Ja jestem Halderd

Niezwykła historia Haldered, która ze względu na swoją wewnętrzna siłę i dokonania uważana jest za kolejnego jarla, Pana Północy i nikt nie śmie się temu sprzeciwiać. Dużo bardziej wciągająca niż 'Saga Sigrun', głównie ze względu na bohaterkę stojąc w centrum wydarzeń. Gorzkie doświadczenia dzieciństwa i młodego ożenku ukształtowały niezwykłą postać, którą E.Cherezińska opisuje z właściwym sobie kunsztem. Jej historia przepełniona jest miłością, przyjaźnią, nieustającą czujnością i walką, tak z przeciwnościami losu, jak i sobą. Czyta się błyskawicznie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czekam na piątą część ponieważ ciekawią mnie niezmiernie dalsze losy Bjorna, Ragnara i Gudrun ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część serii Północna Droga jest w moim odczuciu bardziej udana niż pierwsza. Po pierwsze - główna bohaterka jest o wiele wyrazistsza. Choć nie do końca można ją lubić, to na pewno zasługuje na szacunek i uznanie, zwłaszcza, że z powodzeniem sprawuje władzę w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Ponadto stara się nie okazywać lęku, choć zna los, którego nie da się odwrócić... Po drugie - mimo, iż pewne wydarzenia dublują się z tymi z pierwszej części, tutaj zapoznajemy się z innym punktem widzenia. Jest to naprawdę interesujący zabieg. Po trzecie - z zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów. Więcej się tutaj dzieje, ponadto Halderd przechodzi przemianę - pewne zdarzenia ją ukształtują i wpłyną na przyszłe życie. Prócz tego fatalizm jest mocno widoczny. Po czwarte - ciekawe jest zderzenie chrześcijaństwa z wierzeniami Normanów. W kolejnej części sagi na pewno będzie o tym więcej powiedziane, w końcu głównym bohaterem będzie Einar. Mam tylko nadzieję, że powtarzanie pewnych wydarzeń w serii (mimo, że z różnych punktów widzenia) mnie nie znuży.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudno o książki bardziej różne niż część I i II "Północnej Drogi", choć obydwie, moim skromnym zdaniem, są wyjątkowe. Opowieść o Halderd to pełna niepokoju i mrocznych emocji rzecz o żonie wikinga, której życie - w przeciwieństwie do spokojnej egzystencji Sigrun - od początku naznaczone jest tragedią. Wydana za okrutnika, zakochana w kapłanie nowej religii, traci kolejno pięcioro z sześciorga swych dzieci. Po śmierci męża staje się nie tylko panią na rozległych włościach, ale wręcz jarlem. Zapatrzona w postępowanie kobiet bezwzględnie silnych, walczy o tron dla swego najukochańszego syna, wiedząc, że będzie się to wiązało z wielkim dramatem dwóch rodzin i pozostałych jej dzieci. Bezdyskusyjnie pozostająca przy wierze swych przodków, wnosi niebagatelny wkład w krzewienie chrześcijaństwa na norweskich ziemiach. Cherezińska po raz kolejny, w atmosferze magii i tajemnicy, mroku i grozy, kreśli losy ludzi niezłomnych. Utonęłam w jej książkach, w tym barwnym, tętniącym emocjami i dylematami świecie, opisanym językiem niedoścignionym w swej elegancji. Przede mną "Pasja według Einara" oraz "Trzy młode pieśni". Zakończenie cyklu jawi mi się jako najprawdziwsza czytelnicza przykrość.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część z cyklu "Północna droga" opisuje te same wydarzenia co "Saga Sigrun" ale opowiedziane przez Halderd, panią Ynge. Poznajemy ją jako młodą dziewczynę doświadczoną utratą starszego brata, ubóstwem rodziny, utratą młodszych braci,która rośnie w siłę wewnętrzną w małżeństwie i wdowieństwie stając się kobietą czynnie, choć nie wprost uwagi na swą płeć, uczestniczącą w wydarzeniach. Wraz z jej opowieścią znowu wchodzimy w życie wikingów na przełomie pierwszego tysiąclecia, gdy zaczyna docierać do nich chreścijaństwo. Sigrun otoczona miłością to dziewczyna, żona , matka zamknięta w obejściu, Haldred w swej samotności to kobieta, która uczy się władzy i mimo przeciwności, trudnych sytuacji rośnie w siłę. Piękna ,płynąca opowieść z olbrzymim ładunkiem uczuć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Ja jestem Wdowa Halderd. Pani ziemi Ynge. Wrastam stopami w skałę. Patrzę na Północ. Wyczekuję syna. Mgła na mnie osiada. Niewiele widzę. Nawet śmierć nie chce na mnie patrzeć." W pierwszej chwili myślę sobie: O, jakże inna jest Halderd w porównaniu z Sigrun! Z Sigrun byłyśmy, jak przyjaciółki szepczące sobie na ucho, a opowieści Halderd słucham z pewną niepewnością, bo nie wiem, czy coś jeszcze zechce mi opowiedzieć, czy też zachowa tajemnice dla siebie. Sigrun była łagodna i promienna niczym dzień, Halderd jest twarda niczym skała i mroczna jak bezksiężycowa noc. Pierwsza na swej drodze spotyka się głównie z miłością, druga - z powinnościami dobrej córki. Sigrun pokochałam, Halder podziwiam. Ale dość porównań! Obie wszak są kobietami z krwi i kości, targane namiętnościami i niepokojem o najbliższych. Halder obrała bardziej wyboistą i trudniejszą drogę niż Sigrun, postanowiła samodzielnie kierować swoim życiem po śmierci męża i nie dać zawładnąć sobą żadnemu innemu mężczyźnie. To ostatnie prawie jej się nie udało ... Prawie, bo Halderd nie jest z tych kobiet, które łatwo idą na kompromisy, która zapominają o swoich korzeniach i swojej dumie. Halder chce czegoś więc niż "tylko" zwykłego spokojnego życia, marzy jej się świat wielkich jarlów. Jaki, więc mężczyzna sprosta jej wymaganiom i nie ulęknie siły charakteru? Gdy kończę książkę przychodzi mi na myśl, że niezależnie od tego, jak jesteśmy różne, my kobiety, mamy ogromną potrzebę walki o swoje marzenia, jakiekolwiek by one nie były.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dzieciństwo Haldred nie jest usłane różami. Z biedy może wyrwać ją małżeństwo. Wuj ją wydaje za jednego z jarlów. Młoda dziewczyna musi się wykazać sprytem aby na nowym dworze mieć posłuch i aby mąż darzył ją podziwem i prezentami. Małżeństwo jest wymagające ale dziewczyna spełnia obowiązki żony. Rodzi synów. 

Gdy zostaje wdową oddaje chłopców pod opiekę zaufanych rodzin. Tam mają zmężnieć, uczyć się o świecie, wojnach i polityce. Dla najmłodszego syna układa wielkie plany na przyszłość.

Zdeterminowana, niezłomna, odważna. Świetnie odnajduje się w męskim świecie. Słucha przepowiedni wieszczki i z zaciekawieniem śledzi wiadomości o chrystianizacji. Serce matki zostaje przeszyte bólem. Mimo to wciąż widzi nadzieję dla najmłodszego.

Powieść wciągająca, napisana pięknym językiem. O miłości, władzy, przyjaźni, pożądaniu, zdradzie i sile.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to druga część Sagi "droga polnocy" napisana teraz z pozycji Halderd, osoby ktora już pojawiała się w tomie pierwszym. Według mnie jest dużo lepsza i bardziej wciągająca. Opisuje Harald jako kobietę silna, idąca do przodu jak taran-mimo nie łatwego życia-szczególnie małżeńskiego.  Cześć opisów zwłaszcza związanych z wiarą polnocna powtarza sie ale początki wiary chrześcijańskiej już są dużo bardziej uwypuklone. Sposób pisania p.Cherezinskiej jest bardzo przejrzysty i poprzez to czyta się bardzo przyjemnie wchodzą w życie opisywanych ludów północy, ich sposób bycia, codzienność, zwyczaje i wiarę. Naprawdę jak ktoś chce się oderwać od rzeczywistości i przenieść w inny swiat- dosłownie- to bardzo polecam. Szczególnie kobiety myślę będą przeżywać przeżycia Harald- A szczególnie jej ciężkie chwile z mezem "Odyncem"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)