Hidden in the Dark

"Kiedy go adoptowaliśmy, usłyszeliśmy, że nie będzie lekko. Na początku zupełnie nie wiedzieliśmy, o co chodzi. Wymykanie się nocami, wandalizm, kradzieże."

Historia rozpoczyna się od przypadkowego spotkania dwójki osób: Cypriana i Sary. Wydawałoby się, nic niezwykłego, ot, najzwyklejsza rzecz w życiu człowieka. Jednak, po nitce do kłębka dochodzimy do tego, że bohaterowie wcześniej się już znali, więcej, łączyły ich dużo bliższe relacje. Niestety drogi Sary i Cypriana się rozeszły, pytanie tylko, czy teraz, po czasie, będą jeszcze w stanie odnaleźć wspólny język.
Razem z bohaterami odkrywamy wydarzenia z ich przyszłości oraz jesteśmy świadkami tego, co dopiero się wydarzy.
Jak potoczą się ich losy?

"Hidden in the Dark" to debiutancka powieść Leny Sidorczuk, studentki psychologii. Przyznam, że od razu da się wyczuć w książce tę informację. Historia Sary i Cypriana przesiąknięta jest trudnymi tematami, które ocierają się o tę dziedzinę. Zresztą, nie tylko oni zmagają się z demonami. Na kartach "Hidden..." znajdujemy szereg różnych bohaterów, którzy w mniejszym lub większym stopniu walczą o utrzymanie się na powierzchni. Właśnie dlatego opowieść ta jest pełna mroku, który pochłania czytelnika, obłapia go z każdej strony. Jeśli o mnie chodzi, było tego zbyt dużo. Nie czułam się dobrze w trakcie lektury powieści, miałam poczucie, że coś mnie uwiera, że lada moment ciemność z książki doszczętnie mnie pochłonie.

Nie uważam, że "Hidden in the Dark" to zła książka. Jestem pod wrażeniem kunsztu pisarskiego autorki oraz jej umiejętności wpływania na emocje czytelników. Mam tylko wrażenie, że nie jestem odpowiednim odbiorcą tej powieści. Cechuję się wysoką wrażliwością i właśnie dlatego książka ta trafia do mnie znacznie mocniej, co więcej, w trakcie lektury odczuwałam dyskomfort, który przysłaniał mi opowiedzianą przez autorkę historię. Momentami udawało mi się zapomnieć o tym wrażeniu, jednak znacznie częściej nakładało sie na wszystko inne, sprawiało, że miałam nieodpartą ochotę, by odłożyć tę książkę. Jedyne, co mnie przed tym powstrzymywało, to chęć poznania dalszych losów bohaterów.

Skąd u mnie takie wrażenia?
W książce nie znajdziemy jakichś wulgarnych słów czy nieprzyzwoitych scen. Nie, jest tu coś znacznie gorszego - depresja i związane z nią spadki nastroju. Główny bohater - Cyprian - od wielu lat zmaga się z tą chorobą. Po tak długim czasie czuję się już zniechęcony brakiem większych rezultatów. Właśnie dlatego odmawia dalszego leczenia, bez zgody terapeuty odstawia lekarstwa i próbuje wieść normalne życie. Niestety, nie kończy się to zbyt dobrze. Cyprian źle czuje się w swoim ciele, a jego myśli nieustannie krążą wokół śmierci.
Jedyną nadzieję w tej sytuacji stanowi dla niego Sara, a nie jest to właściwy budulec dla zdrowej relacji.

Historia nie kończy się jednoznacznie, dlatego tym bardziej wchodzi pod skórę. Czytelnik pozostaje z niewypowiedzianym pytaniem o dalsze losy bohaterów. Być może autorka planuje kontynuację ich losów?
Tego nie wiadomo.

Moja ocena 7/10.