Nie da się nie zauważyć, że na moim blogu najczęściej goszczą recenzje powieści dla młodzieży, romansów czy też kryminałów, thrillerów. Każdy z tych gatunków jest inny, nie mniej jednak łączy je jedna rzecz, a mianowicie fikcja literacka. Większość książek, które czytamy są tylko wytworem czyjejś wyobraźni, przelanej na papier. I takie pozycje czyta się zdecydowanie najprościej i najprzyjemniej. Możemy na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości i przenieść się do innego świata. Po to w końcu są książki. Czytanie ich, ma nam sprawić przyjemność i dać możliwość odcięcia się od swoich trosk, problemów – choć na krótką chwilę.
Są jednak takie książki, których lektura wcale nie jest przyjemna, wręcz przeciwnie. Chodzi tutaj o literaturę faktu, a dokładniej historie związane z tematyką wojenną. Co prawda, powieści historycznych nie czytam zbyt dużo, ale zawsze ciekawiły mnie opowieści o Auschwitz. „Zdążyć przed Panem Bogiem”, opowiadania Borowskiego, czy też niedawno wydany bestseller „Kołysanka z Auschwitz” to tylko niektóre tytuły, które miałam okazję już poznać. Dlatego też, gdy nadarzyła się okazja zrecenzowania „Stacji końcowej Auschwitz”, nie wahałam się zbyt długo przy podjęciu decyzji.
Jest rok 1942, żydowski doktor Eddy de Wind pracuje jako wolontariusz w Westerbork, obozie przejściowym we wschodniej części Holandii. Tutaj spotyka młodą żydowską pielęgniarkę – Friedel. Zakochują się w sobie i biorą w obozie ślub. W 1943 roku zostają przetransportowani do Auschwitz. Tam zostają rozdzieleni: Eddy trafia do baraku numer 9, Friedel do baraku 10, w którym przeprowadzane są medyczne eksperymenty. Kiedy Rosjanie zbliżają się do Auschwitz w końcówce roku 1944, naziści rozpoczynają zacieranie śladów, a więźniowie wyruszają w głąb Niemiec w marszu śmierci. Eddiemu udaje się ukryć, pozostaje w Auschwitz i zaczyna pisać.
„Stacja końcowa Auschwitz” to wydany dziennik Eddiego de Wind’a, który pisał go jeszcze podczas pobytu w obozie. Nie posługuje się w nim jednak swoim prawdziwym nazwiskiem. Głównym bohaterem jest jego alter ego – Hans van Dam. Dlaczego autor w swoim dzienniku nie posługiwał się swoimi prawdziwymi danymi? To już wie tylko sam autor.
Każda książka, związana z tematyką Auschwitz jest trudna i nie jako bolesna w odbiorze. Współczesnemu człowiekowi trudno pojąć to, co wydarzyło się kilkadziesiąt lat temu. Jak to możliwe, że człowiek może być tak okropny i bezduszny wobec innych ludzi? Ile nienawiści trzeba w sobie mieć, aby traktować człowieka jak śmiecia: zmuszać do nieludzkiej pracy, katować i palić w piecach? Jak nic nie znaczącą rzecz?
Pomimo poruszanego tematu, książka ta jest o dziwo niezwykle prosta i wręcz „delikatna”. Brak w niej bardziej brutalnych opisów, szokujących scen, momentów.
Dodatkowo, w książce znajdują się fotografie z życia autora, a także zdjęcia oryginalnego rękopisu. Poza tym umieszczono również w niej artykuł de Wind’a, dotyczący „traumy poobozowej”. Oprócz tego, „Końcową stację Auschwitz” wzbogacono o mapkę obozu oraz słowniczek pojęć.
Była tylko jedna rzecz, która nieco psuła mój odbiór tej książki, a mianowicie podejście do Polaków. Śmiało można przyznać, że nienawiść do Polaków wręcz bije od tej pozycji. Momentami odnosiłam wrażenie, że autor większą nienawiścią, żalem, złością pałał do Polaków niż do nazistów…
Podsumowując, „Stacja końcowa Auschwitz” to prosta, ale szczera i prawdziwa opowieść o ludzkiej tragedii, która na wieki zapisze się historii ludzkości. Myślę, że każdy powinien czasem sięgać po takie książki, by umieć docenić to, co mamy.
Moja ocena: 8/10
Informacje dodatkowe o Stacja końcowa Auschwitz:
Wydawnictwo: W.A.B.
Data wydania: 2020-01-15
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 288
Dodał/a opinię:
Anna Pasiut
