Recenzja książki: Czarna zima
Recenzuje: Damian Kopeć
Jakuba Borzęckiego przypadki
Dawne czasy, wschodnie rubieże kraju. Rycerze, kmiecie, kasztele, knechci. Ludzie bezbronni, stający wobec sił przyrody inaczej niż dzisiaj - twarzą w twarz. Ziemię spowija kołdra zmarzniętego śniegu, mróz trzyma w okowach. Surowa zima daje się we znaki wszystkim, ludziom i zwierzętom. Jest tak ciężko, że trudno złapać oddech świeżego powietrza, a łatwo nabawić się odmrożeń i odejść z tego świata.
Jakub Borzęcki ma poważne problemy. W związku z tym zaciąga się do prywatnej chorągwi zaciężnej. Przyjmuje zlecenie księcia d’Enghiena, wojewody. Ma pomóc wyjaśnić dziwne napaści tajemniczej bestii zdarzające się w okolicy, po których pozostałością są okrutnie poszarpane ludzkie ciała.
Borzęcki ma i własne tajemnice. Jedną z nich jest rubin, Słoneczny Kamień, dzięki któremu potrafi uzdrawiać siebie i innych. Rubin posiadający magiczną moc. Tajemnicą jest Zofia, kobieta zjawiająca się nie wiadomo skąd. Pełne niedopowiedzeń i niejasności są ich rozmowy. Wszystko zdaje się zmierzać w kierunku wyjaśnienia wielu pogmatwanych spraw. Ale czy to aby na pewno jest możliwe?
Czarna zima to powieść fantasy rozgrywająca się w średniowieczu. Proza, której najbardziej charakterystycznym elementem jest pieczołowicie wykreowana atmosfera niepokoju i zagrożenia, przejmującego do szpiku kości zimna, dotykającego zarówno ciał, jak i ludzkich serc. Proza ciężka jak ołowiane, śniegowe chmury, nieustannie towarzyszące głównemu bohaterowi. Język jest lekko stylizowany na dawny, ale zrozumiały. Liczne opisy, niedopowiedzenia, magia i tajemnice, dziwna sekta i okrutne obrzędy, spora dawka okrucieństwa i zimnej przemocy towarzyszą nam w czasie lektury. Spotykają się w tej książce opowieści ludowe, dawne legendy i niepokojące historie o wampirach. Tajemniczość, poetyckość i klimat książki są jej największymi atutami. Wątek główny rozmywa się chwilami w rozmaitych odnogach, drobiazgi odwracają uwagę od zasadniczej historii. Nie ma w powieści, a czasami mocno tego brakuje, żelaznej dyscypliny autora, a jednak, choć niewielka objętościowo, przykuwa ona uwagę. Ukazuje ludzi w sytuacji skrajnej, ludzi stykających się z okrucieństwem tajemniczej bestii, przyrody i drugiego człowieka, z obojętnością, która jest reakcją obronną na świat, w którym przetrwanie trzeba sobie wywalczyć. Czy można - i w jaki sposób - w takim świecie zachować własną godność i zasady? Czy może w nim istnieć miłość i jaka jest jej cena?
