Dziki, mroczny brzeg

"Dziki, mroczny brzeg"  Charlotte McConaghy to historia, która wciąga od pierwszych stron🩵 Ta książka to prawdziwa uczta dla mojej duszy 💔 Charlotte McConaghy po raz kolejny udowadnia, że potrafi połączyć emocjonalną głębię z klimatycznym, surowym światem natury. „Dziki, mroczny brzeg” to historia o stracie, miłości, winie i potrzebie odkupienia — a wszystko to na tle dzikiej, lodowatej krainy, gdzie natura jest równie piękna, co bezlitosna ❄️
Styl Charlotte McConaghy jest przyjemny, refleksyjny i niesamowicie obrazowy. Czytając, czujesz zapach morza, chłód wiatru i ból, który noszą w sobie bohaterowie. To powieść, która zostanie  w mojej głowie na długo po przeczytaniu 🌅

Moja ocena: 9/10 🌟

Idealna dla tych, którzy lubią powolne, emocjonalne opowieści o naturze i człowieczeństwie 🌾

Polecam gorąco!

BRUNETTE BOOKS

Ale ta książka hipnotyzuje, dosłownie wciąga niczym fale sztormu, kiedy nie da się z nimi walczyć. Tutaj trudno było pozostawić bohaterów bodaj na chwilę. Tym bardziej, że jest ich kilku, każdy opisuje nam to co sam przeżywa, gdzie się znajduje i na jakim poziomie inteligencji się znajduje. Nie każdy jest tutaj dorosłym, a dzieci bywają ukształtowani od początku na przetrwanie. Mieszkają w miejscu gdzie w każdej chwili woda może zabrać im wszystko, zwłaszcza plony, jak sami powtarzają, że najważniejsze jest ziarno. Różne jego odmiany, które muszą przebywać w odpowiedniej temperaturze, gdyż w przeciwnym razie ulegną zniszczeniu. Tutaj młody chłopiec ma ogromną wiedzę na ich temat. Z wolna w swojej osobie będzie nam przybliżał je, począwszy od mniszka lekarskiego, który ludzie uważają za chwast. To typowy rosnący botanik, który również dzięki lekturze będzie nam zwracał uwagę na zioła, które leczą, lecz od strony ich wyglądu, rozmnażania i przydatności. To są rzeczy prawdziwe. Jednak, aby zacząć od początku, to muszę również zaznaczyć, że pomimo ciągłości, to jednak co postać, to ciągnie swoją opowieść, która przede wszystkim dla niego samego jest ważna. Ktoś będzie tutaj zwracał uwagę na głębiny, zabawę z delfinami i naukę wstrzymywania powietrza, by stać się doskonałym pływakiem. Ktoś inny ma za zadanie dopilnowanie przechowywania ziaren nawet za koszty życia własnej rodziny. Będzie wyjeżdżał na różny czas, gdzie jego dzieci same będą musiały o siebie zadbać. Takim wielkim zaskoczeniem dla tych ostatnich mieszkańców wyspy będzie kobieta, której ciało dosyć mocno poranione zostaje wyłowione i przetransportowane siłą do ich domu. Ona była mocno wyziębiona, potrzebowała opieki medycznej, a jedynie co mogli jej zapewnić, to opatrunki i ciało ogrzewane przez ciało. Nie uwierzycie jakie doskonałości i dary posiadają dzieci tego mężczyzny. Wszędzie dookoła będzie chodziło o naturę, ale od innych stron, gdyż każdy potrafi coś innego. Nie chcę wam zdradzać za wiele, ale nie odsuniecie się na bok ani na chwilę. To tutaj postacie naucza się walki ze swoimi słabościami. Wiarą tak głęboką, aż wydawać by się mogło, że nie możliwą. Postępują według znanych sobie schematów, czym potrafią przewidzieć siebie nawzajem. Siebie tak, ale obcej kobiety nie. To ona będzie stanowiła tutaj sporą tajemnicę. Gorąco zachęcam do sięgnięcia po nią, by zrozumieć, że każdy z nas ma prawo być jaki jest, iść własnymi ścieżkami i dążyć do tylko nam znanych wartości. Spróbujcie za jej pomocą przekroczyć swoje słabości. Bo my potrafimy wszystko. Tylko wpierw musimy w to uwierzyć:-)

Intrygująca historia i początkowo bardzo mnie wciągnęła, ale im bliżej końca, tym stawała się mniej logiczna. Bardzo na plus opisy roślin i zwierząt na wyspie.

,,Dziki, mroczny brzeg" Charlotte McConaghy to jedna z tych książek, o których najlepiej opowiada się szeptem, jakby każde słowo mogło naruszyć jej kruchy, surowy klimat. To opowieść o rodzinie żyjącej na końcu świata, na wietrznej wyspie Shearwater, gdzie oceany i cisza wydają się równie żywe jak bohaterowie. I choć z pozoru najważniejsze jest tu przetrwanie -- troska o bank nasion, o bezcenny zbiór przyszłości -- szybko okazuje się, że prawdziwym ciężarem są emocje, resztki dawnych ran i rzeczy, których nikt nie potrafi wypuścić z dłoni.

McConaghy ma niezwykły talent do pokazywania, że życie rodzi się z drobiazgów. Że coś tak małego i pozornie nieistotnego jak nasiono może unieść na swoich barkach przyszłość całego świata. Na tej surowej wyspie każdy gest, spojrzenie, każde niewypowiedziane słowo między bohaterami nabiera znaczenia. Nawet pojawienie się Rowan -- obcej, wyrzuconej przez morze -- początkowo wydaje się ledwie drobną zmianą, a jednak to od niej zaczyna pękać skorupa milczenia, która oplata tę rodzinę.

To książka przygnębiająca i piękna zarazem. Nie dla czytelników szukających zawrotnej akcji czy jednoznacznych odpowiedzi, ale dla tych, którzy lubią zanurzyć się w psychologiczną głębię postaci, w emocje tak intensywne, że chwilami trudno je unieść. McConaghy opowiada nie tylko o rodzinnym cierpieniu -- pisze o naszej cywilizacji, o ludziach chowających się za murami własnego komfortu, odcinających się od bólu świata.

Na Shearwater każda decyzja może zdecydować o przyszłości ludzkości, ale równie ważne okazuje się pytanie, czy można jeszcze komukolwiek zaufać i czy w ogóle możliwe są nowe początki. To powieść, która zostaje w człowieku długo po tym, jak przewróci się ostatnią stronę -- jak samotny, niepozorny nasionek, który dopiero z czasem pokazuje, jak ogromne znaczenie naprawdę ma.

Czy w świecie, który nieustannie się kończy, potrafimy jeszcze ocalić choć odrobinę nadziei? Co byś zrobił(a), gdybyś musiał(a) przetrwać tam, gdzie nie ma nic - oprócz morza, wiatru i wspomnień?

,,Dziki, mroczny brzeg" Charlotte McConaghy to właśnie taka ucieczka - w głąb samotności, natury i ludzkich emocji, które próbują przetrwać tam, gdzie nie ma już niczego pewnego. To powieść, w której morze mówi więcej niż bohaterowie, a każdy podmuch wiatru przypomina, że nawet w najzimniejszym miejscu na ziemi tli się odrobina ciepła - jeśli tylko odważymy się ją dostrzec.

Shearwater. Maleńka wyspa u wybrzeży Antarktydy, gdzie wiatr nie zna litości, a cisza ma własne życie. To tu Dominic Salt mieszka z trójką dzieci, pilnując bezcennego banku nasion - symbolu nadziei w świecie, który zdaje się chylić ku końcowi. Ich życie to rytuał: praca, przetrwanie, milczenie. Każde z nich niesie w sobie stratę, której nie potrafi wypuścić z rąk. Aż pewnego dnia morze wyrzuca na brzeg kobietę - Rowan. Nieznajomą, która milczy, ale jej obecność mówi wszystko.

Od tego momentu wszystko się zmienia. I choć pozornie nie dzieje się nic spektakularnego, każdy drobny gest, spojrzenie, słowo - stają się jak ruch fal, które nieubłaganie podmywają to, co dotąd wydawało się stabilne.

McConaghy tworzy historię subtelną, ale poruszającą do głębi. To nie jest książka, którą czyta się dla akcji. To książka, którą się czuje. Każdą cząstką ciała. Jej język jest jak morska bryza - ostry, słony, a jednocześnie kojący. Autorka nie szuka wielkich dramatów. Znajduje emocje w ciszy. W spojrzeniu ojca, który nie umie rozmawiać o miłości. W dłoniach córki, która uczy się ufać. W obecności kobiety, która przynosi ze sobą pytanie - kim jesteśmy, gdy zostaje nam tylko prawda?

,,Dziki, mroczny brzeg" to opowieść o samotności - tej, którą wybieramy, i tej, która wybiera nas. O tym, że odcięcie się od świata nie chroni przed bólem, a czasem tylko go pogłębia. Ale też o nadziei - o tej cichej, która przychodzi po burzy, kiedy nikt się jej już nie spodziewa. Bo choć McConaghy prowadzi nas przez surowy krajobraz, to między liniami tli się coś, co przypomina światełko latarni: wiara, że nawet najbardziej zranione serce potrafi znów bić w rytmie życia.

W tej historii nie ma łatwych odpowiedzi. Są rany, które trzeba oswoić. Są wybory, które bolą. I jest ta nieuchwytna prawda, że czasem trzeba pozwolić, by ktoś nas zranił, żeby w końcu poczuć, że naprawdę żyjemy.

Ta powieść to nie tylko literacka podróż - to emocjonalny sztorm. Po jej zakończeniu długo jeszcze słychać szum fal, które przypominają, że odrodzenie nie zawsze oznacza powrót. Czasem znaczy początek czegoś zupełnie nowego.

McConaghy pokazuje, że bliskość nie jest wynikiem wspólnego miejsca, lecz odwagi. Że wspólnota rodzi się nie z wygody, ale z prawdy. I że nawet tam, gdzie wydaje się, że nie ma już nic - może jeszcze rozbrzmieć echo słów: nie jesteś sam.

Ocena: 10/10 - bo ,,Dziki, mroczny brzeg" to książka, która wślizguje się pod skórę i zostaje tam na długo. Wymaga uważności, ale odpłaca wrażliwością, jakiej rzadko doświadcza się w literaturze. To opowieść o końcu świata i o tym, co po nim - jeśli tylko odważymy się zostać i posłuchać ciszy.

" [...] Ten świat to jedna wielka katastrofa. [...]"

"Dziki, mroczny brzeg" to wyjątkowa powieść autorstwa Charlotte McConaghy, która łączy ze sobą kilka gatunków. Na pierwszy plan wysuwa się tutaj oczywiście literatura piękna. Ekolodzy znajdą tutaj coś dla siebie. W sumie ta powieść jest cała ekologiczna. Tutaj ratuje się między innymi nasiona roślin z całego świata. Nie zabraknie elementów thrillera i literatury obyczajowej.
Zanim sięgniecie po tę lekturę, radzę wam -- ubierzcie się ciepło. Bohaterowie poruszają się w cudownym, niebezpiecznym lodowatym klimacie. Oni udowadniają, że w takich spartańskich warunkach można żyć nawet kilka lat. Ja niestety, nie odnalazłabym się tam, ponieważ jestem ciepłolubna. Nienawidzę zimna.
Poznacie tutaj ojca -- Dominica, jego trójkę dzieci: Fen, Orlyego, Rowana i jeszcze jedną kobietę -- Rowan. Każdy z tych osób jest głównym bohaterem. Dzięki temu poznajemy, co aktualnie czują i przeżywają. Cała piątka jest wyrazista i zmaga się ze swoimi problemami, a nawet duchami. Polubiłam Rowan i mocno się z nią zżyłam. Jej historia mocno mnie poruszyła. Dominic również nie miał w życiu lekko. Został sam z trójką dzieci, w mroźnym klimacie, który niczego nie ułatwia.
Króciutkie rozdziały bez numeracji, sprawiają, że nie wieje tutaj nudą. Jeżeli lubicie szybkie akcje, to niestety źle trafiliście. Tutaj wszystko płynie swoim wolnym tempem. Dzięki temu zabiegowi powstał ciekawy i niepowtarzalny klimacik. Fabuła jest bardzo dobra, tajemnicza i nawet odrobinę mroczna. Były momenty, gdzie serce zabiło mocniej. Końcówka książki, to istny armagedon emocji. Nie ukrywam, że takiego zakończenia się nie spodziewałam. Dało mi dużo do myślenia i zmusiło do głębszej refleksji nad własnym życiem i otaczającym mnie światem.
Historia ukryta w powieści "Dziki, mroczny brzeg" autorstwa Charlotte McConaghy zostanie w mojej głowie na dłużej.
Jestem zachwycona cudną okładką. Idealnie oddaje ducha tego, co autorka chciała nam przekazać. Twarda oprawa i zszywane kartki, to kolejny jej atut.
Jeżeli lubicie klimat mroźnej Antarktydy, cenicie sobie spokojną fabułę i wątki ekologiczne, to śmiało sięgnijcie po tę opowieść.

Dominic Salt razem z trójką swoich dzieci mieszka na wyspie, w izolacji. Ma tam swoje zadanie i je realizuje.

Świat robi małego fikołka gdy dołącza do nich nieznajoma znaleziona w ciężkim stanie, balansująca na granicy życia i śmierci.

Zastanawiająca

Nieoczywista

Poruszająca

Wzruszająca

Przerażająca

...

Przed lekturą przeczytałam opis z tyłu książki, który zresztą mnie zaintrygował. Jednak to co spotkałam w czasie lektury przerosło moje oczekiwania.

Forma dość surowa, skromna w środkach, a jednocześnie niezwykle bogata emocjonalnie.

To co najważniejsze dzieje się pod skórą.

Bohaterowie walczą z własnymi demonami, zamykają się w swojej bezpiecznej przestrzeni, izolują. Potrzeba im katalizatora w postaci rannej kobiety, która ma swój własny cel, aby coś drgnęło.

Jakie to wszystko było magiczne! Dla mnie, dla moich odczuć, dla tego co zadziało się między książką a mną.

To wyjątkowa lektura, która zostawia Czytelnika z wieloma egzystencjalnymi pytaniami. Ja sama jeszcze długo będę próbowała znaleźć na nie odpowiedzieć. Ta książka jest również po prostu doskonałą rozrywką, w czasie której mrok czai się za oknem, a zimne dreszcze przebiegają po plecach. To thriller, który uwodzi klimatem, pełnym napięcia i niepewności.

Dodam jeszcze, że zakochałam się w tej okładce ?