Czarodzicielstwo

Pierdołowaty Rincewind powraca, a Pratchett umieszcza swojego bohatera w świecie pełnym humoru, absurdu, ale i filozoficznych rozważań, co dało mi powieść błyskotliwą, która skrywa refleksje pod płaszczykiem żartów.

Świat oto powitał czarodziciela tak potężnego, że jego istnienie grozi katastrofą i jak to u Pratchetta bywa, prawo Murphy'ego działa, czyli jeśli coś ma się wydarzyć, to znaczy, że właśnie się wydarzy. Świat Dysku stoi na krawędzi wojny, a autor z typową dla siebie ironia jako potencjalnego wybawiciela typuje kogoś, kto zupełnie się do tego nie nadaje, a to już samo w sobie jest gwarantem komedii.

Rincewind z typowym dla siebie fajtłapowatym urokiem nie chce się w nic angażować, a po prostu woli przeżyć (jakże ambitnie), ale zostaje on wciągnięty w dość nieoczekiwany wir wydarzeń, a jakby tego było mało zmontowana ekipa jego towarzyszy to niesamowite osobliwości Conena fryzjerka z aspiracjami wojowniczki, Nijel Niszczyciel ambitny młodzieniec o odwadze yorka oraz Dżin-yuppie z towarzyszącą mu obsesja na punkcie rynku lamp.

Dowcip, satyra, ironia i obśmiewanie przywar, czyli to za co tak uwielbiam ten świat, jest w tej części obecne, a kreatywność autora sprawia, że uśmiech przy czytaniu tej lektury jest dla mnie normą. Pratchett parodiuje fantasy, a jednak tworzy sensowne działo, które ma swoja niepowtarzalną duszę, gdzie z wiekiem można dostrzegać zupełnie inny morał płynący z opowieści.

Powieść do samego końca płynie w tonie groteski, ale ma też nuty melancholii, która nie pozwala o sobie zapomnieć nawet po zakończeniu. Bardzo cenię to połączenie śmiechu i mądrości, które mogą iść ramie w ramie, a przy tym uczyć i bawić.