Recenzja książki: Dziewczyna z herbaciarni

Recenzuje: Danuta Awolusi

Agata Sawicka w powieści Dziewczyna z herbaciarni (Wydawnictwo Szara Godzina) sięga po tematy, które są bliskie czytelnikowi. Mówi o potrzebie bezpieczeństwa, odwadze w zostawianiu za sobą trudnych doświadczeń i poszukiwaniu miejsca, w którym można wreszcie poczuć się u siebie. To książka o tym, że nowe życie nie zaczyna się samo. Trzeba je wywalczyć, często wbrew własnym lękom i przeciwnościom losu.

Akcja książki rozgrywa się w herbaciarni w dolnośląskim pałacu. Ta przestrzeń staje się azylem, tu codzienne rytuały parzenia napojów kojarzą się ze spokojem i stabilnością. Dla Anastazji, bohaterki wychowanej w sierocińcu i naznaczonej przemocowym związkiem, herbaciarnia jest pierwszą przestrzenią, w której może odetchnąć bez strachu. Autorka pokazuje, jak wielką rolę odgrywa miejsce, które daje poczucie zakorzenienia. Nie musi to być własny dom, ale choćby bezpieczny kąt, gdzie można uczyć się zaufania do innych.

Anastazja ma w sobie doświadczenie odrzucenia i samotności, jednak potrafi zdobyć się na odwagę i uciec z relacji, która ją niszczyła. Nie czeka na wybawienie, ale sama decyduje, że chce zmienić swoje życie. I to jest coś, co czyni z niej wyjątkową osobę.

Tajemniczy medalion, jedyna pamiątka po matce, okazuje się kluczem do rodzinnej historii, której bohaterka nie zna. Aby znaleźć swoje miejsce na ziemi, trzeba najpierw zrozumieć, skąd się pochodzi. Poszukiwanie własnych korzeni staje się więc równoległym procesem do budowania nowego życia.

Na drodze Anastazji pojawia się Otto von Wartenburg, właściciel pałacu, z którym bohaterka wchodzi w relację pełną dystansu i nieufności. On z jednej strony jest symbolem zamkniętego świata arystokracji, z drugiej – stopniowo staje się kimś, kto pozwala Anastazji odkryć nowe emocje. Relacja między nimi rodzi się powoli, ale obserwowanie tego procesu daje sporo satysfakcji.

Czytelnik stawia sobie ważne pytanie o przynależność. Czy można poczuć się u siebie w miejscu, które nie ma nic wspólnego z naszym dzieciństwem? Czy więzi zbudowane na nowo mogą być równie ważne jak te, których los nas pozbawił? Agata Sawicka pokazuje, że odpowiedź brzmi tak, ale wymaga odwagi, cierpliwości i gotowości, by otworzyć się na ludzi. Anastazja uczy się, że rodzina nie zawsze oznacza więzy krwi.

Powieść ma w sobie dużo ciepła, ale nie jest to historia kocykowa. Pojawia się element kryminalny, poczucie zagrożenia, a przede wszystkim ciężar przeszłości, który bohaterka musi nieść.

Dziewczyna z herbaciarni każe zastanowić się nad tym, co w naszym życiu pełni rolę takiego azylu, jak herbaciarnia dla Anastazji? Czy mamy swoje bezpieczne miejsce, w którym możemy się zatrzymać i usłyszeć samych siebie?

Dziewczyna z herbaciarni to poruszająca opowieść o kobiecie, która po latach samotności i cierpienia uczy się ufać sobie i innym. To książka o przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć, ale także o odwadze w szukaniu nowego początku. Droga do szczęścia nigdy nie jest prosta, ale zawsze możliwa. Warto po tę powieść sięgnąć, bo niesie ze sobą zarówno emocje, jak i refleksję. A przede wszystkim przypomina, że każdy z nas potrzebuje swojego miejsca na ziemi.

Tagi: Proza literacka Literatura obyczajowo-rodzinna