Wyspa na końcu świata
Kiran Millwood Hargrave

Przedpremierowy egzemplarz powieści Kiran Millwood Hargrave pt. „Wyspa na końcu świata” otrzymałam w styczniu tego roku. Początkowo, jej premiera miała być 6 maja, lecz w związku z pandemią koronawirusa, termin ten przeniesiono na 15 lipca.
O twórczości tej autorki, a dokładnie jej debiutanckiej powieści pt. „Dziewczynka z atramentu i gwiazd” słyszałam wiele pozytywnych opinii, dlatego też zdecydowałam się na lekturę jej kolejnej powieści.
Dokoła przejrzysty ocean, błękitny jak niebo, w którym pływają żółwie i delfiny. Pagórki porośnięte lasami. Śpiew ptaków. Taka jest wyspa Culion, ale „nikt nie przybywa tu z własnej woli”…
Dla dwunastoletniej Amihan to dom. Tu dorastała u boku kochającej mamy. Razem wylegiwały się na ulubionej plaży i sadziły kwiaty, żeby przyciągnąć do swego małego raju kolorowe motyle. Jednak z dnia na dzień, wraz z przybyciem urzędnika z dalekiej Manili, pana Zamory, ten raj zamienia się w piekło. Mieszkańcy zostają podzieleni na SANO (czystych) i LEPROSO (trędowatych). Zdrowe dzieci zabiera się chorym rodzicom i umieszcza w sierocińcu na dalekiej wyspie Coron.
Ami również tam trafia. Musi zmierzyć się wykluczeniem i samotnością, ale w końcu poznaje prawdziwych przyjaciół. Razem z Mari i Kidlatem dziewczynka odkrywa listy od rodziców, które Zamora chował przed podopiecznymi sierocińca. Dowiaduje się z nich, że stan jej mamy się pogorszył i wraz z przyjaciółmi postanawia wyruszyć w niebezpieczną podróż przez ocean.
Czy dzieci wyjdą cało z tej przygody? Czy Ami zobaczy jeszcze mamę? Czy zdoła sprowadzić dla niej na Culion wielobarwne motyle, o których obydwie marzyły?
Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie informacja, że historia ta oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. Wyspa Culion na Filipinach naprawdę istnieje, a w latach 1906 – 1998, była ogromnym skupiskiem ludzi dotkniętych przez trąd.
Na pierwszy rzut oka, wydawać by się mogło, że powieść ta przeznaczona jest dla młodszych czytelników. Ciężko jednak wyobrazić sobie, że nastolatek bierze się za historię o nieuleczalnej chorobie, śmierci itp. Dlatego też, każdy (niezależnie od wieku) powinien znaleźć w tej książce coś dla siebie, gdyż jej lektura uwarunkowana jest wrażliwością czytelnika. To od nas samych zależy, co wyciągniemy z tej historii.
Pomimo trudnych tematów, jakie podejmuje autorka w swej powieści, historia ta napisana jest w baśniowym stylu. Trójka przyjaciół wyruszająca w niebezpieczną przygodę, zły charakter w postaci pana Zamory, mnóstwo morałów, dzięki czemu ta książka na dłużej pozostanie w pamięci czytelnika – to wszystko znajdziemy w tej niesamowitej historii.
„Wyspa na końcu świata” została przepięknie wydana. Myślę, że okładkowe sroki skuszą się na tą powieść m.in. dzięki ślicznemu wydaniu. Nie mniej jednak warto podkreślić, że historia ta, sama siebie broni. Oryginalna fabuła i bardzo dobre wykonanie to kluczowe zalety tej książki.
Choć temat trądu współcześnie jest mniej aktualny, to za jego pomocą, Hargrave uczy za pomocą swej książki tolerancji, akceptacji wszystkiego i wszystkich. Nawet tego, co jest nam nieznane i wzbudza w nas niepewność, strach. Pokazuje, jakie konsekwencje niosą ze sobą pochopne decyzje, podjęte pod wpływem strachu przed czymś nieznanym.
„Wyspa na końcu świata” to piękna i magiczna opowieść o potędze miłości i przyjaźni w czasach zarazy i cierpienia.
Idealnie nadająca się do lektury w jakże trudnym dla nas okresie.

Moja ocena: 8/10

Informacje dodatkowe o Wyspa na końcu świata:

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 2020-07-15
Kategoria: Dla młodzieży
Kategoria wiekowa: 9-12 lat
ISBN: 9788308070451
Liczba stron: 260
Tytuł oryginału: The Island at the End of Everything
Dodał/a opinię: Anna Pasiut

Tagi: bóg Dzieci od ok. 9 lat