Bal wszystkich nieświętych

Alek Rogoziński, nazywany przez wielu „królem komedii kryminalnej”, po raz kolejny udowadnia, że doskonale wie, jak bawić się schematami klasycznego kryminału, jednocześnie nadając im lekkość, humor i współczesny sznyt. Jego trzydziesta pierwsza powieść, Bal wszystkich nieświętych, to przykład tego, że autorowi wciąż nie brakuje świeżych pomysłów i autoironii, które od lat przyciągają czytelników.

Na kartach powieści powracają dobrze znani bohaterowie – Mariusz „Mario” Kosek i Dominika „Miśka” Szustek, para współwłaścicieli agencji PR, którzy już kilkukrotnie mieli okazję wplątać się w kryminalne intrygi. Tym razem trafiają na bal w pięknym, starym pałacu na Warmii, organizowany przez młodego i niezwykle popularnego biznesmena Ignacego Bursztynowicza. Od początku atmosfera wieczoru pachnie tajemnicą – spotykają się tu przedstawiciele show-biznesu, influencerzy, pisarze i biznesmeni, czyli swoista galeria postaci mniej lub bardziej znanych, a przy tym skrywających sekrety.

Już sam wybór scenerii – zabytkowego pałacu, w którym odbywa się wystawny bal – nadaje fabule klasyczny charakter. To wręcz ukłon w stronę Agathy Christie i motywu „zamkniętego pokoju”, gdzie wszyscy podejrzani znajdują się w jednym miejscu, a zbrodniarz musi być wśród nich. Rogoziński bawi się tym schematem, wprowadzając jednak elementy charakterystyczne dla współczesności – zamiast arystokratów i dam z towarzystwa pojawiają się tu gwiazdy mediów społecznościowych czy celebryci. To zestawienie nadaje historii świeżości i pozwala autorowi ironicznie komentować świat „znanych i lubianych”.

W momencie, gdy dochodzi do morderstwa, akcja nabiera tempa. Na scenę wkracza dobrze znany czytelnikom komisarz Krzysztof Darski, który od razu rozpoczyna śledztwo. Jego pragmatyczne podejście stanowi kontrast dla ekscentrycznych zachowań reszty bohaterów, co dodatkowo podbija komizm sytuacyjny. Do tego dochodzi postać Eugenii – babci właściciela pałacu – która swoją ekscentrycznością i ciętym językiem potrafi przyćmić największe gwiazdy balu.

Największym atutem powieści jest styl Rogozińskiego. Autor zręcznie łączy kryminalną intrygę z humorem sytuacyjnym i językowym. Dialogi pełne są ciętych ripost, przekomarzań i aluzji do świata show-biznesu. Czytelnik ma wrażenie, że uczestniczy nie tylko w rozwiązywaniu zagadki morderstwa, ale również w satyrycznym spektaklu, w którym nikt nie jest przedstawiony na serio. Rogoziński nie oszczędza nikogo – ani próżnych celebrytów, ani zapatrzonych w siebie twórców, ani ludzi biznesu, którzy za błyszczącym wizerunkiem skrywają mniej chwalebne tajemnice.

Jeśli chodzi o konstrukcję kryminału, autor pozostaje wierny swoim wcześniejszym zasadom – intryga jest dopracowana, pełna fałszywych tropów i zwrotów akcji. Czytelnik do końca nie ma pewności, kto jest sprawcą, a finał – choć zaskakujący – logicznie zamyka opowieść. Dzięki temu Bal wszystkich nieświętych jest nie tylko zabawną lekturą, ale również pełnoprawnym kryminałem, który satysfakcjonuje miłośników zagadek.

Podsumowując, Bal wszystkich nieświętych to idealna propozycja dla czytelników, którzy cenią sobie lekką, inteligentną rozrywkę. Rogoziński w charakterystyczny dla siebie sposób łączy humor z kryminalną intrygą, tworząc historię, która wciąga od pierwszych stron. To książka, którą można przeczytać jednym tchem – i to z szerokim uśmiechem na twarzy. Autor po raz kolejny udowadnia, że komedia kryminalna może być zarówno błyskotliwa, jak i dobrze skonstruowana fabularnie.

Okładka książki jest w kolorze różowym, a więc to coś nowego jeśli chodzi o kolekcje książek autora. Jeśli pamięć mnie nie myli, to do tej pory takiego koloru dominującego jeszcze nie było. Kompletnie mi to nie przeszkadza. :) Ma skrzydełka, które pełnią funkcję ochronną przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie fragment książki, a na drugim kilka zdań o autorze. Kremowe stronice, czcionka wystarczająca dla oka, literówek brak, odstępy między wersami zostały zachowane. Na samym początku jak zawsze mamy spis wszystkich postaci występujących w powieści. 

Miło się wraca do książek Księcia Komedii Kryminalnych. Mimo iż tym razem nie uśmiałam się zbytnio, to bardzo wykręciłam się w fabułę i śledziłam losy bohaterów. Ostatnio mam bardzo dużo na głowie, a to sprawiło, potrzebowałam oddechu, czegoś, co na moment odciągnie moją uwagę i się udało. Zawsze Rogozińskiemu się to udaje. I chwała mu za to. Czyta się szybko i lekko, bez przeszkód. Ja od razu wpadłam do Klepaczowic i obserwowałam wszystko, co miało tam miejsce.

Mamy tu wielu bohaterów, jednak to Mario i Miśka są nam doskonale znani z innych książek pisarza, tak jak Krzysiu Darski, pan policjant, który zawsze trafia na sprawy celebrytów... Podejrzane, prawda? ;) Słowne przegadywanki Dominiki i Mariusza, czy nawet Pani Eugenii spowodują uśmiech na naszych twarzach. Ogólnie wszystkie postacie są dobrze nakreślone, każde z nich jest inne i przyświeca inny cel w udziale na imprezie charytatywnej. Część z nich polubicie, innych niekoniecznie i macie do tego prawo. Ja jak zwykle należę to tłumu fanek Darskiego. ;) 

Akcja jak zwykle starannie poprowadzona, że nie sposób domyślić się, kto jest winien. W pewnym momencie panuje tak wielki chaos, że ciężko to ogarnąć rozumem. Miałam swoje typy, ale im dalej, tym traciłam pewność i w końcu przestałam obstawiać, a po prostu czytałam i dałam się zaskoczyć. Autor sprawnie manewruje swoim piórem, pozwalając czytelnikowi totalnie się zrelaksować. Jest tu kilka scen, które spowodowały delikatny uśmiech na mojej twarzy, niemniej jednak tym razem skupiłam się na samej fabule. Dzieje się tutaj naprawdę dużo i mam nadzieję, że Wy, tak jak i ja, będziecie zadowoleni. I na pewno z nudy nie pośniecie nad nią! 

Uważam, że jest to bardzo dobrze napisana komedia kryminalna. Mamy zagadkę, tajemnice, trupa i czarny humor. Niejednokrotnie teksty, jakie padają są okraszone w większości prawdą, możnaby dopatrywać się tutaj drugiego dna, ale lepiej się bawić niż doszukiwać naszego życia. Ogólnie uważam, że wykreowane postacie i świat przez autora mają za zadanie nas rozbawić, a jednocześnie zaintrygować zagadką pewnej śmierci, gdzie kandydatów na zabójcę jest więcej niż jeden. A nawet i dwojga... 

Bawiłam się świetnie i Wam również polecam. Powinna dostarczyć Wam nieco emocji, a przede wszystkim oderwania od rzeczywistości i tego, co siedzi w głowie, chociażby na moment. 

Jak zwykle świetna :)
Duet Mario i Miśka, w połączeniu z Darskim... i już wiadomo, że coś się musi stać. Chociaż tym razem dałam się zaskoczyć!