Recenzja książki: Wieczna noc

Recenzuje: Justyna Gul

Noc o zapachu krwi

Zazwyczaj szkolne lektury są nudne, odstające od rzeczywistości, a uczniowie przy ich omawianiu masowo posługują się opracowaniami. Istnieje jednak placówka, gdzie na lekcjach z literatury angielskiej omawia się „Draculę” Stokera, w planach są też opowiadania Henry`ego Jamesa, a szczególnie „W kleszczach lęku” (czyli rzecz o duchach). W owej szkole uczniowie poznają sylwetki wampirów na przestrzeni dziejów od zamierzchłej przeszłości po czasy współczesne, a na zajęciach z technologii uczą się obsługiwać … kuchenki mikrofalowe.

Wspomniane zajęcia są częścią programu nauczania Akademii Wiecznej Nocy, w której umiejscowiona jest akcja znakomitej i niezwykle mrocznej książki Claudii Gray. „Wieczna noc” to historia niczym z „Romea i Julii” , gdzie zakazana miłość jest silniejsza niż troska o własne życie i przynależność do własnych rodów.

Poznajemy szesnastoletnią Biankę Oliver, która właśnie rozpoczyna naukę w tym gotyckim gmachu z XVIII wieku, gdzie pieczę nad wszystkim sprawuje oziębła i despotyczna dyrektorka. Rodzice dziewczyny otrzymali nauczycielskie posady w Akademii, zatem ona sama nie ma wyjścia i musi stać się członkiem szkolnej społeczności. Jest to o tyle dziwne, że panujące w szkole rygor, dziwaczne zasady i niezwykle wysoki poziom determinujący wyścig szczurów praktycznie uniemożliwiają aklimatyzację. Bianka wraz z kilkorgiem uczniów wyraźnie odstaje od reszty perfekcyjnych wychowanków Akademii Wiecznej Nocy, a dodatkowo męczą ją senne koszmary.

Tylko chłopak poznany w dzień (a właściwie - w noc) rozpoczęcia semestru, Lucas Ross, jest w stanie ją zrozumieć, sam jest bowiem outsiderem. Dodatkowo przystojnym, inteligentnym i pociągającym, nic więc dziwnego, że serce Bianki bije mocniej w jego obecności.

Zakochani nie wiedzą jednak o sobie wszystkiego, a zarówno przeszłość, jak i to, kim są, czyni ich związek śmiertelnie niebezpiecznym. Bianka jest bowiem wyjątkową dziewczyną z uwagi na to, że… Cóż, tego musicie dowiedzieć się sami podczas lektury „Wiecznej nocy”. Mogę tylko zdradzić, że prawda jest wielce zaskakująca, Natomiast satysfakcja z książki gwarantowana.

Claudia Gray swoją opowieścią wniosła tchnienie świeżości do nużącego już schematu związków pomiędzy wampirami. W „Wiecznej nocy” mamy motyw shakespearowskiej, nieszczęśliwej miłości pomiędzy członkami zwaśnionych organizacji (o ile można tak nazwać swoiste klany), a niezwykły talent językowy powoduje, że książkę wprost łapczywie się pożera. To nowe spojrzenie na stereotypy dotyczące wampirów jest intrygujące i odkrywcze, a koncepcje wysnute przez autorkę ciekawe, wręcz rewolucyjne. Możemy puścić zatem wodze fantazji i wraz z Lukasem poobserwować gwiazdy podczas jesiennego balu w Akademii. Oczywiście, jeśli Bianka pod wpływem emocji nie obnaży… swojej prawdziwej natury.