Karcer

Karcer - Grzegorz Łuszczak

 

Dziękuję autorowi za możliwość przeczytania tej książki.

 

Historia zainteresowała mnie już od pierwszych zdań. Im dalej zagłęmbiałam się w lekturze, tym bardziej mnie pochłonęła. Nawet nie zauważyłam kiedy ją skończyłam. Ostanie rozdziały tak mnie zszokowały, że do tej pory nie mogę się pozbierać.

Z jednej strony, przeczuwałam, że będzie wielkie "Bum"... Ale że do takiego stopnia, to nie...

Jedna postać tak mnie irytowała, że w myślach miałam tylko: "Aby był jego koniec". ( To taka ugrzeczniona wersja) I tu się utwierdza, aby uważać co sobie życzysz. Super by było jakby była kontynuacja tej historii i powstało jakieś światło w tunelu dla bohaterów. Choć z drugiej strony... Czy jest to możliwe, patrząc na to, jaki to wróg?

 

Menelsi. Tak zostali nazwani mutanci powstałych ludzi po bombie nuklearnej i broni biologiczno- chemicznej. Coś w stylu (Tak ja sobie ich wyobraziłam) krzyżówka szkieletorów z "Wiecznie Żywy" i zakażeni z sagi "Więzień labiryntu". Wielkość, tak jak "Hulk". (Oczywiście nie wszyscy) Jak to większość stworów, nie lubiła głośnych i nagłych dźwięków, coś jak Creepery z "Minecraft".

To taki mały spojler.

 

Jak już wcześniej wspomniałam, to lektura, która szokuje. Daje do myślenia i ma w sobie wiele humoru. Pokazująca, że śmiech oraz w niektórych przypadkach alkohol pomaga jakoś na trochę zapomnieć o niebezpieczeństwie i apokaliptycznej rzeczywistości.

Każdy rozdział jest krótki, ale za to treściwy. Nie odniosłam też wrażenia, jakby czegoś było za dużo, czy też mało.

To lektura dla dorosłych czytelników i niebulwersujących się na przekleństwa.

 

Nie byłabym sobą, jakbym nie zwróciła uwagi na inne dzieła jakie mi się skojarzyły podczas lektury. "Kosmici grają rocka" ( Skażenie zatoki), oraz "Miłość i potwory" (wcześniej wspomniane skażenie przez broń).

 

Podsumowując, jest to świetna historia SF.

Sam tytuł książki, czyli "Karcer", brzmiał dość niewinne i nie wiedziałam czego się spodziewać.

Polecam wszystkim przyszłym czytelnikom.

Jeśli jesteś fanem alternatywnych rzeczywistości, to jest coś idealnego dla ciebie.

 

Moja ocena 10/10

 

Cytaty z książki:

 

 

"- Jesteś miły jak zwykle - stwierdziła sarkastycznie.

- A ty jesteś bezczelna jak zwykle - zripostował generał. -Częstuj się do woli. Po co tutaj przylazłaś?

- Bałam się, że będziesz zbyt samotny, wypuszczając swoich tajniaków za oddziałem Matiego - prowokująco odpowiedziała naczelnik.

Stary generał, pomimo tego, że został wyprowadzony z równowagi, zachował pokerową twarz.

- Widzę, że dalej cię interesują teorie spiskowe - próbował wybrnąć Parts.

- Dobre, dobre - skwitowała naczelnik, wręczając swojemu rozmówcy pełną szklaneczkę.

- Czy aby nie za wcześnie?

- Od kiedy ci to przeszkadza, stary łachudro?

-W sumie... Generał uśmiechnął się. - Po jaką cholerę tutaj przylazłaś?

- Napić się z tobą - skwitowała Brass.

- To zdrówko.

- Zdrowie. Nas i wszystkich, których wysłałeś na niepotrzebne misje.

- Zaczyna się - skrzywił się generał.

- Ja tak tylko czasami zastanawiam się, po co to robisz?Dalej wierzysz w zabunkrowany rząd USA, który walczy z resztą świata? Wykonujesz ich rozkazy? Czy słyszysz duchy Lincolna, Reagana czy może Busha."

 

" To wydaję się tak proste, że aż coś się musi spierdolić"

 

"- Ciekawe, ilu pomyślało, że to moja sprawka - zadumał się Kojot.

- Praktycznie nikt w to nie wierzył - odparł mu Mati. -Jednak trzeba było to sprawdzić.

-No tak -westchnął Kojot. - Że też w dzisiejszych czasach istnieją ludzie, którym zależy na śmierci innych.

- Ludzie nigdy się nie zmienią - podsumował Robert."

 

"- Norman, Norman - powtarzał numer 4. - Powiedz, skąd się tutaj wzięliście i co robicie?

-Gówn... - Nie zdążył odpowiedzieć, gdyż przyjął właśnie kolejny cios.

- Powtórzę moje pytanie, bo chyba nie dosłyszałeś - kontynuował Robert. - Skąd się tutaj wzięliście i co robicie?

- Nic wam nie powiem, łachudry, niech się tylko moi ludzie dowiedzą, że mnie nie ma.

- Peterze, tego właśnie nie lubię w takich jak on. Zamiast kulturalnej rozmowy od razu zaczynają wyzywać innych.

- Rzeczywiście, totalny brak wychowania - zgodził się Peter. - Te dzisiejsze pokolenia w ogóle nie potrafią ze sobą rozmawiać na poziomie."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Karcer" Grzegorza Juszczaka to porywająca podróż w postapokaliptyczny świat, gdzie przetrwanie staje się najwyższym prawem. Autor przenosi nas do roku 2147, w którym ludzkość zmaga się z konsekwencjami katastrofy nuklearnej. Społeczeństwo schroniło się w dawnym więzieniu stanowym, nazwanym Karcerem, gdzie walczy o przetrwanie, otoczone przez hordy zmutowanych istot.

Powieść tę wyróżnia żywy, postapokaliptyczny świat, który Juszczak tworzy wiarygodny obraz świata po zagładzie, gdzie natura odzyskuje swoje prawa, a ludzie muszą walczyć o każdy dzień.

W świecie zniszczonym przez wojnę nuklearną ocalała ludzkość schroniła się w dawnym więzieniu stanowym, nazwanym Karcerem. W tym surowym miejscu, gdzie panują własne prawa, bohaterowie walczą o przetrwanie, zmagając się zarówno z zagrożeniami zewnętrznymi, takimi jak zmutowane stworzenia, jak i wewnętrznymi konfliktami. Książka to mroczna opowieść o nadziei, odwadze i sile ludzkiego ducha w obliczu zagłady.

Bohaterowie to intrygujące złożone i wieloaspektowe postacie. Charyzmatyczna naczelnik Brass, który przewodzi społeczności w Karcerze, to postać zarówno fascynująca, jak i budząca wątpliwości.

Akcja trzymająca w napięciu, ponieważ Autor umiejętnie buduje napięcie, prowadząc czytelnika przez kolejne niebezpieczne sytuacje.

"Karcer" to nie tylko przygoda, ale także powieść, która skłania do refleksji nad ludzką naturą, wartościami i tym, co pozostaje ważne w obliczu zagłady.
Zmusza do myślenia co by było, gdyby...
Powieść stawia pytania o to, co czyni nas ludźmi i jakie wartości są naprawdę ważne.

Świat przedstawiony w powieści jest brutalny, a niektóre sceny mogą być trudne do zaakceptowania dla wrażliwych czytelników.

Akcja powieści jest dynamiczna, ciekawa, trzymająca w napięciu a nieoczekiwane zwroty akcji zapewnią rozrywkę na wiele godzin.

"Karcer" to powieść, która wciąga od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się, dopóki nie poznamy finału. To mroczna, ale jednocześnie pełna nadziei opowieść o przetrwaniu, odwadze i sile ludzkiego ducha. Jeśli szukasz dobrej powieści science fiction, "Karcer" jest pozycją obowiązkową.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka Grzegorza Juszczaka pod tytułem „Karcer” jest jedną z wielu historii opowiadających o świecie po zagładzie. Sięgając po nią miałem pewne obawy, a już sama nazwa jednej z ras mutantów – menelsi – zapowiadała chłam. Sama nazwa wydała mi się i głupia, i zabawna. Jednak im bardziej zagłębiałem się w powieść, tym bardziej okazywało się, że zbyt szybko oceniłem tę pozycję. Książka okazała się zaskakująco… dobra. Przyznaję, że świetnie się bawiłem. Ale do rzeczy.

Głównym wątkiem są rozgrywki wewnętrzne pomiędzy ludźmi, którzy żyją w jednej z kolonii ludzkich po zagładzie. Mamy 2147 rok. Świat jest wyniszczony wojną atomową. Po świecie krążą mutanci oraz spotęgowane zjawiska pogodowe. Ludzkość wprawdzie przetrwała w niewielkich enklawach, ale jest podzielona dużymi odległościami. Co więcej, ośrodki te albo nie utrzymują, albo kontaktują się ze sobą sporadycznie. Można powiedzieć, że mamy taki ustrój państw-miast jak w starożytnej Grecji. Jedyną różnicą jest posiadanie nieco lepszej technologii – choć i to zmienia się na niekorzyść ludzkości.

Początkowo sądziłem, że głównym przeciwnikiem będą zoombie-mutanci, zwani menelsami. Jak to z nami często bywa, największym wrogiem człowieka jest drugi człowiek. I to pomimo faktu, że na horyzoncie pojawiają się zarysy nowych niebezpieczeństw.

Główny pomysł Juszczaka polega na tym, że kolonia ocalałych mieści się w dawnym więzieniu. Po latach względnego spokoju i samozachwytu nad jakością życia w kolonii, okazuje się, że życie obiektu wisi na włosku. Brakuje leków, pokarmu, sprzętu do walki z mutantami. Bez ziaren zbóż nie będzie żywności. Hodowla zwierząt które nadają się do uboju również grozi katastrofą. W wyniku chowu wsobnego zwierząt, ich populacja zaczyna się kurczyć, a w wyniku narastających chorób genetycznych, wymiera. Dotychczasowe zapasy lekarstw i broni są na wyczerpaniu. Jedynym rozwiązaniem jest opuszczenie „domowych pieleszy” i zagłębienie się w odmętach dawnego świata. Co z tego wyniknie? Sprawdźcie sami.

Powieść ma wiele zalet. Po pierwsze – ciekawa fabuła. Wszystko toczy się szybko, wciągająco. Pomysł może nie do końca jest oryginalny, ale przyciąga oko. Postaci wydają się być prawdziwe – nie ma w nich jakiegoś bohaterstwa na miarę herosów kina akcji. Wszyscy są na wskroś ludzcy, ze swymi wadami, zaletami i rozterkami. Co rusz natykamy się na rubaszne lub cięte uwagi. Nie da się znudzić.

Po drugie – przemierzanie „podziemnych miast” w poszukiwaniu różnego rodzaju prezentów, przeprowadzono wyśmienicie. Co więcej – bohaterowie co rusz napotykają na nieprzewidziane zdarzenia, co dodatkowo wzbogaca książkę. Gdy już wydaje się, że sprawa zakończy się sukcesem, wszystko się wywraca do góry nogami. Dzięki temu bawimy się przednie i nie do końca jesteśmy w stanie przewidzieć, w którym kierunku zaprowadzi nas Autor. Uwielbiam taką literaturę.

Po trzecie – w pewnych fragmentach czułem się jakbym brał udział w Tomb Riderze. Nie wiem czy wszyscy to czytający wiedzą o czym mówię, ale to była wspaniała gra. Książka ma w sobie ten sam pociągający smak, nieprzewidywalność i mroczny charakter.    

Na minus dałbym jednak degradację intelektualną potworów. Dlaczego wszyscy uważają, że napromieniowanie powoduje tylko zniszczenia? Fakt, tutaj mamy ogromny przyrost siły fizycznej, ale okupiony utratą intelektu. Czyż nie lepiej brzmiałoby walczenie z kimś inteligentnym, co najmniej dorównującym nam? No, ale wydaje mi się, że dostrzegłem w „Karcerze” zarys wydarzeń w kolejnym tomie. Bo jestem święcie przekonany, że powieść będzie miała kontynuację. Prawda?

Książkę czytało się naprawdę fajnie. Nie znudziłem się. Nie było w niej jakiś dziwnych tworów, które mogłyby się nie wydarzyć naprawdę. Autor przekonał mnie do swojej kreacji świata. I mogłem się pośmiać i zastanowić się nad tym, jakby sam egzystował w postapokaliptycznym świecie. Tak więc i bawi i uczy. Moim zdaniem to pozycja, którą cieszyć może się każdy czytelnik, bez jakichkolwiek ograniczeń czy tak zwany „ale”. Polecam.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Współpraca barterowa z autorem Grzegorz Juszczak Pisarz "W jakieś trzydzieści lat po wybuchu ostatniej bomby atomowej z terenów najbardziej radioaktywnych zaczęli przychodzić zmutowani przedstawiciele rasy ludzkiej. Bomby atomowe oraz broń chemiczno-biologiczna sprawiły, że ludzie, którzy przeżyli atak, doznali zmian mózgowych, stając się jednostkami prymitywnymi." Lubicie książki post apo? Ja uwielbiam takie klimaty. Ta tematyka daje autorowi duże pole do popisu i rozwinięcia swojej wyobraźni. Karcer to całkiem udany debiut autora, choć potencjał powieści nie został w pełni wykorzystany. Mamy rok 2147. Znany dotąd świat został sto lat wcześniej zniszczony przez bomby atomowe i broń biologiczno-chemiczną. Większość ludzi zginęła, jednak człowiek ma niezwykle zdolności adaptacyjne, i sporej grupie udało się mimo wszystko przetrwać. Niektórzy ulegli mutacjom stając się bezmyślnymi, za to nadnaturalnie rozwiniętymi fizycznie istotami. Karcer, dawne więzienie, stał się teraz schronieniem dla grupy ocalałych ludzi, którzy utworzyli małą społeczność, na czele której stoi naczelnik Brass. Jego mieszkańcy muszą zmagać się między innymi z atakami hord menelsów. Tymczasem do Karceru nadciąga inne niebezpieczeństwo... Grzegorz Juszczak roztacza przed nami ponurą wizję zniszczenia świata jaki znamy. Znając chęć i pęd człowieka do władzy, który nie liczy się z kosztami i konsekwencjami możemy założyć, że taka wizja mogłaby się sprawdzić. Autor przedstawił nam, co się wydarzyło sto lat wcześniej i w jaki sposób doszło do apokalipsy, jednak zabrakło mi tutaj większej ilości szczegółów. Są to istotne informacje i trochę żałuję, że zmieściły się one w jednym krótkim rozdziale. Kto rozpętał wojnę? Dlaczego? Wiemy przecież, że użycie broni atomowej niesie ze sobą poważne skutki, a napromieniowanie terenu nie minie w ciągu kilkudziesięciu lat. W książce jest mowa o użyciu bomby atomowej na każdą większą metropolię, plus broń biologiczna... hm, nie wiem czy sto lat by wystarczyło, aby garstka ocalałych mogła wyjść bez masek na dwór bez ryzyka napromieniowania. Nie mówiąc o długotrwałym skażeniu wód i żywności. Poza tym akcja rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych, a co z resztą świata? Czy spotkało ich to samo? "Ludzie zeszli pod ziemię, albo chronili się w ocalałych betonowych konstrukcjach, które zabezpieczały ich przed czynnikami zewnętrznymi." Mamy tu kilku bohaterów, których działania wychodzą na pierwszy plan, jednak pomimo dość wyraźnego przedstawienia postaci, zabrakło im emocji, które by nas porwały. Rozumiem kataklizm i próby przetrwania, chcę jednak wierzyć, że nawet w takim momencie nie staniemy się bezdusznymi maszynami. Tak więc łatwość, z jaką przechodzili nad każdą kolejną śmiercią i ich komentarze, sprawiały, że wydawali mi się odarci z emocji. Kolejna rzecz, która mi się nie zgrała to przekleństwa użyte w książce. Nie są one dla mnie problem, zwłaszcza w powieściach postapokaliptycznych, jednak skoro już akcja rozgrywa się w Stanach, to typowo polskie przekleństwa nijak mi tutaj nie pasowały. Menelsi, czyli zmutowani ludzie, poza tym, że nie są ożywionymi trupami i się rozmnażają, przypominają mi trochę swoim zachowaniem zombie. I może do tej kwestii bym się nie przyczepiła, gdyby nie samo ich określenie, które wybijało mnie z rytmu. Ciekawiły mnie natomiast próby przetrwania ocalałych ludzi i ich wyprawy po żywność i inne akcesoria, które mogły okazać się przydatne. I to jest bardzo fajny akcent w tej powieści, który pokazuje nam życie ocalałych mieszkańców i sposoby radzenia sobie z ciężką rzeczywistością. Początek książki jest spokojniejszy, chwilami monotonny, przerywany jedynie potyczkami z menelsami. Za to druga połowa powieści i nadciągające niebezpieczeństwo ogromnie mnie zaciekawiły, wtedy też cała historia bardziej się rozkręciła. Końcówka mnie zaskoczyła i jestem ogromnie ciekawa dalszych losów bohaterów. Zauważyłam w tej historii odniesienie do sceny z filmu Braveheart, co wydało mi się zbędne. Drugie skojarzenie miałam z dawnym amerykańskim Ku Klux Klanem, jednak tym razem nie tyle w odniesieniu rasistowskim, co religijnym. Oczywiście są to tylko moje spostrzeżenia i odczucia, i inni czytelnicy nie muszą się z nimi zgadzać. Ogólnie książkę czytało mi się dość szybko dzięki krótkim rozdziałom, jednak sprawiało to również, że akcja czasem zbyt szybko przeskakiwała w inne miejsce. Żałuję, że autor w pełni nie rozwinął swoich skrzydeł, liczę jednak na to, że drugi tom będzie bardziej dopracowany. Mimo wszystko moim zdaniem warto dać tej powieści szansę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Karcer'' Grzegorz Juszczak

 

Karcer to miejsce, gdzie ludzie stworzyli taką enklawę normalności po zniszczonym świecie przez ludzi u władzy. Jest Rada, szpital polowy, żołnierze, wypady za Karcer. Atomówki zrobiły swoje. Niestety. Czas 2147. 

Są ludzie i są MENELSI. Napromieniowani, brak wzroku, ekstremalnie groźni dla ocaleńców.

Do 144 strony odczuwałem taką fajną sielankę. Podoba mi się tu,  i nie podoba zarazem że jest to taki świat gdzie mógł bym przeżyć. 

 

Takie nazwy jak Szaber (jeden z rozdziałów to fajna sprawa. Tylko... co tu szabrować jak praktycznie nie ma cywilizacji a prawo własności nie istnieje? Kogo tu szabrować? Ale tak jak napisałem, lubię słowo szaber i szanuję, rocznikowo jestem 1985 także tego...ah wspomnienia?

I niesnaski ludzi u władzy. Jakie to ludzkie xD I tak powinno być przedstawiane.

I tortury... Po 150 stronie zaczyna robić się ciekawie. Ale jest tego...za mało? Nie jestem psycholem lubującym się w ekstremie, ale autor szybko leci od jednej akcji do drugiej. W książkach po nuklearnym zatrzęsieniu przyzwyczaiłem się do takich scen ?

Szczególnie zrozumiałe jest nazwa Karcer od rozdziału ,,Grypa''. Ludzie padają jak muchy, siedzą we własnych ,,celach''.  Rozdziały są bardzo fajnie opisane. Opisane jest życie, dialogi, analiza i taktyka.

,,Sporo bezużytecznych pieniędzy, kilkaset sztabek złota i kilkadziesiąt próbek...(...)''

,,(...) czyli nic wartościowego'' bo tak to kiedyś może być.

,,Potem przyszedł czas  na zrywanie paznokci, miażdżenie jąder, a na koniec obcinanie palców u nóg.'' Raz, dwa i trzy. Szybko i w skrócie. Nic gorszącego bo takich tekstów będzie mało

,,Ten to zaliczył zgon jeszcze przed zgonem - skomentował w swoim stylu Robert.'' Uwielbiam humor autora xD W takim świecie jest on potrzebny, inaczej wszystko wizualizuję jako szare i brzydkie.

Duet Roberta i Petera to najlepsze co mogło się przydarzyć tej książce ?

Jak jeden organizm walczą.

229 strona. Życie. Zwiadowcy. Przygotowania. Pułapki. Fortyfikacje. Wiosna. I wojna.

Bohaterowie są zróżnicowani. Od Rodgers'a mającego zawsze problem, który praktycznie nic nie robi a rządzi. Szczególnie ciekawym zabiegiem było wg mnie, że był człowiek i nie ma człowieka. Świat się cofnął i typowe dolegliwości mogą być teraz śmiertelne. Więc realizm jest jak najbardziej odczuwalny. Kciuk w górę.

I ukatrupianie menelsów. Jak słyszę menels to sory ale widzę menela a nie zwyrola xD

Szanuję autora że tak nazwał ale mnie bierze na śmiech xD Przynajmniej ja tak mam.

Nazywają ich samcami i samicami. Kiedyś ludzie, teraz bez wzroku i mający tylko instynkt rozrodczy, do walki. Ryczą, krzyczą, jedzą ocaleńców. Nie kontaktują, po prostu jak zwierzęta... I to taki inny typ zombiaków.

I jak świat długi i szeroki - zdrada.

Najbardziej mnie ciekawiło w książce kim jest i kim będzie wróg, który chce za wszelką cenę zdobyć i pokonać miejsce Karcer? Nieprzyjaciel. Żołnierze. Katapulty.

,,(...) niezadowolony z jego tłumaczeń, wyciągnął pistolet i strzelił mu prosto w oczy; miała być to surowa lekcja dla reszty żołnierzy.''

,,(...)podciął obu ścięgna Achillesa. Ci w jednej chwili upadli, wpadając do wnętrza prosto w ręce samis menelsów. - Dobrej zabawy, dziewczęta! - zawołał wesoło''

W tym roku trochę przeczytałem światów postapo.

To jest inne. Nie ma tu takich magicznego świata, są prości ludzie, z prostymi potrzebami. Ot taki świat po zagładzie, gdzie największym problemem są menelsi i... ludzie. Czy to wystarcza? Myślę że dla mnie to za mało.

W końcówce książki w końcu wszystko rusza z kopyta i mi się zaczyna bardzo podobać.

Drugą książkę wezmę sobie żeby zobaczyć jak autor rozwinie ten świat. W części pierwszej brakowało mi mutacji (za mało fantastyki ?), zmiany świata, mamy USA zamiast Polski (ostatnio była taka debata że mało światów tyczy się w Polsce a jednak mamy fajnie i lubię to xD), za mało akcji, za dużo rozrzutności z czasem. Od Jesieni do wiosny jest tak sobie na przykład. Autor ma własny styl, jestem ciekawy jak to dalej się potoczy. Jak dla mnie to było w ,,Karcerze'' za spokojnie i za mało detali kim jest wróg, ludzki wróg. Bo walki są, ale za mało detali, a po takiej np. książce z serii Krwiozaprzysiężonych Gwynna to po prostu pragnę detali, z każdej ze stron. Bohaterem nie musi być bohater. Można rzucić dwa fronty. Świat załamany, jest nas mało na świecie, a wybijamy się. Po co? Czemu? I wróg atakujący zachowuje się jak ameba bez mózgu ?Nie tak powinno być, pułapki jak by zostawić marchewkę na środku miasteczka i wszyscy do niej podchodzą. Pewnie będzie to wyjaśnione w części drugiej mam nadzieję. Jak można psychiką ludzką zmanipulować. Gdy nie ma ratunku szukamy opieki, nawet w złych rękach. Byle przeżyć.

Czekam na ciary ze strony menelsów, jeszcze ich nie poczułem, ale jest już blisko. Działaj! xD

Dziękuję autorowi za egzemplarz do wrzucenia opinii ?

 

To widać że jest to debiut, jak dla mnie udany, jednak wiele rzeczy jeszcze brakuję żebym zachwycał się tym światem ?

Czas pokaże jak to wyjdzie ??

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mam słabość do takich książek. Science fiction na temat katastrof, zagłady, fikcyjnej przyszłości, to wszystko wciąga mnie niesamowicie. Zazwyczaj też wyobraźnia autorów nie zna granic i serwują nam niesamowitą przygodę.Grzegorz Juszczak w książce ,,Karcer" skupia się na przyszłości i walce o przetrwanie. Ukazuje nam obraz świata, a dokładnie terenów Stanów Zjednoczonych sto lat po wybuchu wojny atomowej, która zniszczyła, skaziła i napromieniowała planetę. Konsekwencją tej wojny były różnego rodzaju mutacje dotykające ludzi, brak podstawowych środków do życia, wielkie niebezpieczeństwo i brak perspektyw na przyszłość. Jedyną walką, którą codziennie toczyli, była walka o przetrwanie. Jak długo im się to uda? Czy czeka ich coś lepszego? Co kryje się za murami Karceru?Autor tej książki tworząc fikcyjny obraz świata, zrobił to bardzo realistycznie. Tak bardzo, że czytając, mamy w sobie pewnego rodzaju strach o to, co czeka nas, nasze dzieci w przyszłości.Na uwagę zasługują również świetnie wykreowane postacie. Naczelnik Brass kobieta, która dla swojej społeczności zrobi wszystko, aby tylko przetrwali. Jednak jest to bardzo trudne, patrząc na to, że wszystkiego brakuje i trzeba grzebać w ziemi z nadzieją, że może coś się znajdzie. Poza tym widzimy społeczeństwo, które mocno przewartościowało swoje życie. Oczywiście realia ich do tego zmusiły, ale też widzimy ludzi, którym nie marzą się domy, chcą po prostu żyć, potrzebują łączności. Zmutowani tzw. menelsi też nie są przekombinowani i dodają tej książce mroku, nutki grozy, która wywołuje ciarki na plecach. Są ogromnym niebezpieczeństwem dla ludzi z Karceru, ale nie tylko oni. Kto jeszcze może im zagrażać? Tego dowiecie się, czytając tę książkę.Bardzo, ale to bardzo podobał mi się świat przedstawiony przez autora. Akcja tutaj jest wartka. Historia wywołuje oczekiwane w takich książkach napięcie. Z intensywnością śledzimy losy naszych bohaterów. Szkoda, że ta historia już się skończyła. Jestem jak najbardziej za tym, aby była kontynuacja. Takie mądrze napisane książki, aż chce się czytać. Ta pozycja kusiła mnie już od jakiegoś czasu i teraz już wiem dlaczego. Rewelacja.Polecam, czytajcie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść Karcer Grzegorza Juszczaka jest postapokaliptyczną wizją świata przedstawioną nam przez autora. Premiera książki miała miejsce na początku listopada ubiegłego roku.
Akcja powieści rozpoczyna się w 2147 roku w okolicach Atlanty w Stanach Zjednoczonych w byłym więzieniu stanowym, w którym żyje około trzech tysięcy ludzi. Fabułę stanowi opis kilku miesięcy życia tej społeczności. Od czasów, kiedy przez Ziemię przetoczyła się apokalipsa, ponieważ użyto broni atomowej, biologicznej i chemicznej doprowadzając do wyniszczenia populacji ludzkiej i degradacji środowiska minęło już 100 lat. Ci, którzy przeżyli wyszli spod ziemi i próbują żyć w większych lub mniejszych skupiskach na mniej skażonych terenach. W powieściowym Karcerze przebywają od kilkunastu lat przystosowując kompleks do swoich potrzeb. Jego mieszkańcy starają się być samowystarczalni uprawiając rośliny, hodując zwierzęta, wytwarzając biopaliwo. Funkcjonuje tutaj także szpital i szkoła. Rządy w tej enklawie sprawuje demokratycznie Rada Ocalonych. O bezpieczeństwo społeczności dbają grupa wyszkolonych żołnierzy i Samotnicy. Zagrożenie stanowią menelsi, osobnicy silni fizycznie, ograniczeni umysłowo, agresywni, nastawieni na zaspokajanie podstawowych potrzeb fizjologicznych. Ta mutacja ludzi jest skutkiem promieniowania i użytych środków biologicznych i chemicznych, ale ich ograniczeniem jest ślepota nocna.
Mieszkańców społeczność poznajemy w momencie kiedy funkcjonowanie Karceru zakłóca niespodziewany atak dużej grupy menelsów i zniknięcie grupy zwiadowców wysłanych do pobliskiego miasta. Okazuje się także, że należałby wyruszyć poza mury w celu przeszukania ruin miasta i dalszej okolicy i uzupełnienia zapasów różnych materiałów i środków pozostałych po zniszczonej cywilizacji oraz żywności i nasion. Razem z grupą mieszkańców ruszamy na ekscytujące wyprawy, żeby dowiedzieć się co stało się z zaginionymi, zdobyć broń, materiały medyczne i nie tylko, a także żywność. W trakcie tych ekspedycji okazuje się, że mieszkańcom Karceru zagrażają nie tylko menelsi.
Autor najpierw starannie opisuje wygląd i funkcjonowanie Karceru oraz panujące między członkami rady i grupą głównych bohaterów relacje. Pozwala to czytelnikowi wczuć się w klimat powieści. Jak w każdej grupie ludzi wytworzyły się tu różnego rodzaju sympatie i antypatie, a grupa starszych przeciąga młodszych na swoją stronę. W początkowym okresie funkcjonowania tej społeczności celem było przeżycie, teraz po upływie pewnego czasu pojawiają się rozbieżności dotyczące kierunku dalszego rozwoju. Grzegorz Juszczak znakomicie pokazuje te wewnętrzne rozgrywki i zdobywanie sojuszników.
Wizja zniszczeń i trudności życia ludzi w świecie po apokalipsie jest ciekawa i dopracowana. Bardzo ekscytujące są opisy przeszukiwania gruzów Atlanty. Opisy walk z menelsami i nie tylko są bardzo brutalne, ale i obrazowe.
W powieści Grzegorza Juszczaka trudno wskazać głównego bohatera, ponieważ autor nie koncentruje się tylko na wydarzeniach związanych z jedną postacią. Jest to interesujący zabieg, bo pozwala przenosić akcję pomiędzy różnymi miejscami w tym samym czasie zgodnie z miejscem pobytu jakiejś postaci lub ich grupy. Mimo różnych miejsc akcji i wielu bohaterów nie czujemy się zagubieni. Autor dba o synchronizację wydarzeń. Sceny spokoju, wyciszenia przeplatają się z bardzo brutalnymi, okrutnymi wręcz scenami walki czy dramatycznymi scenami eksploracji zniszczonego miasta.
Mimo kilku bohaterów są oni starannie wykreowani, zróżnicowani pod względem osobowości i charakteru. Zmuszeni są oni podejmować trudne decyzje, czasem wbrew sobie ale dla dobra społeczności w której żyją. Zachowania niektórych postaci bywają zaskakujące a nawet heroiczne. Wśród mieszkańców Karceru w zasadzie nie ma tu postaci negatywnej.
W swojej opowieści o przyszłości autor otwiera wrota swojej wyobraźni przed czytelnikami. Zabiera nas do wykreowanego przez siebie świata i zapełnia różnorodnymi postaciami. Okazuje się, że postapokalipytyczna rzeczywistość w wydaniu autora nie odbiega aż tak bardzo od naszego świata, szczególnie w zakresie ludzkiego funkcjonowania, myślenia i pragnień. Nadal cenne są takie wartości jak lojalność, przyjaźń, odpowiedzialność. Bardzo budująca była dla mnie w chwili zagrożenia dbałość o ocalenie młodego pokolenia.
Język narracji jest prosty i nieskomplikowany, ale w dialogach jest bardziej grubiański i pełen wulgaryzmów, co jest uzasadnione sytuacyjnie. Czasami pojawia się w nich również rubaszny humor.
Książki postapokaliptyczne są odmianą fantastyki a co za tym idzie autor takiej powieści ma pełną dowolność w kreowaniu miejsca akcji i postaci. Świat opisany w Karcerze przemawia do mojej wyobraźni i z łatwością się w nim odnalazłam. Zakończenie pozostawia niedosyt i oczekiwanie na dalszy ciąg.
Karcer pokazuje, że autor dobrze odnalazł się w tym gatunku literackim. Struktura powieści jest przemyślna i dopracowana, a ciąg przyczynowo-skutkowy wydarzeń jest zachowany. Powieść czyta się szybko, z zainteresowaniem śledząc losy bohaterów, dynamiczna akcja nie pozwala się nudzić. Jak każda z powieści tego rodzaju skłania do refleksji nad przyszłością naszego świata.
Zachęcam do zajrzenia do Karceru. Ja na pewno tu wrócę.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wraz z bohaterami książki "Karcer" znajdujemy się w 2147 roku na terenach Stanów Zjednoczonych, jednak są zupełnie inne niż te które znamy my! Świat jest zniszczony, ponieważ doszło do wojny atomowej... Doszło do zniszczenia jak wiecie oraz do smażenia ziemi. Kto przeżył żyje na terenie byłego więzienia, którym zarządza naczelnik Brass. Jest hardą kobietą, która walczy o przetrwanie swoje i innych ludzi. Jednak ich życie to ciągła walka, atakują ich menelsi, którzy są bardzo niebezpieczni. Szybko okazuje się, że nie jest to ich jedyny przeciwnik. Dodatkowo, muszą szukać broni, łączności, czy środków leczniczych .. Czy Karcer przetrwa? Czy uda im się obronić?

Kochani sięgając po tą książkę, powiedziałam sobie jedno. Podejdź do tego z otwartą głową. Nie oczekiwałam niczego, a więcej co się stało? Na maksa zostałam zainteresowana tym światem. Tutaj ogromne brawa dla Autora. Stworzył świat z przyszłości, trudny, nowy... Jednak mimo wszystko taki "realny" .
Czułam, że autentycznie tak może wyglądać świat po wybuchu takiej wojny, co jest straszne!
Dodatkowo mamy tutaj bardzo ciekawych bohaterów, nie sposób znaleźć tego jednego bohatera. Bo każdy z nich ma inne cechy charakteru... A co najważniejsze, myślę, że jeszcze Autor nie powiedział ostatniego słowa...
Zakończenie? Totalne zaskoczenie! Myślałam że już wszystko się wyjaśniło, i tu bum. Autor rzucił bombę i postawił kropkę! Jak tak można?
Proszę mi tu szybko pisać drugi tom!!! ???
Polecam! Znajdziecie tu wszystko co w takich książkach jest istotne: pomysł, walka o przetrwanie i o władzę, opisy, ale też akcję i wspaniałych bohaterów. No i oczywiście Autor ma świetny potencjał! Zdecydowanie liczę na więcej ?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)