Zabójczy pocisk: Polska krew

„Zabójczy pocisk. Polska krew” to zbiór opowiadań opartych na faktach – opisane są w nich sprawy kryminalne, o których było głośno, którymi żyła cała Polska (ale nie tylko takie: kilka historii jest wymyślonych, kilka tylko lekko dotyka faktów). Do współpracy zaproszono  najpopularniejszych polskich autorów. I jak to zwykle bywa ze zbiorem opowiadań różnych autorów, jedne są bardziej, inne mniej udane. Kupiłam tę książkę, bo po pierwsze: część zysku ze sprzedaży przeznaczona jest na cel charytatywny, a po drugie: bardzo lubię takie zbiory opowiadań, bo na podstawie krótkiej formy mogę się przekonać czy styl pisarza mi odpowiada, i czy warto sięgnąć po jego powieść.

Książka zaczyna się bardzo mocnym uderzeniem – bo historią opowiadaną przez Jakuba Żulczyka. Poprzeczka postawiona jest zatem niezwykle wysoko, bo trzeba przyznać, że pan Jakub potrafi tak kreować nastrój, że opowiadanie czyta się jednym tchem. To opowiadanie jest aż gęste od emocji, trudno się wyzwolić spod jego działania! Kiedy je skończyłam, musiałam trochę odetchnąć, ale potem z wielkim apetytem sięgnęłam po kolejne i… nieco się rozczarowałam. Co prawda nie nudziłam się przy żadnej z tych historii (w dużej mierze to pewnie zasługa tego, że opowiadania są krótkie…), ale też większość nie zostawiła mi w głowie (i duszy) takiego niepokoju, jak ta pierwsza.

Po mocnym początku zaczęła się seria coraz słabszych opowieści, choć wiele sobie obiecywałam, widząc choćby nazwisko Magdy Stachuli. Dostałam jednak kilka dość bladych historii, które sprawiały wrażenie, jakby autorzy dostali policyjne akta i w pośpiechu ubrali je po prostu w formę literacką, nawet nie próbując pójść jakąś inną drogą, zaskoczyć czytelnika, wymyślić drugie dno… Aż wreszcie, coraz bardziej zniecierpliwiona, dotarłam do opowiadania Macieja Siembiedy, z którym wiązałam duże nadzieje na podniesienie poziomu. I… nie zawiodłam się! Pan Maciej stworzył historię, która wciąga, fascynuje i zaskakuje, a bohaterowie, choć obcujemy z nimi dość krótko, staja się postaciami pełnymi wyrazu i głębi. Bałam się, że po tym dobrym opowiadaniu, sinusoida znów opadnie i tak się stało, ale nie tak od razu. Dwa kolejne opowiadania mi się podobały (duże brawa dla Marty Matyszczak za świetne zakończenie! – tej autorki nie znałam i postaram się poznać). Ostatnie opowiadanie – Katarzyny Bereniki Miszczuk – sprawiło, że książka zostawiła po sobie dobre wrażenie…

A jednak książka jako całość niezbyt mi się podobała. To zbiór dość blado wypadających opowiadań, pomiędzy którymi ukryto jednakże kilka perełek, które błyszczą tak, że i inne historie świecą światłem odbitym.

Warto było sięgnąć po ten zbiór opowiadań, bo sprawił, że powiększyła się moja lista autorów, z których twórczością chcę się zapoznać. Poza tym, spojrzenie polskich pisarek i pisarzy na sprawy kryminalne, którymi swego czasu żyła cała Polska okazało się w kilku przypadkach bardzo nowatorskie, oryginalne i niebanalne.

Komu może się spodobać ta książka? Oczywiście miłośnikom kryminałów i sensacji oraz historii opartych na faktach (ale takich raczej bez spektakularnych akcji, pościgów i szalonych zwrotów...). A także tym, którzy cenią rozmaite eksperymenty literackie. 

Podsumowując: bardzo nierówny zbiór opowiadań, który jednak warto poznać dla kilku świetnych historii (dla ułatwienia dodam, że już po kilku pierwszych zdaniach dość łatwo jest się zorientować, które to…). Dużo sobie po nim obiecywałam – być może za dużo, dlatego czuję się trochę rozczarowana, ale jeśli wyjdzie kolejny taki zbiór opowiadań, pewnie i tak go kupię, jeśli powtórzą się niektóre z nazwisk.

Informacje dodatkowe o Zabójczy pocisk: Polska krew:

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Data wydania: 2018-10-31
Kategoria: Opowiadania
ISBN: 978-83-63842-89-5
Liczba stron: 448
Język oryginału: Polski
Tłumaczenie: brak
Dodał/a opinię: Joanna Tekieli

Tagi: bóg