"Tajemnicą jest strach. To on sprawia, że stajemy się mali i słabi w chwili, w której moglibyśmy być wielcy i waleczni."
Klimatyczny Paryż, rok 1884.
Słynny Doktor Jean-Martin Charcot rządzi kliniką Salpetiere. Na oddziale neurologicznym przeprowadza eksperymenty na histeryczkach. Jego pokazy hipnozy ściągają do Paryża osobistości z całej Europy. Lekarz potrafi wprowadzić swoje pacjentki w taki stan, by tańczyły przed nim na zawołanie. Pewnego dnia na oddział trafia mała dziewczynka. Nie ma ona nikogo bliskiego i zostaje nazwana Runą. Jej przypadek jest o tyle osobliwy, że nie działają na nią metody Charcot'a, i nie można postawić jej jasnej diagnozy. Oprócz tego dziewczynka zachowuje się dziwnie i wzbudza niepokój i strach w całym personelu szpitala.
Szwajcarski student medycyny Johann Richard Hell, potocznie nazywany Jori'm, przybył do Paryża, by zdobyć dyplom i pomóc miłości swojego życia, a jednocześnie siostrze swojego przyjaciela Pauline, która choruje. Gdy po raz pierwszy dostrzega on nową pacjentkę, widzi w niej swoją szansę na dyplom i rzuca się na głęboką wodę, chcąc dokonać niemożliwego. Jori chce być pierwszym lekarzem, który dosłownie usunie chorobę z mózgu pacjentki.
Nie wie jeszcze jednak, że Runa zostawiła po sobie ślady w całym mieście i praca z nią nie będzie należeć do najprzyjemniejszych.
"I w tym momencie Jori zauważył różnice: Runa nie postanowiła jeść, ona postanowiła przetrwać..."
Akcja książki, jak już napomknęłam w opisie, toczyć się będzie w Paryżu. Głównie jest to klinika, ale też poznamy trochę miasto. Czuć klimat tego miejsca, już od pierwszych stron. I zdecydowanie czuć, w jakich czasach aktualnie się znajdujemy. Oprócz Paryża i akcji bieżącej poznamy retrospekcje. W nich autorka pokazuje nam najlepszego przyjaciela Jory'ego - Paula i jego siostrę Pauline. To ze względu na nią dwaj przyjaciele zdecydowali się wkroczyć na ścieżkę medycyny.
Narracja prowadzona jest na dwa sposoby w zależności, z jakim bohaterem mamy akurat do czynienia. Jeśli jest to Jori, Gerard, Lecoq czy Frederic jest ona trzecioosobowa i pozwala nam śledzić treść na różnych płaszczyznach. Ci bohaterowie nie koniecznie się znają, ale ich losy w końcu i tak w jakimś stopniu się ze sobą przeplotą. A narracja pierwszoosobowa ma miejsce, gdy historie przedstawia nam Maxime. I tu oprócz zdarzeń, mamy też do czynienia z większą gamą uczuć i przemyśleń chłopca.
Jeśli chodzi o bohaterów "Runy" to zdecydowanie należy tu pochwalić autorkę. Zarówno Ci pierwszoplanowi, którzy popychają fabułę do przodu i mają najwięcej do powiedzenia, jak i Ci poboczni, którzy pojawiają się zaledwie kilka razy, zostali bardzo dobrze przedstawieni. Każdy ma swoje indywidualne cechy. Poznajemy dokładnie pobudki, które kierują bohaterami, ich przeszłość i wpływ jej na obecne zachowanie. Nawet te osoby, które miały odegrać złą rolę w treści, przykuwały uwagę, ponieważ były rzeczywiste.
Strasznie podobała mi się też postać dziewczynki. Była ona jednocześnie dzieckiem, ale i miała w sobie takie elementy, które wprowadzały grozę do fabuły. Sam opis jej wyglądu powodował ciarki na ramionach, nie mówiąc już o zachowaniu, które wstawiało w osłupienie. Była to postać, która jednocześnie budziła największe zaciekawienie, ale i odstraszała o siebie. Powiem Wam, że zachowanie Runy dało się wytłumaczyć, ale musicie sami poznać owe powody.
Jeśli chodzi o fabułę, to jest ona podzielona na kilka części. Każda z nich zaczyna się cytatem jakiegoś lekarza i wnosi coś nowego do całości. Jak już wiadomo mamy szpital i to dość mroczy, znajdują się w nim tylko pomylone kobiety. Wszędzie słychać wrzaski, płacz i lament. Klimat tego miejsca jest bardzo niepokojący. Jakby tego było mało, dostajemy dokładne opisy zabiegów Doktora Charcot'a. A do przyjemnych one nie należą, jak na przykład, przywiązywanie i polewanie zimną wodą, karmienie lejkiem tak by jedzenie, wpływało bezpośrednio do żołądka czy izolatka. Do tego dochodzą pokazy, które ogląda mnóstwo mężczyzn, a kobiety często są tam upokarzane. I nagle w tym całym tle jest ona, mała dziewczyna, która trafia do złego miejsca i w złym czasie. Nasz student Jory nabiera pewności siebie i przed całą publicznością proponuje, że on przeprowadzi pierwszą w historii operacje na otwartym mózgu tej właśnie dziewczynce. Dalej jest już tylko mroczniej. Akcja nabiera tempa, na jaw zaczynają wychodzić niepokojące rzeczy, a dziewczynka sieje zamęt w całej klinice.
Nie spodziewałam się, że od tej książki dostane aż tyle i że wywoła ona u mnie aż tyle emocji. Od niedowierzania i zdziwienia po złość i żal. Było wiele elementów zaskoczenia, których się nie spodziewałam, była świetna postać detektywa, który twierdził, że jest przestępcą. Były chwile grozy, które robiły z książki horror. A całość okraszona była taką niepewnością i oczekiwaniem co dalej? Sama końcówka była spokojna. Mogło w niej być więcej akcji, jak w całej treści, ale rozumiem takie zakończenie i mnie ono zadowala. Zostawiło tak nutkę niepewności.
"(...) lubiłem odgłos wertowanych kartek, tego jak na siebie upadały i delikatny prąd powietrza, który uruchamiały."
Zbierając wszystko w całość i patrząc na tę historię, znając już jej koniec, jestem nie dość, że bardzo zadowolona z jakości tej historii to i jestem zaskoczona jej rozwojem. Sięgając po tę książkę czytelnik w tych 600-set stronach, otrzymuje treść niebanalną i nieoczywistą. Mroczną i wywołującą kontrowersje. Zaskakującą. Z bohaterami, którzy w żaden sposób nie irytują, wręcz przeciwnie, są oni tak stworzeni przez autorkę, że przyciągają uwagę czytelnika. Wielowymiarowa fabuła, widziana oczami kilku bohaterów, niejasna. I elementy grozy i horroru, które nie pozwolą przy niej zasnąć. Nie spodziewałam się, że da mi ona tyle emocji i po lekturze wiem, że mogę ją polecać fanom gatunku z czystym sumieniem, bo jest ona warta uwagi.
Informacje dodatkowe o Runa:
Wydawnictwo: Initium
Data wydania: 2018-09-03
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN:
Liczba stron: 592
Tytuł oryginału: Runa
Tłumaczenie: Emilia Skowrońska
Dodał/a opinię:
Dominika Malinowska
