Czarny księżyc
Winston Graham

,,Czarny księżyc" jest to piąta tom sagi rodzie Poldarków. W tym tomie dowiemy co stało się z Dwightem podczas wojny. W losy Rossa i Demelzy wkroczą jej bracia. Tak jak i poprzednie tomy, ten również bardzo szybko i przyjemnie się czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

https://www.facebook.com/domiczyta/ ,,Czarny księżyc" to piąta część popularnej sagi o angielskim rodzie Poldarków, którą Winston Graham wydał w 1973 roku, a zatem dwadzieścia lat po opublikowaniu wcześniejszych tomów serii. Powracają w niej bohaterowie dobrze już znani fanom serii, ale też pojawiają się nowe postacie, przysparzając tym pierwszym sporo zmartwień i wprowadzając zwaśnione rodziny Poldarków i Warlegganów na kolejny etap wzajemnych animozji. Akcja książki rozpoczyna się tradycyjnie już w Kornwalii w roku 1794, kiedy to Elisabeth Warleggan w nocy pełnego zaćmienia księżyca wydaje na świat męskiego potomka rodu. Z kolei Ross Poldark, trzymający się z daleka od swojego byłego majątku, zaanektowanego przez Warlegganów, dowiaduje się, że jego Demelza jest przy nadziei z drugim dzieckiem. Dystans pomiędzy Poldarkami i Warlegganami byłby zachowany na dotychczasowym poziomie, gdyby nie zakazane uczucie, kiełkujące pomiędzy kuzynką Elisabeth - Morwenną Chynoweth, a bratem Demelzy - Drakiem Carne. Nie bez znaczenia jest tu rola okrutnego i pozbawionego rodzinnych uczyć George'a Warleggana, którego postawę trudno zaakceptować. Mocno osadzona w realiach historycznych XVIII-wiecznej Europy powieść Grahama pełna jest rodzinnych dramatów, niespełnionych ambicji i zawiedzionych nadziei. Obfituje również w porywy serca rodem z ,,Romea i Julii", a z uwagi na barwny wachlarz postaci może fascynować od pierwszej do ostatniej strony, podsycając apetyt na kontynuację. Nie bez kozery ogromną popularnością również w Polsce cieszy się serial kostiumowy ,,Poldark - Wichry losu" z rozmachem oddający perypetie Poldarków i Warlegganów. Czy mnie ta seria porwała i w napięciu będę oczekiwać następnej jej odsłony? Obawiam się, że nie, ponieważ nigdy nie byłam fanką tego typu opowieści rodzinnych. Zaryzykowałam jednak przeżyć tę przygodę i jestem usatysfakcjonowana, biorąc pod uwagę moją słabość do powieści historycznych. Jestem ponadto przekonana, że czytelnicy, którzy pokochali tę sagę za jej wielowątkowość, drobiazgowość oraz tempo akcji, nie będą zawiedzeni ,,Czarnym księżycem" i spędzą czas bardzo przyjemnie przy lekturze tej książki. Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za możliwość zapoznania się z najnowszym tomem serii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

",,Czarny księżyc" to kontynuacja wspaniałej sagi będącej opowieścią o nie łatwej miłości, tęsknocie za lepszym jutrem i utraconymi marzeniami, trudach codziennego życia oraz konsekwencjach podejmowanych wyborów, którą polecam wszystkim tym, którzy pragną przeczytać naprawdę dobrą, zapadającą w pamięci i sercu historię. Żal było mi po raz kolejny opuszczać Kornwalię, zwłaszcza w momencie, w którym urwała się historia... Zakończenie mną bowiem wstrząsnęło. Wydarzyła się prawdziwa tragedia, która stała się udziałem jednej z postaci, którą szczególnie lubiłam. Wywoła ona nie małą burzę w życiu poszczególnych bohaterów, dlatego też tym bardziej nie mogę doczekać się chwili, w której w me ręce trafi kolejny tom mej ulubionej sagi." Cała recenzja dostępna na moim blogu: http://magicznyswiatksiazki.pl/czarny-ksiezyc-winston-graham/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Czarny księżyc” jest kolejną, piątą już, częścią sagi rodu Poldarków.

Chociaż autor (czego można dowiedzieć się z noty umieszczonej przed tekstem właściwym) wahał się, czy kontynuować tę serię, bardzo cieszę się, że nie zatrzymał się na czwartym tomie :)

W tej części poznajemy kilkoro nowych bohaterów, między innymi braci Demelzy (Samuela i Drake’a) oraz kuzynkę Elizabeth, Morwennę Chynoweth. Wielkim plusem jest fakt, że Winston Graham zaczął się skupiać na młodszych bohaterach, a nie tylko na Rossie, Demelzie, Elizabeth czy George’u (oraz ich potomstwie).

Od samego początku przeczuwałam to, co ciotka Agatha powiedziała na końcu George’owi o małym Warlegganie. Chociaż, patrząc na wydarzenia rozgrywające się w Trenwith w „Warlegganie” nie trudno się było tego domyślić.

Bardzo miło czytało mi się fragmenty skupione na Drake’u, Morwenie i małym Geoffrey’u Charlsie. Przyjaźń chłopca z najmłodszym bratem Demelzy miała w sobie coś, co sprawiało u mnie ogromny uśmiech. Ogromnie żal mi Morwenny. Wszyscy tak pochlebnie wyrażali się o Witworthie, ale wiedziałam, że za tymi pozorami musi kryć się jakaś okropna kreatura. Mam wielką nadzieję, że w przyszłości los się do niej uśmiechnie i będzie jednak mogła być z Drake’m. Kibicuję im z całego serca!

Tak samo jak Caroline i Dwightowi, który w końcu powrócił do niej z wojny. I to nie bez udziału Rossa i kilku innych przyjaciół. Cieszę się, że ta ryzykowna wyprawa się udała i nie przyniosła ze sobą (aż tak) krwawego żniwa. Oczywiście przykro mi z powodu odejścia jednego z bohaterów, ale z drugiej strony cieszę się z powodzenia misji Rossa, która tak na dobrą sprawę nie miała prawa się do końca udać.

Z niecierpliwością sięgam po kolejny tom. Czuję, że pochłonę go tak szybko jak ten.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)