Jeżycjada. Żaba

„Żaba” to kolejny tom z uwielbianej serii Jeżycjady autorstwa Małgorzaty Musierowicz, która po raz kolejny zaprasza nas do Poznania, byśmy mogli towarzyszyć swoim ulubionym bohaterom w ich codziennych zmaganiach i radościach. Tym razem autorka skupia się na piętnastoletniej Żabie Schoppe, siostrze Fryderyka i Wolfiego, która w dniu swoich urodzin doświadcza kluczowego momentu w swoim życiu.

Fabuła rozpoczyna się 1 maja 2004 roku, w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, co stanowi wyjątkowe tło dla opowieści. Symboliczne wydarzenie historyczne przeplata się z osobistymi doświadczeniami Żaby, tworząc kontekst, w którym bohaterka zaczyna dostrzegać otaczający ją świat w nowym świetle. Zorganizowana i pewna siebie Żaba, przez pryzmat własnych doświadczeń, odkrywa, że życie nie zawsze da się zaplanować, a troska o innych może być równie ważna, jak realizowanie własnych ambicji.

Postać Żaby to przykład mistrzowskiej kreacji Musierowicz, która jak zawsze doskonale oddaje psychologię młodzieży. Żaba, mimo swoich nastoletnich rozterek i pozornego opanowania, to bohaterka wielowymiarowa. Jej przemiana w trakcie książki – od egocentrycznego patrzenia na świat do zrozumienia potrzeb i problemów innych – jest niezwykle wiarygodna i pełna ciepła.

Wątek relacji rodzinnych, tak charakterystyczny dla Jeżycjady, odgrywa w „Żabie” kluczową rolę. Fryderyk i Wolfi, a także Róża, są nie tylko ważnymi postaciami w życiu Żaby, ale również osobami, których historie ukazują różnorodne aspekty życia – od trudności w relacjach, po wyzwania dorosłości. To właśnie dzięki ich obecności Żaba uczy się empatii i dostrzegania różnych perspektyw.

Styl Musierowicz pozostaje niezmiennie lekki i przepełniony humorem, a jednocześnie zawiera wiele refleksji nad ludzką naturą i życiowymi wyborami. Sceny dialogowe są żywe i autentyczne, a opisy – szczególnie te dotyczące codziennych sytuacji – sprawiają, że czytelnik czuje się, jakby był częścią opowiadanej historii.

Jednym z atutów „Żaby” jest także tło społeczno-historyczne. Wplecenie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej nadaje powieści wymiar symboliczny i pokazuje, jak wydarzenia na skalę makro mogą wpływać na życie jednostek. To ciekawe i rzadko spotykane w literaturze młodzieżowej połączenie, które dodaje książce głębi.

„Żaba” to opowieść o dojrzewaniu, odpowiedzialności i relacjach międzyludzkich. To książka, która uczy, bawi i wzrusza, idealnie wpisując się w klimat całej serii Jeżycjady. Musierowicz po raz kolejny stworzyła historię, która zachwyca prostotą, a jednocześnie pozostawia czytelnika z wieloma refleksjami na temat życia.

Podsumowując, „Żaba” to powieść, którą warto polecić zarówno stałym czytelnikom Jeżycjady, jak i tym, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z twórczością Małgorzaty Musierowicz. To książka pełna ciepła, humoru i mądrości, która z pewnością zostanie w pamięci na długo po odłożeniu jej na półkę.

Czy wyobrażacie sobie świat, w którym nawet największe zmartwienia odchodzą w zapomnienie? Wystarczy skosztować dobrej herbaty i domowego ciasta u rodziny Borejków, by odzyskać spokój ducha. Mają oni remedium na całe zło, którym jest miłość i wzajemne wsparcie. Co tym razem dzieje się ich życiu, dowiecie się po przeczytaniu "Żaby" Małgorzaty Musierowicz.

Tytuł powieści pochodzi od rodzinnego miana Hildegardy Schoppe, siostry Fryderyka i Wolfganga Amadeusza, znanych z poprzednich powieści. Żaba obchodzi właśnie swoje 15. urodziny. Tego dnia za sprawą przypadku Żaba odkrywa prawdę o swoim bracie Fryderyku, który aktualnie przebywa w Stanach Zjednoczonych na stypendium naukowym.

Jej kochany Fryderyk, którego tak podziwiała, zostawił swoją dziewczynę, Różę Pyziak, w ciąży i jakby nigdy nic wyjechał do Houston. Róża to silna dziewczyna, jak jej matka i nie zamierza się poddawać. Tym bardziej że może liczyć na wsparcie rodziny. Żaba nie zamierza jednak tego tak zostawić i planuje zmusić Fryderyka do powrotu…

Jak dobrze wiedzą miłośnicy powieści Małgorzaty Musierowicz, rodzina Borejków jest dość specyficzna. Najstarsi z rodu – Mila i Ignacy Borejko nigdy nie pędzili za sławą czy pieniędzmi i tego samego uczyli swoje dzieci – Gabrysię Pyziak, Idę Pałys, Natalię Rojek i Patrycję Górską. A one to samo przekazują swoim dzieciom.

Do ich mieszkania znajdującego się w kamienicy przy ul. Roosevelta 5, można przyjść bez zapowiedzi. Może nawet wejść bez pukania czy dzwonienia do drzwi, gdyż dzwonek nie działa. I nikomu z domowników to nie przeszkadza. W ich domu panuje miła, rodzinna atmosfera, choć zdarzają się także kłótnie. Jednakże każdy, nawet niespodziewany, gość może tam liczyć na ciasto czekoladowe, ciasto drożdżowe czy inne słodkości. Ci sympatyczni ludzie niczemu się nie dziwią i każdy jest tam mile widziany. Ich kuchnia jest ostoją spokoju, w której można zwierzyć się ze swoich trosk czy po prostu się wypłakać. Mają oni remedium na całe zło, którą jest miłość i wzajemne wsparcie.

Powieść czyta się łatwo i przyjemnie, jest idealna na poprawę humoru. Przynajmniej w moim przypadku zawsze się sprawdza. Napisana jest lekkim i zabawnym językiem. Nie brakuje w niej komizmu sytuacyjnego i słownego. Musierowicz pod przykrywką dobrego humoru pokazuje, że nieważne, jak duże mamy problemy, zawsze jest jakieś wyjście z sytuacji.

Warto wspomnieć, że "Żaba" jest 16. powieścią z serii "Jeżycjada", znakomitego cyklu o rodzinie Borejków. Całość liczy już 22 tomy. Pierwsza książka z tej serii ukazała się jeszcze w latach 70., a najnowsza – w 2018 roku. Uwielbiam ten cykl, zaczęłam go czytać jeszcze w szkole podstawowej i do tej pory chętnie sięgam po kolejne części. Polecam tę książkę oraz cały cykl miłośnikom literatury młodzieżowej i kobiecej.

Kiedyś Musierowiczowa pisała o miłości, teraz pisze o małżeństwie. Wydaje się, że jakakolwiek relacja partnerska bez małżeństwa jest nie na miejscu i trzeeba o nim wspomnieć najdalej po piwerszym pocałunku. Sympatycznie jest śledzić przygotowania do narodzin pierwszej prawnuczki Borejków (choć ojciec dziecka, gdzieś się włóczy, to jednak matka jest spokojna i szczęśliwa, gdyż ma wsparcie rodziny, a poza tym cóż może być piekniejszego nad bycie matką Polką), jednak pazura już brakuje i pozostaje uczucie niedosytu.