Recenzja książki: Wciąż tu jestem

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Trauma po stracie ukochanego dziecka jest rozdzierająca. Całą sobą pokazuje to Sara, bohaterka powieści Danuty Awolusi Wciąż tu jestem. Mimo mroku, mimo poczucia beznadziei i braku sensu, okazuje się, że zawsze jest szansa na to, by zacząć żyć na nowo i odnaleźć nowy cel.

Sara to dojrzała kobieta, która niemal dwadzieścia lat temu straciła siedemnastoletniego syna. Ból po tej tragedii towarzyszy jej każdego dnia. Kobieta postanawia mimo wszystko wegetować – bo jej egzystencji z pewnością nie można nazwać życiem. Żyje w nieumeblowanej, brzydkiej kawalerce, nie dba o siebie, niewiele je. Wyłącznie za namową matki znajduje pracę w pobliskim bistro.

Pewnego dnia do lokalu, w którym pracuje Sara, przychodzi nastolatek. Kobieta dostrzega w jego oczach, sposobie zachowania i mówienia swojego zmarłego syna. Sara jest przekonana, że Alan wrócił do niej w ciele Kacpra. Kobieta zaczyna się zmieniać – idzie do fryzjera i otwiera się na świat.

Czy jednak traktowanie Kacpra wyłącznie jako naczynia na duszę Alana nie jest bardzo krzywdzące dla chłopaka? Co się stanie, kiedy Kacper dowie się o prawdziwych pobudkach Sary? I – wreszcie – czy reinkarnacja to rzeczywistość, czy tylko złudzenie? Na te i na wiele pytań odpowiada w swej książce Danuta Awolusi.

Powieść Wciąż tu jestem to perfekcyjnie poprowadzona i głęboka analiza straty. Bólu i tego, jak trudno jest przepracować żałobę. Autorka pokazuje, że niektórzy rodzice nigdy nie podnoszą się z traumy po stracie dziecka, nie widzą celu i sensu dalszego życia bez ukochanego syna lub córki. Dokładnie tak, jak Sara.

Wciąż tu jestem to także świetnie sportretowani bohaterowie, którzy – tak jak Sara – mierzą się z własnymi demonami. Jest Miki, właściciel bistro, były alkoholik, a teraz mentor i opiekun AA. Jest Greta, kucharka, która mierzy się z problemem nadmiernego podjadania. Także nastoletni Kacper zdaje się mieć na swoich barkach zbyt dużą odpowiedzialność jak na swój młody wiek.

Danuta Awolusi opowiada też o relacjach i skutkach ich braku. Pokazuje, jak wyglądało życie Sary, zanim otwarła się na sąsiadów, często mijanych na korytarzu w swoim bloku. Udowadnia, że przelotny uśmiech i ciepło potrafią przyciągnąć do bistro nowych klientów. Sara powoli dostrzega, że obecność drugiego człowieka obok to prawdziwy dar od losu.

Wciąż tu jestem to powieść, która wzruszy i pozostawi czytelnika ze sprzecznymi myślami. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie. Każdy czytelnik po lekturze tej powieści będzie musiał odpowiedzieć sobie na szereg ważnych, egzystencjalnych pytań.

Tagi: obyczajowe