Do zobaczenia za rok
Joanna Szarańska

"Do zobaczenia za rok" to niezwykła historia dwojga ludzi, którzy spotykają się raz w roku w górach. To również książka o trudnych wyborach.

Daria i Dawid poznali się w Tatrach, kiedy to dziewczyna była na wyjeździe z okazji swojego wieczoru panieńskiego. Jednak od hucznej zabawy dziewczyna wolała samotną wędrówkę po górach. Jednak brak doświadczenia zrobił swoje, na szlaku nagle przyszła burza. Daria była załamana i w tedy z pomocą przychodzi Dawid. To było ich pierwsze spotkanie. Obiecali sobie, że za rok znów się spotkają.

Daria wychodzi za mąż, ale niegdy nie zapomniała o chłopaku z gór. Małżeństwo Darii z początkowej sielanki przeradza się w koszmar. Do tego zaborczy teściowie starają się uprzykryć jej życie i o wszystko ją obwiniają. I jedyną odskocznią od szarej rzeczywistości są góry.

Przepiękna sceneria, wspaniały opis gór sprawia, że człowiek chce się natychmiast tam znaleźć.

Drogi Darii i Dawida były tak pokrętne jak szlaki w górach, jednak tych dwoje potrafiło się odnaleźć.

Książka o prawdziwej przyjaźni, o nałogu, jak również o wyższości ludzi bogatych.

Przepiękna historia. Polecam

Daria i Dawid poznali się w górach. Chłopak uratował Darię przed upadkiem. Niedługo potem spotkali się w górskim schronisku. Krótka rozmowa i wspólna wędrówka sprawiła, że nawiązała się pomiędzy nić sympatii. Oboje wiedli uporządkowane życie, dlatego nie myśleli o sobie w kwestiach romantycznych. Wszak Daria wkrótce miała wychodzić za mąż a i Dawid miał swoje życie. Jednak wspólna obietnica sprawia, że za rok ponownie spotykają się w tym samym miejscu. Mijają lata... On zaczyna czuć coś więcej do Darii. Ona stara się być lojalna względem męża, ale czuję, że Dawid jest jej bliski. Oboje wyczekują dnia aż spotkają się w górskim schronisku. Aż pewnego dnia Daria nie zjawia się. Zmartwiony Dawid postanawia odszukać ukochaną.
Twórczość Asi Szarańskiej jest mi dobrze znana... Wszak należy do nielicznego grona autorek, których przeczytałam wszystkie pozycje książkowe. Dobrze bawiłam się przy jej komediach kryminalnych. Z zaciekawieniem śledziłam losy bohaterów obyczajówek. A jednak Do zobaczenia za rok mnie zaskoczyła... Zaskoczyła mnie swoją słodko-gorzką historią.  Nieco nostalgiczną, ale życiową. Poruszającą serce. Emocjonującą. Nietuzinkową. Do zobaczenia za rok to historia dwójki młodych ludzi, których uczucie rozkwitało przez lata nieśmiało i pomimo niesprzyjających okoliczności. Pomimo problemów i oddzielnego życia, jakie wiedli.  I to mnie urzekło w tej książce. Autorka starała się pokazać, czym tak naprawdę miłość. Taka prawdziwa. Taka, która uskrzydla. Niniejsza lektura pokazuje, że należy o nią dbać, bo inaczej uschnie niczym niepodlewany kwiat. Aczkolwiek to nie jedyny temat, który został  w środku poruszony. Jednak każdy jest bardzo ważny i skłania do zastanowienia się nad pewnymi kwestiami. Może nie jest to lekka historia, ale zapewniam, że warto się z nią zapoznać. 

,,Do zobaczenia za rok" to moje pierwsze spotkanie z piórem Pani Joanny Szarańskiej. I myślę, że nie ostatnie. Autorka tym tytułem trafiła w moje serce. Książka ta była dla mnie prawdziwą ucztą. Nie tylko ze względu na emocje jakie dostarczyła mi Daria i dwóch mężczyznach, ale również ze względu na pięknie oddany klimat tatrzańskich szlaków. Szlaków, na których sama byłam i czytając książkę miałam wrażenie, że fizycznie przenoszę się ulubionego schroniska bohaterów.

Daria i Dawid poznają się w trakcie trudnych warunków na szlaków. On ratują ją przed upadkiem i nazywa ją dziewczyną z mgły. Chwila rozmowy i wspólna wędrówka zbliża ich do siebie. Obiecują sobie, że za rok o tej porze znowu spotkają się. Przez ten czas każde z nich wróciło do swoich obowiązków. Ona wychodzi za mąż, a on również ma swoje zobowiązania. Mijają lata. Każdego roku coś w ich życiu dzieje się. Czy pomimo to będą mogli co rok spotkać się przy ulubionym stoliku w schronisku? Przekonajcie się sami.

Książka pochłonęła cały mój czas. Czytałam ją w każdej wolnej chwili i nawet nie wiem kiedy znalazłam się nagle na ostatniej stronie. Wraz z bohaterami przeżyłam ich lepsze i gorsze chwile. Dostarczyli mi wielu emocji. Jedni wzbudzali smutek, a inni drażnili i to bardzo. Jak rodzice Ryśka. Od takich teściów jak najdalej.

To jak? Dacie zabrać się w niesamowita podróż nie tylko w góry, ale również po poprzez wszystkie uczucia i emocje?