Kronika ptaka nakręcacza
Haruki Murakami

Czuć w niej typowy styl pisania Murakamiego, który można kochać bądź nienawidzić. Osobiście bardzo przypada mi do gustu, jednak nie była to w moim odczuciu jakaś wybitna książka. Momentami przydługa, a wątki porozciągane. Co nie zmienia faktu, że fabuła naprawdę ciekawa i chciało się dowiedzieć co będzie dalej. Na wielki plus poezyjny klimat pisania autora. Każde zdanie pięknie napisane i można się było poczuć jak w filmie. 

Oczywiście, że polecam! I oczywiście, że nie wszystkie wątki są do końca wyjaśnione, ale taki urok Murakamiego;) Na temat stylu wypowiadałam się przy okazji recenzji jego pozostałych książek, i w tym obszarze jest constans, że tak to określę, więc przybliżę z lekka fabułę.
Jest więc główny bohater - nijaki, nudny, mało asertywny, flegmatyczny, o stoickim usposobieniu mężczyzna. Ma kota, żonę i zwyczajne życie. Jednak w pewnym momencie nurt ich wspólnego życia zostaje zablokowany, na wierzch wypływają lęki i rodzinne tajemnice. Mężczyzna najpierw traci kota, potem żonę i jest wciągany w wir coraz bardziej absurdalnych zdarzeń. Wokół niego pojawiają się kobiety "wysoko wrażliwe": medium, "prostytutka świadomości", nastolatka o destrukcyjnych skłonnościach, terapeutka dusz, a także masa innych wielobarwnych postaci o specyficznych zdolnościach.
Fabuła splata ze sobą dwa światy - jawę oraz sen, a wydarzenia w tym drugim są tak samo realne i odciskają fizyczny ślad w świecie materialnym. Sedno opowieści sprowadza się do tego, że każdy z nas ma w sobie cząstkę czegoś złego, czegoś mrocznego, i nie zawsze łatwo jest się samemu tego pozbyć. Bo sprężyna świata powinna być nakręcona... byle nie za bardzo;)