Bajka o końcu świata

,,Czasami nie zauważasz tego, że toniesz, aż woda nie zamknie się nad twoją głową.".

W świecie, w którym korporacja Caerus kontroluje wszystkie aspekty życia obywateli, liczy się tylko przetrwanie. Inesa nie zna innej rzeczywistości, dorasta w otoczeniu gwałtownych burz i zanieczyszczeń spływających z Miasta. Mieszka z bratem i matką, a ich jedynym źródłem utrzymania jest praca w sklepie z wypchanymi zwierzętami. Starają się unikać zadłużenia, ponieważ dłużnik, w ramach spłaty, może zostać nominowany do udziału w transmitowanym krwawym widowisku lub poświęcić kogoś bliskiego. Inesa nie spodziewa się, że tym razem przyjdą właśnie po nią, że będzie zmuszona wsiąć udział w wyzwaniu, które zagraża jej życiu. Mimo to wie, jak przetrwać na apokaliptycznym pustkowiu, i jest pewna, że się nie podda...

Już od pierwszych stron zderzyłam się z ponurym obrazem dystopijnej rzeczywistości, w której ludzie gotowi są do największych okrucieństw, aby ocalić siebie i przetrwać. Poznając go z perspektywy głównych bohaterek Inesy i Melinoë można dostrzec wyraźny podział, wynikający z władzy oraz poczucia przewagi, jakie mieszkańcy Miasta odczuwają w stosunku do ludzi zamieszkujących Dolinę. Po każdej wielkiej burzy rośnie liczba zaciąganych kredytów, a ich niespłacenie to najprostsza droga na arenę. Tam czeka Melinoë istota stworzona w laboratoriach, idealna broń, która zawsze dopada swoją ofiarę. Może się wydawać, że role w nadchodzącym widowisku zostały jasno określone, dramaturgia starannie przemyślana, oferując widzom krwawy spektakl, na który tak czekają, śledząc ekran swoich tabletów i nie chcąc stracić ani sekundy transmisji. Jednak kolejne wydarzenia zaskakują, wyhamowują, wprowadzając nowe, głębsze wątki. Myślę, że nie każdy odnajdzie się w kierunku, w którym finalnie podąży cała akcja. Na mnie jednak wywarła ona ogromne wrażenie, przede wszystkim dzięki swojej emocjonalności, zacięciu i odwadze, a także poprzez oderwanie od początkowego klimatu ,,Igrzysk śmierci". To poruszająca opowieść o determinacji, nadziei i miłości, która przewyższa wszystko.

Współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony

,,Bajka o końcu świata" to moje drugie spotkanie z twórczością Avy Reid. Poprzednia książka niespecjalnie przypadła mi do gustu, jednak skuszona motywami, które zawiera w sobie jej najnowsza publikacja, postanowiłam dać autorce drugą szansę i jednocześnie podjąć się współpracy przy tym tytule. Czy było warto? Już spieszę z wyjaśnieniem. Jednak, aby nie trzymać was zbytnio w niepewności, już na początku zaznaczę, że historia opisana w tej publikacji podobała mi się zdecydowanie bardziej niż wspomniane powyżej ,,Studium zatracenia".

Nie da się ukryć, że historia opisana w ,,Bajce o końcu świata" jest mocno inspirowana ,,Igrzyskami Śmierci", które darzę ogromną sympatią. Dlatego był to jeden z głównych powodów, dla których w ogóle postanowiłam sięgnąć po tę publikację. Nie zmienia to jednak faktu, że nie każda dystopia trafia w mój gust i nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że miałam okazję czytać więcej takich, które niespecjalnie mi się podobały. A jak było w przypadku ,,Bajki o końcu świata"?

Muszę przyznać, że początek był bardzo obiecujący. Podobało mi się to, że autorka uzależniła wykreowaną przez siebie ludzkość od chęci posiadania dóbr osobistych, ponieważ w dość dobitny sposób pokazała, że chciwość nie popłaca, a zaciągnięte pożyczki trzeba spłacać. Niemniej jednak nie mogłam się doczekać, aż wreszcie główne bohaterki znajdą się na ,,arenie" i zaczną rywalizować na śmierć i życie.

I o ile faktycznie sama walka była ciekawa i urozmaicona, między innymi za sprawą brata Inesy -- jednej z głównych bohaterek oraz przeróżnych ,,stworzeń", które pojawiały się na ich drodze. Tak wątek romantyczny wydawał mi się trochę wyssany z palca. I wcale nie chodzi tutaj o to, że był to romans dwóch kobiet, ponieważ zupełnie mi to nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie, wydawało się ciekawą odmianą od tych pomiędzy mężczyzną a kobietą, tylko o to, że jak dla mnie wszystko wydarzyło się między nimi zbyt szybko, przez co miałam wrażenie, iż autorka zupełnie go nie przemyślała i wręcz stworzyła go na siłę, aby zakończenie historii miało większy wydźwięk.

Niemniej jednak mimo tego małego zgrzytu, myślę, że książka spodoba się czytelnikom, którzy lubią YA fantasy. Dlatego, jeżeli należycie do grona takich osób, koniecznie sięgnijcie po tę publikację.