa przygotowuje Wigilię, czeka na powrót swojego męża - Witka, który chcąc zrobić ukochanej niespodziankę, wraca ze znajomymi, którzy z Kanady powrócili w ojczyste strony. Jest tam Andrzej, dawna miłość Ewy. Kobieta stara się o nim zapomnieć, pożegnać się z uczuciem. Podobał mi się całkiem wstęp do tego opowiadania - już myślałam, że dostanę chociaż jedno, które pokrywałoby się z moim wyobrażeniem o tej książce! Niestety potem było trochę gorzej. A już całkowicie nie podobało mi się spotkanie bohaterki z... samą autorką, która daje jej rady i żegna się ze swoją szaloną bohaterką. Po co, autorko, po co?! Nie przeczytałam ani jednej książki autorki, która dotyczyłaby którejś z bohaterek przedstawionych w opowiadaniach. Nie znam ich, więc może dlatego te opowiadania uważam za tak naiwne. Autorka przygotowała dla czytelniczek przepisy, smaki swego dzieciństwa. Ja jednak czuję się rozczarowana, gdyż smaki dzieciństwa można było ująć w starannie przygotowanych opowiadaniach, smakowitych opisach - w powieści, gdzie przepisy byłyby tylko ułamkiem całości, a przecież i tak byłoby przepysznie. Jeśli jednak ktoś byłby zainteresowany taką książką kucharską, pewnie się nie zawiedzie.

Informacje dodatkowe o Przepis na szczęście:

Wydawnictwo: Filia
Data wydania: 2013-09-11
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-63622-44-2
Liczba stron: 304
Dodał/a opinię: aishiteru