Trzej muszkieterowie

Aleksander Dumas rozkochał mnie powieścią Hrabia Monte Christo, do której wciąż namiętnie wracam myślami. Po Trzech muszkieterów, kolejne z jego dzieł, sięgnęłam bez wahania. Fabułę książki miałam już szansę mniej-więcej poznać (oglądałam kiedyś starszą ekranizację, niestety nie jestem pewna, z którego była roku), więc niektóre elementy nie były dla mnie specjalnym zaskoczeniem. Ponadto jestem przekonana, że wielu z Was słyszało już słynny i najbardziej kojarzony z tą książką cytat, zawołanie muszkieterów: Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. 

Trzej muszkieterowie to powieść spod znaku płaszcza i szpady - mnóstwo tu pojedynków i elementów typowo awanturniczej historii. Przyznam szczerze, że dawno (a może nawet nigdy) nie spotkałam się z tak ekscytująco-pięknymi opisami walk, których mógłby pozazdrościć Aleksandrowi Dumasowi niejeden współczesny (i nie tylko!) pisarz powieści przygodowych oraz fantasy. Zawiść w wielu twórcach bez wątpienia mogłyby wzbudzić również łatwość w planowaniu intryg oraz fascynujące sylwetki postaci i nie mam tu na myśli jedynie głównego bohatera oraz tytułowych trzech muszkieterów - ambitnych i gotowych do poświęceń młodzieńców. Największym zaskoczeniem dla mnie była fenomenalnie wykreowana postać kobiety, czarnego charakteru, a konkretnie... Milady de Winter. To najprawdziwsza femme fatale, znacznie mroczniejsza i bardziej zła od uwielbianej przeze mnie Lydii Gwilt z powieści Armadele Collinsa. Takiego portretu kobiety po Dumasie się zdecydowanie nie spodziewałam...