Ciało nie kłamie
Judy Melinek

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Dr Judy Melinek przybliża czytelnikowi swoją pracę, która według mnie już sama w sobie jest pasjonująca – autorka „Ciało nie kłamie” jest patologiem sądowym. Być może moja opinia będzie nieco stronnicza, ponieważ sama interesuję się patologią i lubię czytać książki osób związanych z tą dziedziną nauki. Nic więc dziwnego, że w końcu sięgnęłam po „Ciało nie kłamie”, które grzecznie czekało na swoją kolej na półce z pozostałymi książkami do przeczytania. Fakt, że tę książkę wręcz pochłonęłam, a momentami prawie połykałam w całości świadczy tylko na jej korzyść. Autorka w bardzo przystępny sposób przedstawia nam tajniki swojej pracy z poszanowaniem dla osoby zmarłej oraz jej rodziny. Znajdziemy tutaj przypadki śmierci naturalnej, wypadki, morderstwa, a także katastrofę najbardziej chyba znaną współczesnym ludziom – atak na World Trade Center, który poruszył wiele ludzkich serc, ale niestety przysporzył ogrom pracy patologom, ponieważ praktycznie wszyscy wtedy zginęli. Dr Judy opisuje drogę, jaką musiała przebyć, aby stać się patologiem, z uwzględnieniem trudnej sytuacji życiowej, jaka wpłynęła na jej późniejsze życie. Książka bardzo ciekawa, szybko się czyta. Autorka wzbudza szacunek swoją szczerością i systematycznością, a także ogromną siłą ducha, jaką sobą reprezentuje. Popołudnie spędzone z „Ciało nie kłamie” było jednym z lepszych popołudni z lekturą, jakie ostatnio czytałam, a książka z pewnością zostanie w mojej pamięci na długo.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Generalnie książka warta przeczytania, opisane przypadki są ciekawe, chociaż w większości to zgony naturalne, świetny jest rodział o World Trade Center. Minus za całkowicie niepotrzebne i bezsensowne wpieprzanie w ciekawa tematykę tekstów autorki o własnych dzieciach (co to kogo obchodzi :/) - ostatni rozdział, nie licząc bodaj pierwszych 2 stron, na szczeście krótki, dotyczy tylko jej drugiego bachora, nie ma więc sensu nawet go czytać. Kolejny minus za idiotyczne i tendencyjne  i szkodliwe napisanie (w książce jakby nie było popularnonaukowej) , że kot zje zwłoki właściciela, a pies ich nie tknie - ciśnienie podniosło mi się niemiłosiernie :/ Autorka, niby wykształcona kobieta, a ciśnie najdurniejszym i nie mającym niec wspólnego z prawda szkodliwym stereotypem :/ co dyktowane jest jedynie jej prywatnej niechęci do kociaków. Gdyby powycinać powyższe fragmenty, ksiązka byłaby naprawdę dobrą i przyjemnie czytająca się pozycją. A tak - niestety, całą radość z ciekawej lektury psują przyprawiające o irytację wtręty.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autorka książki jest lekarzem patologiem pracującym w nowojorskim biurze lekarza sądowego. Doktor Judy dzieli się swoim doświadczeniem zawodowym choć początkowo nie pracowała w tej branży. Była zwykłym chirurgiem, ale decyzję o zmianie specjalizacji podjęła po wyczerpujących dyżurach na chirurgii. Jak sama przyznaje zawsze gdzieś tam ją ciągnęło do tego i w czasie studiów najszczęśliwsza była w czasie zajęć z patologii. Fascynowała ja ta nauka a pracujący tam lekarze mieli ustabilizowane życie zawodowe. Tak więc jak tylko pojawiła się możliwość podjęcia rezydentury w UCLA nie wahała się ani chwilę.
Czym więc się zajmuje ?
"Patolog sądowy jest specjalistą w tej dziedzinie medycyny, która bada przyczyny nagłej, niespodziewanej lub gwałtownej śmierci poprzez oględziny miejsca zdarzenia, analizę danych medycznych oraz przeprowadzenie sekcji zwłok - wszelkie zgromadzone dowody mogą zostać użyte w sądzie". Tak w skrócie można zdefiniować to czym zajmuje się dr Melinek. Ale taki skrót nie przemawia do wyobraźni zbytnio. Dlatego też autorka przedstawia wiele sytuacji z którymi się spotkała na sali autopsyjnej nazywanej przez nich Norą. Już sam opis jej bardzo pobudza wyobraźnię : zlewy na odpady niebezpieczne, metalowe kliny do podtrzymywania ciała, waga do ważenia organów, beczka z formaliną, a na ścianach w gablotach wiszą dowody w sprawach o morderstwa czekające na proces często mocno zakrwawione. BRRR...
I tak po łagodnych opisach przechodzimy do sedna czyli opowieści o poszczególnych przypadkach dziwnych śmierci albo jeszcze dziwniejszych. a przy okazji dowiadujemy się np co to jest skóra węża. I bynajmniej nie chodzi tu o zwykłą skórę ale o gastropatię wrotną czyli uszkodzenie żołądka w czasie śmierci w hipotermii.
Takich ciekawych przypadków jest mnóstwo, to autopsje związane ze śmiercią z przedawkowania narkotyków, wszelkiego rodzaju wypadki zwłaszcza budowlane, samobójstwa, znalezione zwłoki w rzekach i wiele wiele innych. I choć jestem osobą dosyć zdystansowaną w czasie czytania to tu były momenty, gdzie musiałam pohamować wyobraźnię, bo opisy były bardzo dosadne.
I można się zastanawiać jak można kochać akurat ten dział medycyny ?
A no tak można bo: żeby mierzyć się ze śmiercią trzeba kochać życie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Super pozycja dla osób, które się interesują takimi zagadnieniami. Jeżeli masz słaby żołądek - lepiej nie czytaj. Dla mnie bardzo ciekawa pozycja.