Dziewczyna, która przepadła
Katarzyna Misiołek

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Zapada w pamięć. Bardzo wiele emocji, refleksje..cudowna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) http://ksiazki-wiktorii2.blogspot.com "Dziewczyna, która przepadła" to druga część książki "Ostatni dzień roku" Katarzyny Misiołek. Powiem tak, po pierwszej części nie miałam żadnej ochoty na chwytanie drugiego tomu, ale obietnica to obietnica. Przeczytać musiałam. Przeczytałam, i wiecie, co? Nigdy więcej nie wezmę do ręki książek tej autorki. Może to mój specyficzny charakter, może po prostu jestem dziwna i jakaś inna. Ale mnie w żadnym stopniu ani pierwsza, ani druga część nie porwała. Powiem więcej, obie mnie odrzuciły już po pierwszym rozdziale. Muszę jednak przyznać im za coś plusa. Okładki obu części są naprawdę niesamowite. Szkoda, że na tym się kończy wymienianie "pozytywów" a musimy się skupić na "negatywach". "Potwór o twarzy człowieka, człowiek o duszy potwora. Pozornie niczym się niewyróżniający, w środku przegniły jak spróchniała deska." Monika została porwana na 8 długich lat. W rękach szaleńca czas jakby stanął dla niej w miejscu, a ona modliła się tylko o przetrwanie, o wolność i żeby mogła jeszcze kiedykolwiek zobaczyć rodzinę. Ten, kto, ją porwał jest nieprzewidywalny, każdy dzień to walka, a noc - modlitwa o lepszy los. Nie ma reguły, a Monika traci już nadzieje. Kiedy jednak udaje się dziewczynie uciec i zostaje uratowana, nie wie, że życie, które zostawiła może się okazać gorsze niż lata spędzone u psychopaty. Kobieta wracając nie przeczuwa, że straciła wszystko częściowo z własnej winy... Ale czy kobieta odnajdzie się w nowym życiu? Czy nadąży za życiem, które pędzi dalej nie zważając na ludzi, którzy nie nadążają? "Natura nie ma dla nas litości, a my nie mamy jej dla siebie nawzajem. Powinnyśmy się wspierać, ale wolimy ze sobą walczyć." Czytając opinie innych recenzentek byłam trochę zaskoczona. Prawie wszystkim książka przypadła do gustu, więc chyba ze mną jest coś nie tak. Pisze to, co myślę, a uważam, że książka pod tytułem "Dziewczyna, która przepadła" jest lepsza od "Ostatni dzień roku" jednak dalej ma w sobie tyle rzeczy, które mnie odrzuciły, że nie mogę jej zaliczyć do lubianych, czy nawet książek "do zniesienia". Dla mnie to rodzaj powieści, który podczas czytania wykańcza, a po przeczytaniu chowam do najciemniejszego skrawka szafy, żebym nie musiała patrzeć na coś, co nie przyniosło mi żadnej przyjemności. Szkoda, bo pokładałam w tej książce moje nadzieje, że autorka poprawi moje zdanie o niej, jednak tak się nie stało. Bohaterowie tak jak w pierwszej części nie wywołali we mnie jakichkolwiek emocji czy uczuć oprócz niechęci czy irytacji. Tak jak w pierwszej części byli papierowi, oczywiście w moim odbiorze. W całej powieści wyniosłam tylko tyle, że każda kobieta przedstawiona tam, albo zdradziła męża, albo o tym myśli. Ba! Panowie nie lepsi, jeden chce zostawić żonę i dzieci, a inny robi coś kompletnie innego. Jako najbardziej niewinnego i najporządniejszego odebrałam tylko syna porywacza. Według mnie autorka strasznie bohaterów przemalowała i przez to każdy wydawał się gorszy od drugiego. "Człowiek to bestia przerażająco okrutna i zarazem niebywale pomysłowa." Akcja to po raz drugi klapa. Książka opowiada historię kobiety, która została porwana! To, dlaczego podczas czytania nie czuje się nawet krzty ekscytacji? No przynajmniej ja jej nie czułam. "Dziewczyna, która przepadła" to powieść, o której w pewnym czasie było głośno i nie wiem, dlaczego mnie akurat ona nie przypadła do gustu. Nie widzę w niej prawie żadnych pozytywów oprócz okładki, a uwierzcie szukałam ich przez bardzo długi czas. Zdaje sobie sprawę, że powieść ta zyskała bardzo duże grono fanów i wiele osób bardzo ją lubi, jednak ja z przykrością i do tej grupy nie należę. Każdy jest inny, każdy ma swoje kryteria i każdy oceni inaczej daną pozycję. Ta powieść miała być pasjonującą książką, pełną zwrotów akcji i wielu innych elementów, a stała się nudną obyczajówką, która dla mnie nie miała nic, co cenię sobie w książkach. "Wszyscy popełniamy błędy i wszyscy bez wyjątku pragniemy tego, czego nie możemy mieć. Czegoś albo kogoś... Zawsze."

(Kliknij aby rozwinąć opinię) ,,Nie ma gorszej rzeczy niż samotność. Człowiek pozostawiony sam na sam ze swoimi myślami prędzej czy później wariuje...". Jak niewiele trzeba, żeby odebrać drugiemu człowiekowi poczucie bezpieczeństwa i godności. Jak łatwo można pozbawić kogoś wolności i przetrzymywać go wbrew jego woli. I to we współczesnym świecie opanowanym przez internet i wszelkiego rodzaju technikę. Jakże trudne jest również dalsze życie kogoś, kto utracił wiele lat, po traumatycznych przeżyciach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Katarzyna Misiołek wysoko postawiła poprzeczkę w "Ostatnim dniu roku". Czytając ją nie sądziłam, że w ogóle będzie ciąg dalszy, choć nie ukrywam, że to bardzo dobry pomysł, iż pojawiła się historia Moniki spisana w "Dziewczynie...". Często się zdarza, że drugie tomy nie dorównują pierwszym - tutaj jednak drugi jest naprawdę taki, że czapki z głów! Autorka wspaniale opisała ludzi - reakcje na różne bodźce, zachowania. Wzięła pod lupę tych złych i lepszych. Udowodniła, że wszyscy pragniemy tego, czego mieć nie możemy. Zawsze to co niedostępne fascynuje nas najbardziej. Przekazała nam, że porwania czy przetrzymywania mają miejsce wszędzie i mogą dotyczyć każdego a finał może być różny. Osobistą i jakże trudną decyzją ofiary jest czy o tym mówić na przykład w programach telewizyjnych, czy to nagłaśniać... Naprawdę warto sięgnąć po obie książki autorki. Nie tylko w okresie sylwestrowym. całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/12/katarzyna-misioek-dziewczyna-ktora.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wróciła... i co dalej?

,,Dziewczyna, która przepadła" to kontynuacja powieści ,,Ostatni dzień roku". Katarzyna Misiołek stworzyła dwie historie, połączone ze sobą siostrzaną więzią. W pierwszej części poznajemy Magdę - dziewczynę, która poszukuje zaginionej siostry, zmaga się z bólem i stratą. ,,Dziewczyna, która przepadła" to losy Moniki, czyli siostry Magdy, która z niewiadomych przyczyn w sylwestrową noc przepada bez śladu. Te dwie powieści to piękny obraz więzi, bólu, straty, miłości i nadziei. ,,Dziewczyna, która przepadła" to współczesna opowieść, której czytanie wywołuje gęsią skórkę i przerażenie, a mimo wszystko nie możemy się od niej oderwać.

,,Wszyscy popełniamy błędy i wszyscy bez wyjątku pragniemy tego, czego nie możemy mieć. Czegoś albo kogoś... Zawsze."

Tuż przed zabawą sylwestrową Monika wsiada do samochodu nieznajomego i znika na 8 lat. Więziona przez nieobliczalnego mężczyznę jest poniżana i gwałcona. Jej koszmar kończy się, gdy jej oprawca Józef umiera na zawał. Powrót do domu to początek nowej drogi, lecz czy da sobie radę z traumą, którą przeżyła? Czy zamknie ten rozdział? Czy odzyska męża, który związał się z inną kobietą?

,,Natura nie ma dla nas litości, a my nie mamy jej dla siebie nawzajem. Powinnyśmy się wspierać, ale wolimy ze sobą walczyć."

Czytając ,,Ostatni dzień roku" nie przypuszczałam, że będę mogła jeszcze wrócić do tej historii, do bohaterów. ,,Ostatni dzień roku" to książka, która wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie, mimo iż temat w niej poruszony jest smutny i przygnębiający. Gdy tylko dowiedziałam się, że Katarzyna Misiołek napisała kontynuację tej powieści wiedziałam, że muszę ją przeczytać. I tak oto ,,Dziewczyna, która przepadła" trafiła w moje ręce.

Ta książka to wulkan emocjonalny. Czytając ją mamy wrażenie, że w naszym ciele zaczynają się mieszać najprzeróżniejsze emocje. Tylko iskra dzieli nas od prawdziwej erupcji emocjonalnej. ,,Dziewczyna, która przepadła" to książka kontrowersyjna. Opisuje bestialskie traktowanie porwanej dziewczyny. Mamy przed sobą historię, która mrozi krew w żyłach i jednocześnie sprawia, że jesteśmy bezsilni wobec takich przypadków. Oprawca głównej bohaterki niczym nie wyróżniał się z tłumu. Takie osoby możemy mijać na ulicy nie mając pojęcia, co kryje się w ich umysłach, jak bardzo są skrzywieni społecznie. To, przez co musiała przejść Monika czyta się wstrzymując oddech. I choć wiemy, że to fikcja literacka, mamy jednak świadomość, iż takie historie zdarzają się w realnym świecie. I to jest najbardziej przerażające.

,,Potwór o twarzy człowieka, człowiek o duszy potwora. Pozornie niczym się niewyróżniający, w środku przegniły jak spróchniała deska."

Katarzyna Misiołek pisze bardzo płynnie. Książkę czyta się szybko i bez żadnych problemów. Język jest dobry, a styl sprawia, że nie możemy się oderwać od tej historii. Tak dobrze napisane książki to czysta przyjemność dla czytelnika. Bohaterowie powieści to postacie bardzo dobrze wykreowane. Są wyraziści, barwni. Portret psychologiczny głównej bohaterki jest bardzo dobrze nakreślony. Jej postawa, jej myśli gdy jest więziona idealnie odwzorowują bezbronność i stłamszenie. W pewnym momencie mamy do czynienia z syndromem sztokholmskim. Gdy Monika jest zostawiana na tygodnie sama, zaczyna jej brakować towarzystwa swojego kata. Józef to chory człowiek. Autorka pokazała jego bestialskość, ale także opiekę nad swoją ofiarą. To dwie skrajności, które budują bardzo interesujący portret psychologiczny oprawcy.

,,Człowiek to bestia przerażająco okrutna i zarazem niebywale pomysłowa."

,,Dziewczyna, która przepadła" podzielona jest na pięć części. W pierwszej części dowiadujemy się, jak Monika znalazła się w samochodzie Józefa, dlaczego znalazła się sama na drodze. Druga część to przerażający obraz okrutnego traktowania dziewczyny podczas jej męki przez 8 lat. Te strony czytamy z przerażaniem wyrysowanym na twarzy. Pozostałe części opisują powrót Moniki do domu, jej relacje z rodzicami, z siostrą. Przez 8 lat wiele się zmieniło, a Monika musi się przystosować i zaakceptować te zmiany.

Książka bardzo pozywanie mnie zaskoczyła. Myślę, że jest nawet lepsza od swojej poprzedniczki. To bardzo dobra lektura, w sam raz na jesienne, długie wieczory. ,,Dziewczyna, która przepadła" to lektura dla odważnych czytelników, którzy umieją poukładać swoje emocje do odpowiednich szuflad. Choć podczas czytania, często nie jesteśmy w stanie nad nimi zapanować, to ostatecznie udaje nam się przebrnąć przez tę poruszającą historię, która zmusza do refleksji i przemyśleń. Katarzyna Misiołek, mówiąc kolokwialnie, odwaliła kawał dobrej roboty. ,,Dziewczyna, która przepadła" to książka godna polecenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Monika spędziła osiem lat w domu psychopaty. Jej życie po uwolnieniu wcale jednak nie należy do łatwych. Czy można tak po prostu trafić z jednej klatki do drugiej? Co właściwie oznacza wolność?

Tym, co najbardziej zaintrygowało mnie w “Dziewczynie, która przepadła”, jest niezwykłe połączenie gatunkowe. Pierwsza część powieści, przedstawiająca uwięzienie Moniki, przypomina dobry thriller. Druga część, związana z jej uwolnieniem, posiada wszystkie elementy charakterystyczne dla literatury kobiecej wysokich lotów. Całość natomiast czyta się tak płynnie, szybko i z sercem w gardle, jakbyśmy mieli do czynienia ze świetnie przygotowanym reportażem.

Dzięki temu powieść rzeczywiście może zachwycić i nie dziwi mnie już fakt, że zebrała ona tak wiele pozytywnych opinii innych czytelników. Misiołek bowiem w pełni zasłużyła na słowa uznania. Tworząc taką międzygatunkową książkę, autorka postawiła sobie poprzeczkę wysoko, sprawiając, że moje oczekiwania wobec tej historii były dość wygórowane. Ani przez chwilę nie czułam się jednak zawiedziona, ciesząc spragniony emocji umysł tą historią i czerpiąc z niej jak najwięcej.

Kiedy zaczynałam tę lekturę, liczyłam, że dostarczy mi ona zarówno momentów pełnych wzruszeń, jak i tych po brzeg wypełnionych napięciem, strachem czy nawet obłędem. Potrzebowałam mocnej, mrocznej i zapadającej w pamięć historii, bo to takie książki są przeze mnie najbardziej cenione. I rzeczywiście ta opowieść całkowicie mnie przekonała. Wydarzenia z życia głównej bohaterki poznawałam w towarzystwie przeróżnych emocji, które łączyły się w zaskakujący mnie na każdym kroku sposób. Wielokrotnie poczułam podziw dla Misiołek, która przelała na strony książki nie tylko dobry pomysł, ale zrealizowała go w sposób przemyślany, dojrzały i realistyczny.

Ten realizm to element powieści, którego nie można w tym przypadku pominąć. Autorka tchnęła w swą powieść niezwykłą szczerość i genialną wprost autentyczność. Z wielkim rozmachem opisała przeżycia, które ciężko sobie wyobrazić, a co dopiero przedstawić na papierze. Zaskoczyła, podziałała na wyobraźnię, skłoniła do zadawania pytań i szukania odpowiedzi. I to nie tylko na początkowym etapie powieści, ale przez cały czas trwania lektury.

Nieco obawiałam się, że po uwolnieniu Moniki, ta książka stanie się taką dość banalną powieścią kobiecą, trochę o wszystkim i trochę o niczym. A jednak Misiołek w dalszym ciągu trzymała poziom, może nawet dopiero się rozkręcając. Okazuje się, że można trafić z jednej klatki do drugiej. I wcale nie jest to trudne. Bo przecież nie da się tak łatwo wymazać koszmaru. Udawać, że nic się nie stało. Jak odpowiadać na ludzkie pytania? Jak patrzeć w oczy rodzinie? Może nawet ta druga część książki jest lepsza?

Nie wyobrażam sobie, żeby ta historia mogła zostać przedstawiona inaczej, niż za pomocą narracji pierwszoosobowej. Monika opisuje nam swoje przeżycia, które miały miejsce na poszczególnych etapach jej życia. Robi to otwarcie, szczegółowo, obrazowo. Dzięki temu można by odnieść wrażenie, że czytamy poruszający dziennik, a wszystko, co w nim opisano, rzeczywiście miało miejsce.

„Dziewczyna, która przepadła” to intrygująca, ponadczasowa i warta poznania opowieść. Przemyślana, dopracowana, dobrze napisana. Trzeba ją przeczytać. A najlepiej również zapamiętać nazwisko autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem historię zaginionej siostry poznajemy z perspektywy samej zaginionej. Uwięzienie, znęcanie się psychiczne i fizyczne. To wszystko przeżyła Monika. Aż w końcu jej oprawca umarł na serce na poczcie. I dzieki temu powróciła do życia, do rodziny, ale to co przeżyła zostało z nią na zawsze. Co prawda stara się walczyć o normalność, próbuje nadrobić stracone lata- na nowo poznaje siostrę, rodziców także poznaje męża siotry i siotrzenicę. Krok po kroku towarzyszymy w odkrywaniu na nowo tej historii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Monika po ośmiu latach życia w uwięzi, próbuje wrócić do życia, które kiedyś wiodła. Po latach upokorzenia i znęcania się psychicznego oraz fizycznego przez psychopatę, życie na wolności jest bardzo trudne. Ciągły lęk, nadopiekuńczość rodziny, oraz zmiany, które ją otaczają, sprawiają, że Monice ciężko jest wyjść z traumatycznych przeżyć. Jej dotychczasowy partner związał się z inną kobietą, z którą bedzie miał dziecko, Monice pozostaje pustka i tęsknota za starym życiem oraz świadomość, że już nigdy nic nie będzie takie jak przed porwaniem.

„Nie ma gorszej rzeczy niż samotność. Człowiek pozostawiony sam na sam ze swoimi myślami prędzej czy później wariuje…”.

Historia wrusza i zarazem przeraża, skłania do refleksji, taka sytuacja może mieć miejsce także w naszej rzeczywistości, nie musi być tylką fikcją literacką, szaleni i obłąkani ludzie, którzy czerpią radość z zadania bólu i znęcaniu się nad drugim człowiekiem, niestety funkcjonują również w naszym świecie.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na mojej liście polskich autorów, po których książki chętnie sięgam pojawiło się nowe nazwisko - Katarzyna Misiołek. Dobra fabuła opowiedziana przez główną bohaterkę, która została porwana i przetrzymywana przez psychopatę przez 8 lat. Monika opowiada o całym zdarzeniu, sile woli aby przeżyć, ośmiu latach gehenny i trudnym powrocie do normalnego życia. Po przeczytaniu jak doszło do porwania strach komukolwiek udzielić pomocy. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dziewczyna,która przepadła"-to wstrząsająca lektura,która daje sporo do myślenia.Dobrze,że to tylko fikcja literacka,ponieważ nie wyobrażam sobie aby jakakolwiek kobieta takie bestialstwo przeżyła