Shirley
Charlotte Bronte

Powieść różni się nieco od Jane Eyre i Villette. Jest mniej mroczna i więcej w niej miłości. Jedną z głównych postaci jest pociągający właściciel fabryki, Robert Moore, który próbuje unowocześnić przedsiębiorstwo, przez co zmuszony jest zwolnić część pracowników. Popada w straszne kłopoty, grożą mu nawet śmiercią. Robert jest zakochany w swojej krewnej, Caroline Helstone, słodziutkiej dziewczynie wychowywanej przez stryja, dziwacznego i surowego pastora. Problem polega na tym, że on woli postawić na rozwój firmy i ożenić z bogatą, młodą dziedziczką, Shirley Keeldar, która wróciła po latach do posiadłości rodzinnej. Próbuje więc zapomnieć o Cary.

Tymczasem Caroline kocha Roberta i zdążyła zauważyć, że on coś do niej czuje. Natomiast Shirley kocha innego mężczyznę, którego właściwie nie wolno jej poślubić ze względu na jego niskie położenie społeczne. Na dodatek Shirley i Caroline serdecznie się zaprzyjaźniły tak bardzo, że Caroline życząc szczęścia ukochanemu jest gotowa oddać go przyjaciółce. Sprawa jest zagmatwana i chwilami bardzo smutna. Cary bardzo przeżywa zawód miłosny i snuje nieciekawe plany na przyszłość.

Jest tu jednak więcej wątków niż tylko dziwaczne zawirowania miłosne. Przede wszystkim pełno tu jest pastorów i wikarych, dużo odniesień do wiary, religii, jak zresztą w każdej książce Charlotte. Ci wikarzy nie są fajni, to są dziwni, głośni i niesympatyczni młodzi panowie. Za to wśród starszych pastorów są ciekawsze postacie. Zwłaszcza pan Hall, skromny człowiek, który na każdym kroku stara się pomagać ludziom. Ale wątek pastorów i wikarych ciekawy jest tylko wtedy, gdy robią z siebie idiotów.

Bardzo podobają mi się natomiast rozmyślania Caroline na temat nudnych dziewczęcych zajęć i braku perspektyw. Ona najchętniej wzięłaby się za jakąś pracę, której nie wolno wykonywać dziewczynie. Szczególnie chciałaby pomagać w biurze fabryki Roberta Moora. Shirley też nie jest zadowolona z ograniczeń społecznych. Może co prawda trochę więcej od Cary, bo jest pełnoletnia i ma własne pieniądze, więc właściwie sama o sobie decyduje, ale ma wuja, który opiekował się nią gdy była dzieckiem i teraz chce ją bogato wydać za mąż. Ten wuj to bardzo niesympatyczny i uparty człowiek i Shirley trudno jest go przekonać do swoich planów. Ale jest twarda i zaradna, za co strasznie ją polubiłam.

Powieść porusza kilka ważnych tematów i daje do myślenia, a napisana jest tak, że myśli się chętnie. Charlotte Bronte ma piękny styl, pisze z wyczuciem i naprawdę mądrze. Trudno oderwać się od jej powieści, łatwo natomiast zarywać przy niech noce. Po prostu muszę polecić tę książkę. Jest równie genialna jak pozostałe książki autorki. Warto przeczytać, naprawdę.