Recenzja książki: Córki hrabiny. Zofia

Recenzuje: Danuta Awolusi

Po książki Urszuli Gajdowskiej sięgam w ciemno. Wiem już, że porwie mnie nie tylko fabuła, ale też cały świat przedstawiony! Autorka potrafi wykreować wspaniałych bohaterów, którzy naprawdę wzbudzają emocje. Nie inaczej jest w przypadku Zofii. To pierwszy tom nowej sagi Córki hrabiny.

Zofia od pierwszych stron wciąga w świat pełen tajemnic, emocji i niebezpiecznych sojuszy. Akcja łączy w sobie ducha przygody, kobiecą siłę i bezkompromisową walkę o sprawiedliwość w czasach, gdy kobiety rzadko miały prawo do własnych decyzji. Główna bohaterka jest jednocześnie zraniona i silna, zmysłowa i niebezpieczna. Jej nowe życie to nie tylko walka o zemstę, ale także o własną tożsamość w świecie pełnym zdrad, manipulacji i konwenansów.

Autorka zabiera czytelników na Podlasie wiosną 1835 roku, do dworu hrabiny Modlińskiej, gdzie młoda wdowa, Zofia, próbuje sobie poukładać na nowo życie. Bohaterka, rozdarta między gniewem a rozpaczą po stracie męża, uczy się sztuki przetrwania pod czujnym okiem madame Moreau. Szermierka, odwaga i strategia stają się jej codziennością, bo Zofia wie, że bez nich nie będzie w stanie zemścić się na tych, którzy zniszczyli jej szczęście.

Akcja wciąga bez reszty! Podsłuchane spiski w mrocznym lesie, spotkania z dawnym przyjacielem rodziny, Linasem, który teraz staje się wrogiem, przybycie tajemniczego Tatara Tarasa – wszystko to prowadzi do niebezpiecznej gry, w której stawką są życie, miłość i rodzinne sekrety. Zofia musi zmierzyć się nie tylko z wrogami zewnętrznymi, ale i własnymi wątpliwościami. Rodzi się pytanie: czy zemsta na pewno przyniesie jej ulgę?

Postaci drugoplanowe, jak Taras czy Linas, wnoszą do fabuły jeszcze więcej niejednoznaczności. Taras, poszukujący fragmentu mapy prowadzącej do skarbów Złotej Ordy, staje się zarówno sprzymierzeńcem, jak i zagadką. Linas, który kiedyś był jak brat, teraz budzi gniew i podejrzenia. Nie wiadomo, komu można w pełni zaufać.

Urszula Gajdowska świetnie oddaje klimat XIX-wiecznej Polski i Litwy. Przywiązanie do detalu jest jedną z cech charakterystycznych dla jej książek. To dlatego Zofia przypomina doskonały serial kostiumowy. Nie tylko ze względu na atmosferę dawnych czasów. Nie brakuje tu emocji, intryg i namiętności. Relacje damsko-męskie są pełne napięcia i zawirowań.

Najnowsza książka Urszuli Gajdowskiej to opowieść o sile kobiet, o przełamywaniu barier i o tym, że nawet w świecie zdominowanym przez mężczyzn można znaleźć własną drogę. Zofia nie godzi się na rolę ofiary, sama sięga po broń i staje do walki z wrogami, z własnymi lękami i z przeszłością, która nie daje o sobie zapomnieć.

Zofia to idealna propozycja dla czytelników, którzy lubią historie z pazurem, pełne akcji i głębokich emocji. Autorka zostawia nas z pytaniami bez odpowiedzi i ogromną chęcią poznania dalszych losów bohaterek trylogii. A ja bardzo czekam na kolejny tom cyklu!

Tagi: Literatura przygodowa Literatura obyczajowo-rodzinna Sagi rodzinne