Zakamarki

Zakamarki bólu i nadziei – opowieść o rodzinie, która nie chroni

„Zakamarki” to powieść, która nie pozwala przejść obok siebie obojętnie. To historia tak bardzo prawdziwa, że aż boli – o domu, który powinien dawać bezpieczeństwo, a zostawia blizny na całe życie. Już od pierwszych stron czytelnik zanurza się w gęsty, duszny klimat rodzinnego piekła, z którego Weronika – główna bohaterka – próbuje się wyrwać. Jednak jak sama mówi: „Czasem uporczywe wymazywanie czegoś z pamięci rodzi przeciwny skutek. To się wbija głęboko w człowieka i jakby drapie delikatnie od środka.”

Autorka z niezwykłą wrażliwością i odwagą mierzy się z tematem przemocy psychicznej, toksycznej miłości i tego, jak przeszłość kształtuje nasze dorosłe życie. Na zewnątrz ojciec Weroniki jest „wzorem do naśladowania”, ale za zamkniętymi drzwiami staje się „potworem, który w żaden sposób się nie ujawnia. Wychodzi na powierzchnię niepostrzeżenie, żeby karmić się ludzką krzywdą i poić łzami.” Ten obraz rodzinnej hipokryzji jest boleśnie prawdziwy – pokazuje, jak łatwo udawać szczęście przed światem, podczas gdy w środku wszystko gnije. Obraz ojca – wzoru w oczach świata, a tyrana w zaciszu czterech ścian – jest boleśnie autentyczny. W tym wszystkim Weronika staje się symbolem kogoś, kto mimo własnych ran próbuje być tarczą dla młodszej siostry. Ale czy można ochronić kogoś, kto nie chce być ocalony? To pytanie pulsuje między wierszami przez całą powieść.

Weronika nie jest superbohaterką – jest kruchą, ale niezwykle silną kobietą, która mimo własnych ran próbuje chronić młodszą siostrę Dorotę. Ale czy można uratować kogoś, kto nie chce być ocalony? Ten dramatyczny dylemat rozdziera czytelnika na kawałki. Wielką wartością „Zakamarków” jest to, że nie oferują łatwych odpowiedzi. Bohaterka sama mówi: „Może wszystko ciągnie się z pokolenia na pokolenie i tylko nieliczni mają szansę się z tego wydostać? To ludzie, którzy pragną od życia czegoś więcej…”

Niektóre fragmenty są napisane językiem pełnym goryczy, refleksji, ale też kruchych przebłysków nadziei. To nie jest proza lekka – wręcz przeciwnie. Zdania drapią od środka, budzą niepokój i zmuszają, by zajrzeć w swoje własne „zakamarki”. Jest tu wiele zdań, które można by podkreślić – o niewidzialnym bagażu, o samotności w tłumie, o pragnieniu dotknięcia dna rzeki i zatracenia się w niej na zawsze. Ta poetyckość, miejscami ocierająca się o surowy realizm, jest wielką siłą tej książki.

Na szczególne uznanie zasługuje język powieści – poetycki, pełen metafor, a jednocześnie tak prosty i dotkliwy w opisywaniu emocji. „Zakamarki” są pełne zdań, które zostają w głowie. Choćby to: „Każdy z nas ma na plecach niewidoczny bagaż doświadczeń. Niektórych on uskrzydla, dodaje im sił. Pcha naprzód niewidoczną siłą… Innych przygniata i odbiera oddech.” To właśnie ten bagaż, często przekazywany z pokolenia na pokolenie, jest jednym z głównych tematów książki.

Historia jest uniwersalna – każdy z nas nosi w sobie ciche zakamarki, w których chowają się traumy, żale, niewypowiedziane pytania. Ten tekst uświadamia, że prawdziwa wolność zaczyna się od odwagi stanięcia twarzą w twarz z tym, co boli najbardziej. Szczególnie mocne są fragmenty o samotności w tłumie: „Może czasem rzeczywiście lepiej być samotnym fizycznie niż opuszczonym w tłumie bliskich.”

„Zakamarki” to także powieść o nadziei – choć nie jest ona naiwna. Weronika dochodzi do wniosku, że „nie ma sytuacji bez wyjścia. Zrób oddech i zawalcz o siebie i swoich bliskich, nim będzie za późno.” Ten wniosek, okupiony bólem i strachem, daje czytelnikowi cichy promyk światła – że nawet z największego bagna da się wyjść, jeśli tylko znajdziemy w sobie siłę.

To nie jest książka, którą się połyka w jeden wieczór – bo nie da się jej tak po prostu odłożyć na półkę. Ona zostaje w głowie i sercu. Porusza ważne tematy: toksycznych relacji, błędnego koła przemocy, samotności w rodzinie, potrzeby bliskości i walki o siebie, kiedy wszyscy już dawno przestali wierzyć, że warto.

„Zakamarki” to powieść dla tych, którzy nie boją się czytać o tym co niewygodne i trudne. Dla tych, którzy wiedzą, że niektóre blizny nigdy nie znikają, ale można nauczyć się z nimi żyć. Dla tych, którzy wciąż wierzą, że nawet z najgłębszego bagna da się wyjść – jeśli tylko się odważymy.

Poruszająca, autentyczna, piękna w swojej brutalności. Lektura obowiązkowa dla każdego, kto szuka w literaturze prawdy o człowieku.

Informacje dodatkowe o Zakamarki:

Wydawnictwo: Nie powiem
Data wydania: 2025-05-21
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788368177671
Liczba stron: 264
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię: Jagoda Buch