Ciało
Agnieszka Krawczyk

Lubię czytać książki pani Agnieszki, ale kryminał w jej wydaniu znalazłam po raz pierwszy. Przyznaję, że nie był zły, lecz jakby czegoś mu brakowało.
Temat co prawda dosyć można powiedzieć upiorny, chociaż książka nie jest zbyt mocno nasiąknięta okropnościami i krwią.
Pani Agnieszka bardzo zgrabnie połączyła skomplikowana intrygę z nawiązaniem do sztuki artystycznej.
Kryminał ten wciąga czytelnika od pierwszej strony, gdyż makabryczne znalezisko na wiedeńskiej plaży rozpoczyna fabułę, do której autorka nas zaprasza.
Mimo tego, że cała akcja jest trochę przewidywalna, to jednak czyta się bardzo dobrze, chociaż objętościowo jest to spora pozycja.

Paulina Weber jest historykiem sztuki w Wiedniu, jej głównym zainteresowaniem jest okrucieństwo w sztuce, być może dlatego, że sama ma niezbyt miłe, wręcz traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa. Pochodzi z Krakowa, lecz uciekła jak najdalej, aby odciąć się od przeszłości. Ma grupkę studentów, która również jest mocno zainteresowana taką dość osobliwą sztuką. Jej były mąż jest wiedeńskim policjantem. Gdy w Dunaju policjanci znajdują kawałek ludzkiej skóry. Okazuje się, że to nie jedyne takie znalezisko. Paulina jest również zainteresowana tym faktem, gdyż to podobny przypadek, który wiele lat temu zanotowano w Polsce. Do wyjaśnienia tej intrygującej zagadki sprowadzono policjanta z Krakowa. Do Pauliny zaczynają przychodzić bardzo dziwne, anonimowe maile, które nawiązują do znalezionych części ludzkiego ciała.
Śledztwo prowadzone jest w różnych kierunkach, aby jak najszybciej schwytać psychopatę, bo inaczej nie można nazwać takiego człowieka.

"Każdy może kogoś zabić. Także ja lub ty. Musisz o tym pamiętać, bo nigdy nie będziesz bezpieczna, nawet we własnej głowie"."

Historia ta bardzo mnie wciągnęła, środowisko Pauliny i jej studenci bardzo dobrze zostało nakreślone, można się było poczuć niemal każdą postacią, a szukanie psychopaty, który uważał się za wielkiego artystę było bardzo ciekawe. Zwłaszcza, że autorka podrzucała co jakiś czas mylne tropy.
Możemy się również sporo dowiedzieć na temat ludzkiej skóry.
Doceniam autorkę za to, że podjęła próbę zmiany swojej twórczości, lecz ja mimo to bardziej wolę jej obyczajowe powieści. Może się mylę, a może następny kryminał pani Agnieszki będzie bardziej kryminalny.

"Nigdy nie rozumiał jej fascynacji okrucieństwem i zadawaniem bólu, ale znaleziony w rzece fragment skóry to było coś w jej stylu."
Lubicie kryminały, w których autorzy/autorki serwują okrucieństwo, a jednocześnie jest się pozbawionym szczegółów?
W tej powieści właśnie tak jest. Makabryczne odkrycie, jakim jest znalezienie płatu skóry, stawia na nogi policję, historyczkę sztuki, a także bardzo dobrego w swoim fachu polaka, specjalistę od psychopatów, który przyjeżdża do Wiednia, by skonsultować tę sprawę. Paulina, wspomniana historyczka, dostaje e-maila wraz ze zdjęciem ludzkiej nogi i cytatem, co tylko dodaje oliwy do ognia po znalezieniu fragmentu skóry. Czy zawód, który wybrała Paulina sprawi, że będzie w niebezpieczeństwie? Co odkryje Mach, analityk z Krakowa?
Jakie to było dobre! Takiej książki zdecydowanie potrzebowałam. Nie to, że lubię makabryczne fragmenty, bo tak nie jest, ale autorka zaserwowała świetny kryminał, gdzie skala tego okrucieństwa jest wyważona. Wiemy, że coś takiego ma miejsce, ale nie poznajemy szczegółów. Cieszy mnie to, bo na tę chwilę nie miałam ochoty czytać, jak przestępca oskórowuje swoją ofiarę. "Ciało" napisane jest w sposób, można by rzec, inteligentny. Ogrom wiedzy, znajomość sztuki, nie tylko w malarstwie, ale też literaturze sprawia, że czyta się z przyjemnością. Czy skórowanie, okaleczanie, rozczłonkowywanie znajdziemy w sztuce? Na pewno! Nie jedna osoba się tym fascynuje, a mimo wszystko nie uchodzi za psychopatę. Paulina Weber właśnie miała takie zainteresowania, co może z początku delikatnie szokować, jednak później przyzwyczaja się do dość oryginalnego zawodu i hobby.
Bohaterowie powieści są jak najbardziej ludzcy. Codziennie mierzą się ze swoimi problemami, przeszłością, z którą się nie pogodzili, a w każdym podejrzanym człowieku mogą widzieć swoje demony.
Naprawdę chciałabym więcej zdradzić na temat fabuły, ale wolałabym, żebyście przekonali się na własnej skórze.
Jest to drugie wydanie "Ciała" i bardzo się cieszę, że miałam przyjemność przeczytać historię Pauliny Webber. Styl autorki przypadł mi do gustu, jest prosty, a zarazem szybko zostaje się wciągniętym w opowiadaną przez panią Agnieszkę historię. Zachęcam Was do przeczytania. Jak dla mnie naprawdę ciekawy pomysł na fabułę.

Dobry kryminał, ale zdecydowanie wolę powieści obyczajowe Agnieszki Krawczyk. Za dużo wstawek o kulturze sztuki, które spowalniają akcję i miejscami są nużące dla osób nie interesujących się tym tematem. Główni bohaterowie dobrze scharakteryzowani. Sa to: Paulina Weber -historyk sztuki, analityk kryminalny Henryk Mach oraz policjant Max Haas. Prowadzą oni dochodzenie związane z odnajdywanymi częściami ludzkiego ciała. To mroczna historia o niezdrowej fascynacji artystów i osób ich naśladujących. Zakaończenie zaskakujące, choć morderca do akcji został wprowadzony wcześniej. Dużo podejrzanych i fałszywych tropów.

Powieść "Ciało" to nowa odsłona możliwości pisarskich Agnieszki Krawczyk, która słynie z powieści obyczajowych. Tym razem autorka pokusiła się o napisanie kryminału, który zawiera też elementy obyczajowe. Bardzo sugestywnie wykreowała bohaterów, którzy nie są jednoznaczni. Studenci pochodzący z bogatych rodzin oddają się rozrywkom, które mają dostarczać im maksimum doznań. Nie liczą się z nikim, zachowują się bardzo egoistycznie i wykorzystują innych. Henryk Mach to człowiek renesansu, który ma wszechstronną wiedzę i niezwykle analityczny umysł. Także Paulina Weber jest ciekawą postacią - historykiem sztuki, który prowadzi wykłady o okrucieństwie w sztuce.

Powieść zawiera sporo fragmentów dot. sztuki, które będą gratką dla jej miłośników. Natomiast zwykły czytelnik będzie miał okazję poszerzyć swoją wiedzę, ale niektórzy z nich mogą poczuć znużenie, gdyż opisy o sztuce spowalniają akcję książki.

Książka jest napisana w bardzo inteligentnym stylu. Wpierw ma na celu dość mocne zainteresowanie nas całym zajściem, aż dreszcz przechodzi po ciele i później stopniowo ta napiętość się zwiększa. Daje nam oczywiście małe chwile wytchnienia, kiedy wprowadza nas w sprawy biologiczne i strukturalne ciała. Dowiemy się niemal wszystkiego o skórze, celach jej przechowywania, możliwościach jej ściągania i predyspozycjach do jakich może być wykorzystywana nawet już po zdjęciu z człowieka. Nie jest to thriller niesmaczny, gdyż książka nie ma na celu sprawić, że będzie nam niedobrze, tylko poinformowanie nas choćby o pewnym psychopacie, który zwał się artystą i z gracją rozbierał jedyne odzienie człowieka nagiego.
Historia trwa, gdyż pewien chłopak znalazł kawałek tej skóry, lecz zaraz przechodzimy do śledztwa, informacji dawniejszych, które zaczynają ze sobą porównywać. Niby jest strasznie, ale to wszystko toczy się jakby obok nas. Autorka ma sporą wiedzę medyczną, którą co jakiś czas nam serwowała z ust innych bohaterów. Nigdy nie przepadałam za chemią, ale tutaj było to niezwykle ciekawe doświadczenie.
Pozycję czyta się szybko, choć jest nieco grubsza. Wszystkie swoje spostrzeżenia i sprawy śledztwa zostają nam tłumaczone na bieżąco. Bohaterzy są ciekawi i choć nie wyróżniają się zbytnio od siebie, to jednak sposób ich zachowania skłania nas by ich rozpoznać. Jest lekko przewidywalna, aczkolwiek tylko w niektórych momentach. Podobało mi się to, że ma jakby dwa światy. Ten, gdzie czytamy o kimś być może psychicznie chorym i ten, kiedy te nienormalne wyczyny przyrównuje się do historii sztuki. Taki mocniejszy kryminał mający na celu przekazanie nam pewnej wiedzy na która normalnie nikt nie zwróciłby uwagi. Dość specyficzne połączenie, jednak sugerujące, że nie ma rzeczy niemożliwych.