Więzień labiryntu. Tom 5. Kod gorączki

Moje odczucia przed przeczytaniem Kodem Gorączki zaczęłam się już interesować, kiedy pojawiły się pierwsze przecieki zapowiedzi. Więzień Labiryntu to moja ulubiona seria, więc od razu było wiadome, że jest to pozycja "Must have". W tej części, piątej już z kolei, miało się pojawić dużo odpowiedzi na nurtujące pytania, zatem moje oczekiwania tylko się zwiększyły i z niecierpliwieniem czekałam na ten dzień. Moje odczucia podczas czytania Książka zaczyna się od prologu, w którym pojawia się historia chłopca, który został jednym z moich ulubionych bohaterów. W tym momencie pojawia się pierwsza odpowiedź na zagadnienie, które długo mnie męczyło. Dowiadujemy się też co nieco o jego rodzinie, co jest co najmniej szokujące. Potem w zasadzie zaczyna się już wszystko to, co było od dawna przewidziane, czyli historia tego, jak to wszystko się zaczęło. Akcja toczy się pomiędzy tomem 0,5 a 1 i opowiada głównie o losach Thomasa, DRESZCZU, ale i także o pozostałych streferach. Największą rzeczą, która wzbudziła we mnie zaskoczenie i fascynacje to prawdziwe, poprzednie imię Thomasa, jednak nie zdradzę go, ponieważ nie chce psuć przyszłym czytelnikom tej przyjemności. Fabuła. Thomas trafia do ośrodka, kiedy ma pięć lat, a przez następne dziesięć dorasta w nim, zanim zostanie osadzony w labiryncie, gdzie wszystko się rozpocznie. Przez ten czas dowiadujemy się trochę o historii innych chłopców oraz samego początku DRESZCZU, trochę, bo nie pojawia się wiele informacji, których byśmy nie wiedzieli czy nie przypuszczali. W początkowej fazie akcji Ava Page zostaje przedstawiona jako ta dobra, w ogóle cała organizacja zostaje postawiona w tym świetle. Dzieciństwo wybrańców nie jest do końca szęśliwe i muszą oni być skłonni do wielu wyrzeczeń, ale i przede wszystkim bólu. Szybki okazuje sie co, jakie jest naprawdę i pojawia się moment, w którym trzeba się nad tym zastanowić, ale i na to jest już za późno. Równie szokująca okazała się tożsamość Teresy, przez którą nie mogłam się skupić. Sama fabuła w sobie jest bardzo dobra, chociaż w porównaniu do poprzednich wypadła znacznie gorzej. Myślę jednak że miłośnicy tej serii i tak będą wniebowzięci. Bohaterów nowych w zasadzie w tej książce nie ma, nie licząc paru "Doktorków". Wszyscy streferzy, oprócz Chucka, zostają pojmani mniej więcej w takim samym czasie, dlatego możemy się dowiedzieć jacy byli przed labiryntem, ale okazuje się, że bardzo podobni. Zakończenie jest tak samo jak w przypadku innych części, listem od lub do DRESZCZU i kończy się przed samym rozpoczęciem się akcji pierwszego tomu. Moje odczucia po przeczytaniu Kod Gorączki to długo wyczekiwana przeze mnie ostatnia, niestety, część cyklu Więzień Labiryntu, w której miały zostać rozwiane wszystkie wątpliwości. Samych tajemnic trochę mi zabrakło lub były za mało szokujące, jednak treść tej książki wpływa na perspektywę patrzenia na poprzednie części i zachęciła mnie do ponownego przeczytania pierwszego tomu. Moja ocena: Książka wypadła całkiem dobrze, chociaż znając możliwości Jamesa Dashnera, myślę że mógłby ją troszkę udoskonalić. Mimo to mnie się spodobała i polecam ją! Recenzja pochodzi z http://flokete-libro.blogspot.com

Informacje dodatkowe o Więzień labiryntu. Tom 5. Kod gorączki :

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Data wydania: 2016-11-09
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788365568205
Liczba stron: 450
Dodał/a opinię: flokete