Recenzja książki: Obsesja

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Wyobraź sobie, że jesteś niespełna dwunastoletnią dziewczynką. Jest upalna noc, a Ty nie możesz zasnąć. Myślisz o zbliżających się urodzinach, czekasz na wymarzony prezent – piękny, czerwony rower. Siadasz w oknie, patrzysz w rozświetlone niebo. Nagle widzisz swojego tatę, który idzie w kierunku pobliskiego lasu. Twoje serce mocno bije. Może jemu też jest gorąco, nie może spać, chce się ochłodzić? Zakładasz szybko japonki i cichutko wymykasz się tylnym wyjściem. Wiesz, że nie powinnaś wychodzić nocą z domu, ale przecież zaraz dołączysz do tatusia. Tymczasem widzisz, że ten idzie coraz głębiej w las, a tam Tobie i Twemu bratu nie wolno się zapuszczać. Kaleczysz stopy o wystające kamyki i gałęzie. Ale idziesz, coraz bardziej zaniepokojona. Docieracie do ruin jakiegoś domu, a wtedy Twój tata znika. Może jest tam jakieś ukryte przejście? Czaisz się w krzakach i wytężasz wzrok. Nagle ojciec pojawia się jakby spod ziemi. No tak, pewnie jest tam wejście do starej piwnicy tego zrujnowanego domu. Może tam ukrył dla Ciebie rower? Jesteś podekscytowana. Tylko w wyglądzie ukochanego tatusia coś ci nie pasuje. Wygląda jakoś dziko - jak wcielenie zła.

Gdy ojciec się oddala, podchodzisz do włazu. Nasłuchujesz. Coś kwili. Czyżby szczeniaczek? Wymarzony piesek, którego nie wolno Ci było nigdy mieć? Musisz, po prostu musisz go zobaczyć. Siłujesz się z drzwiami, ale w końcu udaje Ci się je otworzyć. Wchodzisz do środka. Faktycznie, piwnica. A w niej związana naga dziewczyna, pobita i zgwałcona. Na ścianach zdjęcia innych kobiet, pobitych, maltretowanych, martwych. Czuć zapach krwi. Rozwiązujesz dziewczynę, pomagasz jej założyć coś na siebie, a potem idziecie kilka kilometrów przez las, by nad ranem dotrzeć do posterunku policji.

Tak zaczyna się powieść Nory Roberts Obsesja. Trzeba przyznać, że zawiązanie akcji jest naprawdę intrygujące. Zwykle w thrillerach szuka się zabójcy, prowadzi śledztwo. Tu zabójca jest znany od początku. Jest ojcem bohaterki, szanowanym członkiem lokalnej społeczności. Nikt nie podejrzewa, że może mieć na sumieniu ponad dwadzieścia kobiet. Tak zaczyna się dramat rodziny, która traci wszystko w jeden dzień. Matka popada w skrajną depresję, córka – choć z pozoru niesamowicie dzielna – tak naprawdę jest przerażona. Syn inaczej radzi sobie z traumą – zostaje psychologiem, a potem agentem FBI, by móc szukać takich jak jego ojciec.

Pięknie zaczęta opowieść rozłazi się jednak z czasem. Przeskakujemy do współczesności. Seryjny morderca odsiaduje wyrok, dzieci dorastają. Naomi, główna bohaterka, zostaje fotografem, podróżuje po świecie, aby w końcu kupić wielki dom na drugim końcu Ameryki. I co się dzieje? Przez sporą część książki robimy wspólnie z nią remont. Dobieramy kafelki, malujemy ściany, czyścimy podłogi, kupujemy szafki i blaty. Przy okazji Naomi nawiązuje kontakty z mieszkańcami miasteczka - szczególnie z pewnym przystojnym mężczyzną - i zaczyna się mocno sztampowy romans. Na szczęście pod koniec autorka przypomina sobie o tym, że planowała napisać kryminał i całkiem sprawnie wprowadza na scenę nowego mordercę. Nudę rozprasza także pewien szalony pies, znaleziony na poboczu drogi. Nietrudno chyba domyślić się zakończenia tej opowieści, prawa? Szkoda -bo mogło być przecież tak strasznie...