Inne wydania:
Maria, młoda dziewczyna z brazylijskiej prowincji, wyrusza w daleką podróż. Jednak świat jest inny niż sobie wyobrażała. Gorzkie doświadczenia sprawiają, że zostaje prostytutką. Decyduje się na życie bez miłości i wpada w pułapkę, z której wybawić ją może tylko miłość... Współczesna baśń dla dorosłych, przypowieść o seksie i miłości, a także o przeznaczeniu, które sprawia, że kręte ścieżki naszego losu mogą nieoczekiwanie poprowadzić nas ku szczęściu, choć dawno przestaliśmy w nie wierzyć. Jest to zarazem studium o naszej seksualności, o jej sacrum i profanum, o jednej z najważniejszych i jednocześnie najbardziej zakłamanych sfer naszego życia.
Informacje dodatkowe o Jedenaście minut. Audiobook:
Wydawnictwo: Drzewo Babel
Data wydania: 2005-03-16
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 236
Kup książkę Jedenaście minut. Audiobook
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Jedenaście minut. Audiobook - opinie o książce
Mloda dziewczyna Maria pragnie dla siebie lepszej przyszlosci i w tym celu udaje sie w daleka podroz.Trafia do Szwajcarii gdzie przypadek sprawia,że zostaje prostytutka i od tej pory jej zycie calkowicie sie zmienia.Zaczynajac czytac myslalam,ze ksiazka traktuje wylacznie o tym czym jest prostytucja ale autor pokazal mi podejscie do sexu za pieniadze z innej perspektywy niz myslalam.Nie usprawiedliwia on Marii ze wybrala ten zawod bo chciala lepszego zycia on ukazuje jak moze sie zmienic nasze zycie gdy podejmujemy takie czy inne decyzje i z czym sie to wiaze.Dla mnie ksiazka jest dobra.nie dalam wyzszej oceny ze wzgledu na czasami zbyt chaotyczne oipsy.
Nie rozumiem fenomenu ani pana Coelho, ani tym bardziej tej książki. Powieść mocno przeciętna, wbrew zapowiedziom wcale nie obfituje w niesamowite, psychologiczno-seksualno-życiowe odkrycia. "Złote myśli", których kilka, owszem, pojawiło się, to nic więcej aniżeli dotyczące codziennego życia prawdy oczywiste, które zna każdy, kto o tym życiu myśli (choćby czasem). Paulo Coelho myśli widać często, więc potrafi ubrać to w słowa lepsze niż przeciętny, zagoniony między codziennymi sprawami obywatel. Wyłącznie na tym polega fenomen pisarza. Udostępniając ogólne myśli, dotyczące każdej, bądź prawie każdej osoby, zdobywa sławę jako ten inteligentny, odkrywający prawdy moralne, życiowe. Kwestia taka, że nie odkrywa nic, a jedynie nazywa. Pisze lekko, ale Ameryki przede mną nie odkrywa.
Trudna sytuacja Marii wprowadza ją w świat kłamstwa i prostytucji.
Zdana tylko na siebie w obcym kraju przestaje wierzyć w prawdziwą miłość, gdy niespodziewanie spotyka mężczyznę , który zmienia jej światopogląd.
Opowieść o namiętności,seksie i przeznaczeniu.
Książkę czyta się bardzo przyjemnie, idealna na wieczór :)
Złamane serce i ból. Młoda Maria dokonywała ciężkich wyborów. Zawiodła się na miłości i mężczyznach. Coelo mnie zachwycił. Wspaniała analiza kobiecej natury.
"Kiedy dochodzi co do czego - jedenaście minut i po wszystkim. Żadnej inwencji, nic, co pomogłoby znaleźć się w siódmym niebie."
Dałam ostatnią szansę autorowi. Miałam nadzieję na mądrą książkę o kobiecie, o jej seksualności, o jej wnętrzu. Znalazłam udowadnianie na siłę, że na podstawie seksu można stworzyć prawdziwą miłość. Można, ale to nie wszystko. Potrzeba w tym celu więcej starań i porozumienia pomiędzy partnerami, ponieważ to nie jedyny czynnik udanych relacji. W sumie trudno jest określić, co dokładnie autor chciał przekazać. Bohaterka podejmuje decyzję o pracy jako prostytutka, jednak jej wybór nie jest sensownie umotywowany. Czeka na miłość, na pojawienie się jakiegoś mówiącego o tym znaku ... Hmm :-)
Nie rozumiem zachwycania się innych Czytelniczek nad zdaniami typu: "Kiedy poznałam upokorzenie i całkowitą uległość, stałam się wolna". Nie kręcą mnie takie niby-prawdy życiowe. Jedyny plus książki, to intrygująco opisane lekkie s-m, co w literaturze było dla mnie pewnym novum.
Jednak ... to koniec naszej znajomości, panie Coelho!
Paulo Coelho to chyba jeden z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych pisarzy. Ten, kto nie czytał jego powieści, zna go chociażby ze słyszenia. Jego "złote myśli" pojawiają się już w podręcznikach do edukacji wczesnoszkolnej.
Bohaterką powieści "Jedenaście minut" jest Maria, mieszkanka Brazylii. Od najmłodszych lat marzyła o wielkiej miłości, jednak marzenia te długo nie miały ujrzeć światła dziennego. Jej życie miało ulec zmianie za sprawą przypadkowo poznanego Szwajcara. Po przylocie do jego ojczyzny znalazła się na ulicy Berneńskiej. Postanowiła zatrudnić się w jednym z lokali oferujących usługi seksualne. Maria postanowiła sobie, że po roku wróci do domu i kupi małą farmę. W tym celu odkładała zarobione pieniądze i czytała książki z dziedziny rolnictwa i ekonomii. Duży wpływ na jej decyzję miał przypadkowo poznany malarz.
W powieści mamy dwa rodzaje narracji: trzecioosobową i pierwszoosobową. W tym pierwszym przypadku mamy do czynienia z obiektywnym narratorem, natomiast w drugim poznajemy przemyślenia Marii na podstawie prowadzonego przez nią pamiętnika. Coelho snuje rozważania na temat prostytucji; ukazuje dylematy moralne kobiet, które decydują się zarabiać własnym ciałem; pokazuje, jak łatwo przeoczyć moment, w którym możliwy jest jeszcze wybór: zakończyć dotychczasowe życie czy brnąc dalej w coraz większe bagno.
Książka, ze względu na treść, przeznaczona jest dla starszego czytelnika.
Straszna, w ogóle do mnie nie przemówiła, chwilami jak bzdura wyssana z palca, niedorzeczna. Coehlo w ogóle nie rozumie kobiet! Pisze głupoty. Irytująca, przyciąga tylko nazwisko autora.
Coelho, jak zawsze niezawodny. Daję 4 bo "Jedenaście minut" bardzo m się podobało, ale nie zachwyciło. Wielki plus za przedstawienie tematu prostytucji inaczej niż wszyscy najczęściej go przedstawiają.
Pierwsza książka Coelho'a za którą się zabrałam. Postanowiłam się odstresować i odejść na chwilę od fantastyki i to był dobry pomysł. Książka ta przedstawia histroię dziewczyny, która nie celowo wstąpiła w świat prostytucji, w wyniku gorzkiego doświadczenia. Pokazjuję sferę życia o której coraz więcej zaczyna się mówić - o ludzkiej seksualności, problemach miłosnych. Dziewczyna zagubiła się już we własnym losie ai jednyne co było w stanie jej pomóc to prawdziwa miłość :) Książka naprawdę fajna - skłania do przemyśleń. Myślę, że kolejną książką, za którą się zabiore bedzie kolejny utwór Coelha :)
Być może ja naprawdę siedzę jak zaczarowana, czuje się jak dziecko, któremu ktoś pokazał tajemnicę, jak dotrzeć do własnej duszy. Być może odkryje tajemnicę miłości i być może odkryje tajemnicę własnej duszy? Wiem jedno, z pewnością będę wielbiać tę książkę, za to co mi uzmysłowiła.
"Tylko ten, kto czuje się wolny, kocha bezgranicznie. A ten, kto kocha bezgranicznie, czuję się wolny."
Zastanawia was jedno, co może dać człowiekowi historia o jakiejś prostytutce, która wyjechała z rodzinnego miasteczka, stała się tym, kim się stała, spotkała miłość i żyli długo i szczęśliwe. Koniec. Podobny motyw znajdziemy w "Dzienniku Nimfomanki", a mimo to, "Jedenaście minut" nas tak nie odrzuca, jak wcześniejsza książka, dlaczego? Zadałam sobie to pytanie i odpowiedź jest dość prosta. Czytając tę książkę, czujemy się jak zaczarowani, którzy mogą odkryć własną duszę. Ci, którzy mają z tym problem, którzy nie potrafią zajrzeć w głąb własnej duszy, czują tak jakby zupełnie obcy facet, czytał im w myślach, jakby te wypowiedzi na temat miłości czy wolności były nasze. I zastanawiamy się, kurczę, skąd ten facet wiedział? I jak on potrafi zajrzeć w głąb człowieka. Właśnie w głąb człowieka! Stworzono książkę, która dotrze do każdego, każdy znajdzie tam kawałek siebie. Długo myślałam nad pewną sprawą, jak to się dzieje, że czytając obojętnie jaką książkę Paulo Coelho, zawsze zostaje mi mętlik w głowie, zawsze to co sobie poukładałam, tak aby życie jakoś się toczyło, aby wszystkie problemy nie spadły mi na głowę, tak aby strać się żyć zawsze z uśmiechem, to wszystko się wali? Dobrze wiem, że to co sobie poukładałam często mija się z prawdą, ale czytając jego książkę, dostrzegam to, że każdy popełnia takie błędy i potem zastanawiam się, czy konieczne jest, oszukiwanie siebie, aby być szczęśliwym? Czy nie można się cieszyć z tego co się ma lecz także walczyć o swoje marzenia i pragnienia? Chyba jednak warto!
Kolejna odsłona tego, co w życiu ważne...Wspaniała książka opowiadająca o tym, że każdy z nas zasługuje na prawdziwą miłość.
Moim zdaniem najlepsza książka Coelho - bardzo dobrze ją się czyta i nie ma zbyt dużego natłoku tak charakterystycznych dla tego autora rozważań.
Dzięki niej można zrozumieć i zastanowić się nad tym czy wszystkie kobiety uprawiające najstarszy zawód świata robią to z własnego wyboru i dla własnej przyjemnośći
Być może ja naprawdę siedzę jak zaczarowana, czuje się jak dziecko, któremu ktoś pokazał tajemnicę, jak dotrzeć do własnej duszy. Być może odkryje tajemnicę miłości i być może odkryje tajemnicę własnej duszy? Wiem jedno, z pewnością będę wielbiać tę książkę, za to co mi uzmysłowiła.
"Tylko ten, kto czuje się wolny, kocha bezgranicznie. A ten, kto kocha bezgranicznie, czuję się wolny."
Zastanawia was jedno, co może dać człowiekowi historia o jakiejś prostytutce, która wyjechała z rodzinnego miasteczka, stała się tym, kim się stała, spotkała miłość i żyli długo i szczęśliwe. Koniec. Podobny motyw znajdziemy w "Dzienniku Nimfomanki", a mimo to, "Jedenaście minut" nas tak nie odrzuca, jak wcześniejsza książka, dlaczego? Zadałam sobie to pytanie i odpowiedź jest dość prosta. Czytając tę książkę, czujemy się jak zaczarowani, którzy mogą odkryć własną duszę. Ci, którzy mają z tym problem, którzy nie potrafią zajrzeć w głąb własnej duszy, czują tak jakby zupełnie obcy facet, czytał im w myślach, jakby te wypowiedzi na temat miłości czy wolności były nasze. I zastanawiamy się, kurczę, skąd ten facet wiedział? I jak on potrafi zajrzeć w głąb człowieka. Właśnie w głąb człowieka! Stworzono książkę, która dotrze do każdego, każdy znajdzie tam kawałek siebie.
"Kiedy nie miałam już nic do stracenia, dostałam wszystko. [...] Kiedy o sobie zapomniałam, odnalazłam samą siebie.[...]"
Ktoś powie, że szukanie samego siebie w książce jest niewłaściwie i świadczy tylko o niedojrzałości człowieka. Jak można szukać siebie w takiej historii! Przecież jestem porządnym mężem/żoną, nie zdradzam, a co przede wszystkim nie jestem prostytutką! No właśnie, czy odnalezienie siebie w takiej książce jest dobre? Wiem, że mnie to dużo przyniosło, chociaż trochę zajrzałam do własnej głębi, zrozumiałam prawa jakim żądzi się los, zrozumiałam ważną istotę: nikt nie potrafi być samym, i mimo to jak bardzo siebie oszukujemy, człowiek nie potrafi żyć bez drugiej osoby.
"Kiedy poznałam upokorzenie i całkowitą uległość, stałam się wolna. [...]"
Długo myślałam nad pewną sprawą, jak to się dzieje, że czytając obojętnie jaką książkę Paulo Coelho, zawsze zostaje mi mętlik w głowie, zawsze to co sobie poukładałam, tak aby życie jakoś się toczyło, aby wszystkie problemy nie spadły mi na głowę, tak aby strać się żyć zawsze z uśmiechem, to wszystko się wali? Dobrze wiem, że to co sobie poukładałam często mija się z prawdą, ale czytając jego książkę, dostrzegam to, że każdy popełnia takie błędy i potem zastanawiam się, czy konieczne jest, oszukiwanie siebie, aby być szczęśliwym? Czy nie można się cieszyć z tego co się ma lecz także walczyć o swoje marzenia i pragnienia? Chyba jednak warto!
"I to jest prawdziwe przesłanie wolności: mieć najważniejszą rzecz na świecie, ale jej nie posiadać."
To moje pierwsze spotkanie z twórczością pana Coelha. Zauważyłam, że albo się lubi, albo się nie lubi jego twórczości. Ja na dzień dzisiejsze dołączę się do grupy pierwszej.
Książka opowiada o Marii - dziewczynie, która zostaje prostytutką w Szwajcarii.
Książka opowiada o losach prostytutki, pokazuje jej pracę z innej perspektywy i pozwala wiele zrozumieć. W środku znajdziemy mnóstwo mądrych myśli. Książkę czyta się jednym tchem, jest krótka, więc bardzo ją wam polecam.
Kolejna książka P. Coelho, od której nie mogłam się oderwać. Polecam, jeśli macie tylko trochę czasu. Czyta się jednym tchem.
Książka bardzo kontrowersyjna. Uświadamia jakie są realia oraz ukazuje oblicza prostytutek z innej perspektywy.
Książka wprowadza nas w magiczny świat Paulo, któremu nie sposób się oprzeć. Mądrości w niej zawarte potrafią szczerze poruszyć, uzmysłowić własne błędy. Tę pozycję jak najbardziej polecam i zachęcam do przeczytania innych dzieł Coelho.
Moim zdaniem to najlepsza książka P. Coelho jaką czytałam! Opowiada o przeżyciach pewnej dziewczyny która zostaje prostytutką w Szwajcarii, tam uczy się francuskiego, poznaje świat seksu i doświadcza prawdziwej miłości...
Polecam!
To nie tyle opowieść o prostytutce z prowincji lądującej w wielkim świecie - takich historii świat widział już wiele. To książka o ludzkich potrzebach i o tym ile człowiek jest w stanie zrobić by osiągnąć to, czego pragnie.
Książka napisana prostym językiem i naprawdę wciąga. Bardzo mi się podobała. Zresztą jak kilka pozostałych książek tego autora.
wciągająca. jedna z lepszych książek tego autora. została mi pożyczona na jeden dzień i nie mogłam się od niej odkleić dopóki nie przeczytałam całej.
Przeczytałam ją dość dawno temu i nie spodobała mi się za bardzo. Być może gdybym teraz ją czytała inaczej bym ją odebrała.
Jak na razie najbardziej przygnębiająca ze wszystkich znanych mi książek autora. Pocieszam się tylko tym, że jeszcze została mi trochę do końca.
Piękna powieść o miłości. Poza tym Coelho udowadnia,że kobieta sprzedaje się nie tylko z przymusu. Polecam.
Na pierwszy rzut oka wydawałoby się że jest banalna opowieść. Młoda dziewczyna z Brazylii wyjeżdża do Szwajcarii. Szuka tam lepszego życia jednak przykre doświadczenia sprawiają, że zostaje prostytutką. Decyduje się na życie bez miłości i wpada w pułapkę, z której wybawić ją może tylko miłość. Jest to wspaniała książka opowiadająca o tym, że każdy z nas zasługuje na prawdziwą miłość.
Jedyna książka tego autora, która mi się podobała... Ogólnie to nie czytuje tego Pana...
Zaskakująca powieść o miłości, seksie, relacjach z drugim człowiekiem. Historia młodej dziewczyny, która udaje się w daleką podróż. Świat okrutnie ją doświadcza i zostaje prostytutką. Lekturę gorąco polecam.
Postanowiłam książkę skończyć po piętnastu latach, gdyż kiedyś ją czytałam będąc na wakacjach pod opieką cioci. Która pewnego dnia w połowie czytanej książki mi ją odebrała, abym o prostytutce nie czytała. Wtedy książka wzbudzała wielkie emocje, jako nastolatka czytałam głównie obyczajówki i lekkie książki, więc ta historia wzbudzała emocje. I przez tak wiele lat, nie podjęłam się lektury innych książek od Pana Coello. Trafiłam na tę wakacyjną przerwaną literaturę i chyba lepiej by było zostawić ją nieprzeczytaną, bo to stało się takim cudnym wspomnieniem. A ja zmieniłam się i książka całkiem nie w moim stylu. Teraz muszę zapamiętać, aby do niej nie wrócić.
Tak średnio przepadam za książkami Paulo Coelho. Ale "Jedenaście minut" przypadła mi do gustu. Odpowiadała mi tematyka poruszana w tej książce.
Inne książki autora
Życie: Myśli zebrane
0
To ważna książka zawierająca wybór myśli, które najtrafniej charakteryzują istotę twórczości jednego z najbardziej znanych autorów...
Być jak płynąca rzeka. Myśli i impresje 1998-2005
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
To wyjątkowa książka, bo tym razem Paulo Coelho swoim doświadczeniem dzieli się z nami bardzo prywatnie, niemal intymnie, szeptem i do ucha. W Tokio...
Przeczytane:2025-02-23,
„Jedenaście minut ”Paulo Coelho to książka, która skłania do głębokiej refleksji nad marzeniami, rzeczywistością i dojrzewaniem. Czytając ją, trudno nie zauważyć, jak często nasze młodzieńcze wyobrażenia o życiu rozbijają się o twardą rzeczywistość. W młodości wydaje się nam, że świat stoi przed nami otworem, że wszystko jest możliwe wystarczy chcieć. Jednak z czasem przychodzi zderzenie z realiami, które uczą pokory i pokazują, że droga do spełnienia bywa kręta i pełna trudnych wyborów.
Coelho w subtelny sposób ukazuje, że poszukiwanie siebie to proces, który nie zawsze przebiega tak, jak byśmy tego chcieli. Czasem prowadzi przez doświadczenia, których nigdy byśmy się nie spodziewali, ale które ostatecznie kształtują nas i nasze spojrzenie na świat. Ta książka przypomina, że choć życie może odbiegać od naszych marzeń, to nie oznacza, że nie ma w nim piękna czy sensu trzeba tylko nauczyć się dostrzegać je w najmniej oczywistych miejscach.