Doktor Dolittle i jego zwierzęta

Chyba nie minę się z prawdą jeżeli napiszę, że dr John Dolittle to jeden z najbardziej znanych weterynarzy w dziejach. Hugh Lofting wykreował postać doktora o wielkim sercu, który tak kocha zwierzęta, że nauczył się ich mowy. Dzięki temu jest w stanie stawiać doskonałe diagnozy i pomagać swoim pacjentom. Sława tak wybitnej persony poniosła się daleko. O pomoc do doktora zwracają się małpy z dalekiej Afryki. John Dolittle nie zastawiania się czy, a jak się tam dostać i ulżyć chorym zwierzętom.

Cudownie było wrócić do tej książki. Kiedy ją otworzyłam i spojrzałam na imiona zwierząt od razu sobie przypomniałam wszystkich bohaterów powieści. Papuga Polinezja, pies Dżip, małpka Czi-Czi, kaczka Dab-Dab, prosiaczek Gub-Gub – oni wszyscy siedzieli przez wiele lat w moim serduchu. No i oczywiście sam doktor Dolittle, który posiadł niezwykłą umiejętność rozumienia mowy zwierząt.

Czytając „Doktora Dolittle i jego zwierzęta” jako dziecko, moją głowę zajęły głównie przygody, jakie przeżywali bohaterowie książki. Ucieczka z afrykańskiego więzienia, starcie z piratami, negocjacje z groźnymi zwierzętami i inne perypetie. Z perspektywy dorosłego widzę opowieść z rodzaju „karma wraca”. John Dolittle jest wyjątkowo bezinteresownym człowiekiem. Pomaga z dobrego serca. Nie oczekuje zapłaty. Czasami sprawia wrażenie zbyt beztroskiego, np. gdy nie myśli o nieuchronnych długach czy nadchodzącej zimie. Jednak bohater książki ma zwierzęta, a każde z nich pomaga, jak potrafi. Służą one radą, pomysłowością i swoimi umiejętnościami, np. pies ma dobry węch, a ptaki to świetni nawigatorzy. Ich pomoc oraz splot wydarzeń sprawia, że los uśmiecha się do niezwykłego lekarza.

Są ponadczasowe powieści i do nich zalicza się „Doktor Dolittle i jego zwierzęta”. Oryginalny główny bohater, szereg przygód, gadające zwierzaki komentujące ludzkie zachowania i szczypta szaleństwa. Historia lekko fantastyczna, odrobinę zwariowana, bo kto gada ze zwierzętami. Ale chyba trochę zazdrościmy doktorowi jego umiejętności lingwistycznych. Nie jedna osoba chętnie porozmawiałaby ze swoim pupilem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cudowny powrót do dzieciństwa. Przeczytana w 2 godziny, niejednokrotnie pojawiał mi się uśmiech na twarzy

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Doktor Dolittle kocha zwierzęta całym sercem. Jest lekarzem ludzi, lecz biorąc pod uwagę fakt, że jego dom zamieszkuje kaczka, pies, papuga, złota rybka, króliki i wiele innych zwierząt, pacjenci przestają chodzić do niego po poradę. Doktor John uczy się języka zwierząt i postanawia leczyć właśnie je, lecz i ten pomysł nie przynosi mężczyźnie pieniędzy. Sroga zima, brak jedzenia i funduszy sprawiły, że John Dolittle z radością rzuca się na pomoc małpom w Afryce. Od tej chwili zarówno on, jaki i jego przyjaciele, przeżyją niejedną, wspaniałą przygodę. ,,Doktor Dolittle i jego zwierzęta" to klasyka literatury dziecięcej, jednak jestem pewna, że i dorośli zaczytają się w tej lekturze. Książka została napisana w 1920 roku, lecz nie jest to wyczuwalne, ale język nie jest tak prosty jakby się mogło spodziewać po książce dla dzieci. Być może, dlatego tak dobrze czytało mi się tę powieść, choć duże znaczenie odegrała tu dobrze prowadzona narracja, szczypta humoru i przesympatyczni bohaterowie. Doktor jest dorosłym mężczyzną o gołębim sercu, a jego miłość do zwierząt całkowicie przekonała mnie do jego osoby. Hugh Lofting stworzył nierealną historię, ale czy aby na pewno jest niemożliwa? Wystarczy otworzyć oczy i serce, by zobaczyć naszych domowych pupili w nowym świetle i nie machajmy lekceważąco ręko, na ich niecodzienne zachowania, tylko skupmy się na tym, co je spowodowało. Zwierzęta w pewien sposób są tu uczłowieczone, pokazane, jako istoty rozumne. Jestem wielką miłośniczką zwierząt, więc tym rozwiązaniem jestem zachwycona i myślę, że dzieci również będą. Książka został przepiękne wydana. Twarda okładka prezentuję się wręcz elegancko. Samo patrzenie na nią sprawia przyjemność. Wydawnictwo Zysk i S-ka po raz kolejny zachwyca jakością i dbałością o czytelnika. Po lekturze tej książki jednego jestem pewna, częściej będę sięgać po literaturę klasyczną, która jest nie tylko ciekawa, ale przede wszystkim wartościowa. Młode umysły są jak gąbki, więc nie pozwólmy by nasiąkły komercją i dajmy dzieciom możliwość przeżycia niezapomnianej przygody, która dzięki swojej wartościowości pozostawi w nich ślad.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

hehe moja pierwsza i ulubiona lektura z 2 klasy

(Kliknij aby rozwinąć opinię)