Dziewczyna z herbaciarni

Znacie twórczości Agaty? Jeżeli nie, to polecam Wam jej książki. Póki co miałam przyjemność przeczytać dwie powieści, ale jestem zachwycona jej piórem, stylem pisania i w ogóle wszystkim. Jej książki są przyjemne i pełne emocji, które wylewają się z jej kart.

Dziś mam dla Was kilka słów o cudownej historii o miłości i poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.

Anastazja wychowywała się w przyklasztornym sierocińcu. Została tam podrzucona przez matkę. Kobieta zostawiła przy niej jedynie kartkę z imieniem i medalion. Dziewczynkę wychowały zakonnice, które traktowała jak najbliższą rodzinę.

Dorosła Anastazja niestety wybrała zły kierunek w swoim życiu. Chcąc jak najszybciej znaleźć miłość, utknęła w toksycznym związku z agresywnym mężczyzną. W pewnym momencie nie była już w stanie żyć, będąc poniżaną i bitą, postanowiła uciec i odmienić swój los.

Dziewczyna trafia na ogłoszenie o pracę na Dolnym Śląsku, gdzie miałaby prowadzić herbaciarnię przy pięknym pałacu. Oferta wydaje jej się bardzo interesująca. Najbardziej intrygujące jest to, że nad drzwiami pałacu umieszczony jest herb jego właścicieli, który jest identyczny jak jej własny medalion. Pytanie brzmi co ma wspólnego jej medalion z tą bogatą rodziną?

Wkrótce Anastazja poznaje samego właściciela pałacu Otto von Wartenburga. Od tej chwili w życiu samotnej dziewczyny wszystko się zmienia, będzie się dużo działo nie tylko w jej otoczeniu, ale także w jej młodziutkim serduszku.

Czy Anastazja odkryje tajemnice medalionu? Czy znajdzie swoje miejsce na ziemii? I co z jej szczęściem będzie miał wspólnego Otto?

Wow! To było takie cudowne. Ta historia otula. Jest ciepła i pełna emocji. Nie ma tutaj zawrotnej akcji. Agata skupia się na emocjach i uczuciach bohaterów, którzy muszą sporo przejść, by w końcu być szczęśliwym.

Anastazja, wychowanka sierocińca, dorastała z poczuciem odrzucenia, bo przecież nie chciała jej nawet własna mama. Przez to nie potrafi żyć pełnią życia, tylko wciąż szuka miłości. Ona łaknie kochać i być kochaną. Początkowo jej wybory życiowe nie są najlepsze, ale wszystko zmienia się, kiedy trafia do pałacu na Dolnym Śląsku. Widząc cudowną przyrodę, piękny pałac i przytulną herbaciarnię, czuje że to jest jej miejsce na ziemi. Wszystkiego dopełnia Otto.

Otto ma opinię wyniosłego i gburowatego właściciela i szefa. Jego pracownicy wręcz się go boją. Kiedy poznaje swoją pracownicę, Anastazję, zaczyna się zmieniać. Przeszłość sprawiła, że stał się oschły i nieczuły dla innych ludzi. Młodziutka herbaciarka zaczyna powoli zaczyna burzyć mur, który zbudował wokół siebie, zaczyna powoli wkradać się do jego serca.

Tych dwoje to para rozbitków życiowych, którzy szukają swojej bezpiecznej przystani. Miłość uderzy w nich niespodziewanie, ale będą się bronić przed tym nieznanym uczuciem. Będą strzec dostępu do własnych serc ze strachu przed zranieniem. Czy ich serca znajdą drogę do siebie? Tego musicie już sami się dowiedzieć. Nie chcę zdradzać Wam wszystkich smaczków.

Kończąc polecam Wam tą ciepłą i otulająca historię, przy której co chwilę ocierałam łzy wzruszenia. To opowieść o miłości, o szukaniu siebie i swojego miejsca na ziemi, o tajemnicy rodzinnej i wzruszającej historii medalionu...Mogłabym jeszcze dużo pisać, więc napiszę tylko tyle, że polecam Wam tą książkę, nie będziecie żałować. Musicie to przeczytać!

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.
Polecam

Na wstępie chciałabym podziękować Autorce oraz Wydawnictwu za zaufanie i możliwość objęcia patronatem medialnym książki "Dziewczyna z herbaciarni". Było to moje trzecie spotkanie z twórczością autorki. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko. Mi zapoznanie się z losami Anastazji zajęło jeden wieczór. Już od pierwszych stron zostałam wciągnięta do jej świata i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem śledziłam losy młodej kobiety. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, i dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterowie, zarówno pierwszo jak i drugoplanowi, zostali w wielowymiarowy i prawdziwy sposób wykreowani. To postaci, które mają swoje tajemnice, demony przeszłości, borykają się z różnymi mniejszymi bądź większymi problemami, zdarza się im popełniać błędy czy postępować pod wpływem chwili, dlatego tak łatwo się z nimi utożsamić w niektórych momentach podzielając podobne troski i dylematy moralne. Na kartach powieści mogłam bliżej poznać Anastazję,, której życie od samego początku nie oszczędzało. Młoda kobieta od samego początku zaskarbiła sobie moją sympatię. Bardzo jej współczułam tego czego doświadczała, szczególnie ze strony osoby, która powinna się o nią troszczyć, szanować ją i bardzo cieszyłam się, że w końcu postanowiła zmienić coś w swoim życiu, a ja z przyjemnością wyruszyłam z nią w tą podróż. Z całych sił kibicowałam Anastazji i chciałam dla niej jak najlepiej. Nie ukrywam, że było tutaj naprawdę wiele takich momentów kiedy miałam ochotę wejść do tej książki żeby przytulić oraz wesprzeć Anastazję. Ważną rolę w tej historii odgrywają postaci drugoplanowe, które wprowadzają do życia głównej bohaterki sporo zamieszania, a także dzielą się z nią wieloma mądrościami życiowymi, które również i mnie mocno zainspirowały. Mowa o siostrach zakonnych, pracownikach i gościach pałacu, a także jego właścicielu. A jeśli o właścicielu mowa to bardzo podobało mi się to w jaki sposób rozwijała się jego relacja z Anastazją. Bardzo spodobał mi się wyjątkowy klimat pałacu, w którym przyszło zamieszkać głównej bohaterki. Plastyczne opisy poszczególnych miejsc sprawiły, że czułam się tak jakbym towarzyszyła Anastazji i chłonęła wyjątkowość oraz tajemniczość tego miejsca. Moje serce oczywiście skradła w szczególności tytułowa herbaciarnia. Istotnym elementem tej historii jest oczywiście wątek związany z przeszłością młodej kobiety. Bardzo mnie on zaintrygował, byłam ogromnie ciekawa jego rozwiązania. I muszę naprawdę przyznać, że nie spodziewałam się niektórych zwrotów akcji, które tutaj nastąpiły co bardzo mnie ucieszyło. Agata na przykładzie swoich bohaterów pokazuje, że czasami musimy przejść trudną, kręta i wyboistą drogę żeby w końcu doświadczyć spokoju i szczęścia. Musimy również nauczyć się walczyć o siebie, o swoje plany i marzenia, a także o miłość, bo właśnie to nadaje naszemu życiu sens. Udowadnia także, że jesteśmy w stanie pokonać każdą przeciwność losu jeśli będziemy mieć przy swoim boku kochających nas ludzi. Ta historia pokazuje, że wszystko dzieje się po coś, że nic nie jest dziełem przypadku. Cudownie spędziłam czas z tą książką i czekam już na kolejne powieści spod pióra autorki! Polecam!

Kolejne cudownie udane spotkanie z twórczością Agaty Sawickiej - Malkowskiej i jej powieścią  „Dziewczyna z herbaciarni".
  Anastazja, głęboko zraniona przez partnera, postanawia opuścić rodzinne miasto i ukochany sierociniec, w którym się wychowywała. Nowy rozdział rozpoczyna w Bukowicach na Dolnym Śląsku, gdzie podejmuje pracę w pałacowej kawiarni, której właścicielem jest przystojny i chłodny Otto. Choć Anastazja próbuje odnaleźć swoją drogę, nie może przestać myśleć o herbie zdobiącym mury pałacu, identycznym z tym, który widnieje na medalionie, będącym jedyną pamiątką po matce.
  Porywająca opowieść przepełniona dramatycznymi sekretami rodzinnymi, złamanymi emocjonalnie bohaterami oraz odważnymi decyzjami, a wszystko to osnute aurą tajemniczego medalionu. To historia na wskroś klasyczna, misternie utkana z literackiego kunsztu, dopracowana z wyczuciem i smakiem. Autorka odważnie podejmuje trudny temat przemocy wobec kobiet, rozpościerając nad nim skrzydła delikatności i wrażliwości. Romantyczna relacja między bohaterami oparta jest na kontraście ich charakterów. To właśnie przewrotny los splata ich ścieżki. Ten sam los, choć kapryśny, staje się przewodnikiem w drodze do odnalezienia własnej tożsamości oraz rodzinnych korzeni. Na naszych oczach rodzi się miłość, która rozwija się powoli, ale intensywnie, wciągając czytelnika w wir subtelnej manipulacji narracyjnej. Słodki, pachnący gorącą czekoladą krajobraz kawiarenki stanowi urokliwe tło dla całej palety osobowości, które ją odwiedzają. Postaci te skrywają gęstą pajęczynę uczuć, słychać w niej echa tęsknoty, zazdrości, urazy, zemsty i niespełnionych oczekiwań.
  Polecam powieść pachnącą świeżo parzoną kawą, smakującą jak beza z borówkami, a jednocześnie niosącą w sobie cierń, która potrafi poruszyć, ale i przynieść promyk nadziei.

Anastazja, wychowanka domu dziecka marzy o rodzinie i miłości. Niestety od dłuższego tkwi w toksycznym związku. Do czasu... Pewnego dnia czara goryczy przelewa się... Anastazja postanawia zawalczyć o swoją przyszłość. Pierwszym krokiem jest porzucenie partnera i wyjazd do małej miejscowości na Śląsku, gdzie udaje jej się znaleźć pracę w herbaciarni. Tam stara się cieszyć każdym spokojnym dniem. Przy okazji uda się jej odkryć kilka sekretów, które odmienią jej życia na lepsze.  
Nic nie zapowiadało, że ta książka zachwyci mnie i sprawi, że z przejęciem będę śledziła losy głównej bohaterki... Nic nie zapowiadało, że wciągnie mnie ta historia... A jednak tak się stało, chociaż przyznam szczerze, że początek tego nie zapowiadał... Owszem, wierzyłam, że czeka mnie przyjemna lektura, przy której będę mogła się zrelaksować. Jednak nie spodziewałam się, że historia Anastazji stanie się mi bliska. Zaintrygowała mnie zagadka medalionu, który otrzymała od matki. Niejednokrotnie zastanawiałam się nad powiązaniami tej pamiątki z rodziną Anastazji i wpływem nad jej pracą w pałacu. Sama książka ma zawierała w sobie szereg ważnych tematów. Autorka poruszyła temat przemocy psychicznej i fizycznej w związku i toksycznego partnera a także poszukiwaniu siebie. To także książka opowiadająca o zaskakujących ścieżkach ludzkich. Dziewczyna z herbaciarni to książka lekka i przyjemna, która może niejednokrotnie zaskoczyć. To ciepła historia, która zawiera w sobie sporo mądrości życiowej. 

Powieść od razu przyciąga wzrok, urocza okładka, z dziewczyną w zielonej sukni i pięknym, tonącym w roślinach, oknem w tle, już podpowiada, że to nie będzie byle jaka historia. Do tego hasło o poszukiwaniu siebie i odkrywaniu tajemnic - od razu mnie kupiło.

To jest taka książka, w której naprawdę łatwo się odnaleźć. Główna bohaterka, Anastazja, przeszła swoje. Wychowała się w sierocińcu, uciekła od przemocowego partnera i w końcu postanowiła wziąć życie w swoje ręce. To jest właśnie to, co w niej urzeka: wrażliwość i determinacja. Z jedyną pamiątką, połową medalionu, podąża za intuicją i przeznaczeniem, które prowadzą ją do pałacowej herbaciarni w Bukowicach na Dolnym Śląsku. Tam odnajduje nie tylko pracę, ale i pasję, a co ważniejsze - korzenie i samą siebie.

Ale to nie koniec, bo pojawia się też on: Otto von Wartenburg, człowiek z bardzo złą reputacją. I tutaj zaczyna się najciekawsze - czy okaże się godny jej serca i zaufania? Ta książka to idealna mieszanka romantyzmu i napięcia. Zwrotów akcji jest sporo, a do tego Autorka wplata w to wszystko mądre spostrzeżenia o życiu, związkach, motywach naszego postępowania, trudno nie zgodzić się z Jej refleksjami.

Jeśli lubisz baśnie i romantyczne historie w stylu Kopciuszka albo "Pięknej i Bestii", to ta książka jest dla ciebie. Historia Anastazji przypomina, że życie bywa skomplikowane, ale wiara w miłość jest tego warta. Pokazuje, jak ważne są zaufanie, szczerość i umiejętność wybaczania. Przecież każdy z nas ma jakąś przeszłość i popełnia błędy, ale najważniejsze jest to, że zawsze dostajemy kolejną szansę.

Ta powieść jest ciepła i serdeczna. To taka lektura, która otula i daje nadzieję, że nawet po burzy może wyjść słońce. Idealna dla każdego czytelnika z odrobinką romantyzmu w duszy...

Już jedna powieść Agaty Sawickiej zagościła w mojej biblioteczce i pewnie dlatego z przyjemnością sięgnęłam po kolejną, mając na względzie miłe wspomnienia.

Anastazja wychowywała się w klasztornym sierocińcu, z którego odeszła, myśląc, że znalazła miłość swojego życia. Jednak jej partner okazał się toksyczny i niebezpieczny. Pewnego dnia, gdy czara goryczy się przelewa, postanawia od niego odejść. Ucieka do małej miejscowości na Dolnym Śląsku i zatrudnia się w pałacowej herbaciarni.

Dziewczyna nie bez powodu znalazła się w tym miejscu, ponieważ na murach pałacu widnieje herb, taki sam, jak na medalionie, który jest jej jedyną pamiątką po matce. Nie ma pojęcia, kim byli jej rodzice, a to odkrycie motywuje ją, by poszukać swoich korzeni. Praca w pałacu bardzo jej odpowiada, ale bogaty i wyniosły właściciel Otto von Wartenburg budzi w niej mieszane uczucia.

Czy dziewczyna pozna prawdę o swoim pochodzeniu, czy zacznie życie od nowa i zazna wreszcie spokoju i miłości, której szuka?

Już sam początek jest niezwykle intrygujący, gdyż połowa medalionu, którą znaleziono przy niej, gdy została podrzucona do sierocińca, wznieca u nas ogromną ciekawość. Wspaniała bohaterka z niełatwym dzieciństwem, niestety nieodpowiedni ludzie, których spotkała na swojej drodze, sprawili, że jej życie było przepełnione smutkiem, a chęć poszukiwania własnej tożsamości, zbierała się w niej przez lata. Chcąc podbudować swoją wartość, pragnie dowiedzieć się, dlaczego ktoś ją porzucił, opuścił, tak potraktował.

Przepięknie poprowadzona fabuła, pełna wzruszeń, dobrych momentów, miłości romantycznej, takiej z drganiem serca, z namiętnymi spojrzeniami. Autorka przeniosła nas do pałacu, jakby był na wyciągnięcie ręki. Opisy doskonale odzwierciedlają jego urok, rozmach, elegancję.

,,Dziewczyna z herbaciarni" to historia otulająca ciepłem, dająca nadzieję na lepsze jutro, ale nie pozbawiona również i tych smutnych chwil, pełnych refleksji, które zapadają na długo w pamięci czytelnika. Tajemnica medalionu wciąga i utrzymuje przyjemną ciekawość. Okazuje się, że niezrozumiałe decyzje, które otoczenie potępia, mają głębszy podtekst, są wynikiem wydarzeń, nie są wyborem, a przymusem. Wspaniale, obrazowo przedstawiony pałac, jego otoczenie, herbaciarnia z niezwykłą drobiazgowością i autentycznością, do tego wrażliwa bohaterka, która nadaje charakteru całej powieści. Nie zabraknie romantycznych momentów i miłosnych aspektów, a wartka akcja oraz ciekawi bohaterowie sprawiają, że powieść staje się pozycją nieodkładaną.

"Dziewczyna z herbaciarni" z miejsca skradła moje serce i stała się moją ulubioną powieścią Agaty Sawickiej. Przypomniała mi o tym, jak ważne są więzy oraz by jeszcze bardziej smakować życie.

Przez fabułę przewija się plejada barwnych postaci. Jedni są źli, inni dobrzy, życzliwi. To zlepek naprawdę interesujących charakterów. To bohaterowie, którzy mają swoje własne dramaty i przeżycia.

Anastazja to szczera, odważna dziewczyna, wrażliwa na krzywdę drugiego człowieka, potrafiąca nieść bezinteresowną pomoc. A jak wiemy, dobro wraca. Zaimponowała mi tym, jak wierna była wyznawanym wartościom i godności, których nie da się sprzedać ani przeliczyć na żadne pieniądze. 

"Życie to ciągła kalkulacja. I tu wcale nie chodzi o pieniądze. Każdy z nas ciągle dokonuje wyborów na podstawie wartości, w które wierzy."

Otto von Wartenburg to mężczyzna sprawiający wrażenie surowego i oziębłego. Czy pod tą twardą zbroją może skrywać się wrażliwe serce? Ogromne intrygowała mnie jego osoba. 

Niewypowiedziane słowa, nieporozumienia, niezrozumienie, zawiedzione oczekiwania - to wszystko kładzie się cieniem na drodze do stworzenia związku. Zdarza się, że zbyt szybko oceniamy drugiego człowieka. A przecież nie znamy jego przeszłości, jak go ukształtowała, tego co przeszedł, co nim kierowało. 

"- Czasami zbyt szybko oceniamy drugiego człowieka - powiedziała, a żal ścisnął jej serce. - Niekiedy zakładamy maski i zbroje, robimy wszystko, żeby chronić się przed światem, ale w głębi serca nadal jesteśmy sobą."

Autorka rzuca bohaterom sporo kłód pod nogi. Krzywdzące plotki, nieprzychylni ludzie, tragiczne wydarzenia, trudna przeszłość potrafią sporo namieszać w życiu i zaważyć na szczęściu. Kiedy już wydawało mi się, że wszystko zmierzało, w kierunku jakiego oczekiwałam, w jednej chwili następował niespodziewany zwrot, a ja traciłam wiarę w porozumienie bohaterów. Postaciom towarzyszyło cierpienie, ból, żal, osamotnienie, uwikłani byli w toksyczne relacje, ale i przebijały się pozytywne promyki.

"Życie bywało okrutne i niesprawiedliwe. Zabierało dzieciom  rodziców, zakochanym siebie nawzajem, potrzebującym pracę... Każdego dnia gdzieś tam na świecie rozgrywały się miliony dramatów, a jednak w tym wszystkim była jakaś iskierka nadziei... Była miłość, która czyniła świat lepszym, wiara, że wszystko się jeszcze ułoży, i było też życie - los, który potrafił nie tylko zabierać, ale również hojnie obdarzać dobrem, naprawiać to, co zostało zniszczone, podsuwać nowe szanse i kolejne możliwości." 

Dzięki wątkowi tajemniczego medalionu i historii pałacu czujemy napięcie oraz widzimy, jak nieprzewidywalne jest życie i jak potrafi zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie. 

Autorka roztacza przed nami z jednej strony melancholijny, a z drugiej okraszony nadzieją obraz codzienności. Pokazuje, ile dobroci może wyniknąć z małych gestów. To historia, która jest motywatorem do poznania siebie, odkrycia w sobie siły, zawalczenia o siebie, spełnianiu marzeń.

Autorka niezwykle barwnie opisała Bukowice oraz posiadłość należącą do Ottona. Wyraźnie poczułam wyjątkowość tego miejsca, a nawet odnosiłam wrażenie, jakbym była tam osobiście. To było takie realne...

"Dziewczyna z herbaciarni" to ciepła, pełna mądrości, emocji i wzruszeń powieść, która przypomina o tym, co w życiu ważne i o co warto walczyć. Miłość i rodzina nie mają swojej ceny. To książka o poszukuwaniu korzeni, nauce zaufania i pięknych relacjach międzyludzkich. Wejdziesz do pachnącej herbaciarni? Obiecuję, że Anastazja się do Ciebie uśmiechnie i poczęstuje najpyszniejszą aromatyczną herbatą. A może i skusisz się na kawałek ciasta i rozmowę?

Anastazja, wychowana w klasztornym sierocińcu, marzy o miłości i rodzinie, jednak tkwi w toksycznym związku. Postanawia zerwać z przeszłością i ucieka do Dolnego Śląska, gdzie rozpoczyna nowe życie jako pracownica herbaciarni w pałacu von Wartenburgów. Otoczona aromatem bergamotki, cynamonu i rozmowami gości, odkrywa spokój ducha oraz na nowo uczy się ufać sobie i innym. Centralną zagadką pozostaje medalion po matce, na którym widnieje herb właścicieli pałacu -- symbol przeszłości, którą musi odkryć.

Czy miłość, która niespodziewanie się rodzi, przetrwa?

,,Dziewczyna z herbaciarni" to ciepła, refleksyjna opowieść o kobiecie, która z determinacją podejmuje decyzję o odmianie swojego życia. Herbaciarnia staje się dla niej nie tylko miejscem pracy, lecz prawdziwym schronieniem dla duszy - aromaty herbat, rozmowy gości i wzajemna życzliwość tworzą przestrzeń transformacji. Sawicka maluje melancholijny, ale pełen nadziei obraz codzienności, ukazując, jak małe gesty i ludzkie historie potrafią leczyć i budować.

Narracja nie unika trudnych tematów -- toksycznych relacji, życia w sierocińcu, poczucia osamotnienia -- lecz czyni to z delikatnością i wrażliwością. Tajemnica medalionu oraz historia pałacu wprowadzają element napięcia i chęci poznania rodzinnych korzeni. Relacja Anastazji z Otto ma potencjał do emocjonalnego rozwoju, ukazanego subtelnie i bez nadmiernego patosu.

,,Dziewczyna z herbaciarni" to wzruszająca opowieść o odwadze odnowy, smakowaniu życia i więziach, które mogą odmienić los. Autorka wprowadza czytelnika w pachnący świat herbaty, wspierających relacji i poszukiwań korzeni, oferując książkę pełną empatii, zmysłowości i nadziei. Jeśli szukasz lektury, która koi serce i otwiera umysł -- ta pozycja może być idealna.

Dziękuję wydawnictwu Szara Godzina za egzemplarz i możliwość podzielenia się swoimi wrażeniami.