Mama kazała mi chorować
Julie Gregory

Mnie tak bardzo nie zachwyciła, choć oczywiście trudno mówić o zachwycie nad książka, której treść podyktowało życie... Jednak mimo wszystko, zabrakło mi w niej |Tego czegoś" :) Ale nie zrażajcie się :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O książce: http://www.granice.pl/recenzja,mama-kazala-mi-chorowac,9037. (Ocena: 4,5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wstrzasajaca historia kobiety, ktora cale dziecinstwo spedzila u lekarzy i w szpitalach przez matke chora psychicznie. Po latach autorka postanawia opisac swoja historie swiatu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Julie Gregory to zwyczajna dziewczyna. Taka jak każda z nas pięciolatka, później nastolatka. Coś jednak różni ją od innych dzieci. Otóż Julie Gregory ma nienormalne dzieciństwo, zgotowane przez równie nienormalnych rodziców. Ojciec ma stwierdzoną chorobę psychiczną. Zespół Münchhausena to choroba, na którą cierpi jej matka. Julie Greogry chcąc nie chcąc musi biegać od lekarza do lekarza, bo jej matka jej każe. Tak, każe jej chorować. Nie wiem który rodzic chciałby by jego dziecko było chore? A jednak matka Julie jest wręcz zadowolona, gdy w kolejnym gabinecie słyszy: "Tak Pani Gregory, temu dziecku coś dolega". Czuję wtedy satysfakcję z "w porę zauważonego problemu".

 

W książce tej oprócz wymyślania chorób przez jej matkę, Julie Gregory opisuje też "to normalne" życie jakie wiedli poza kolejnymi gabinetami lekarskimi. Czy aby na pewno takie normalne? Jak potoczą się losy Julie, jej rodzeństwa i rodziców? Jakie dzieciństwo rodzice zafundują Julie, jej bratu Danny'emu a także "przybranym dzieciom"? O tym należy dowiedzieć się z książki, do której lektury zachęcam.

 

Opowieść tą czyta się z zaciekawieniem, niektóre fragmenty mogą być mniej interesujące, jednak ta książka ma w sobie coś, co nie każe nam odłożyć jej na dłużej. Dodatkowym plusem są prywatne zdjęcia Julie ilustrujące wydarzenia, o których czytamy. Minusy: zdjęcia te są czarno-białe, szkoda.
Dla lepszego zobrazowania opisywanych sytuacji zamieszczone są oryginalne skany kserokopii kart lekarskich, wyników badań i tym podobnych, a do każdego z nich mamy tłumaczenie po polsku.
Dwa przedostatnie rozdziały są bardziej nużące od reszty książki, ale nie przeszkadza to w odbiorze całości.

 

Polecam sięgniecie po ten tytuł. Także osobom związanym z medycyną. Ponieważ personel medyczny powinien zapoznać się z przypadkiem Julie by móc w porę rozpoznać podobną sytuację gdyby miał z takową styczność.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zastępczy zespół Münchhausen występuje zazwyczaj u rodziców, opiekunów. W tej książce polegało to na tym, że mama Julie ciągle wynajdywała u niej jakieś choroby, woziła ją do różnych lekarzy, wymuszała na nich badania, chciała operacji serca mimo, że nie była ona potrzebna. Bardzo często zmyślała dolegliwości córki. Robiła to, bo chciała zwrócić na siebie uwagę innych osób, pokazać jak bardzo troszczy się o córkę, chciała, by ludzie jej współczuli. Tak wyglądało życie Julie. Jej dzieciństwo polegało na odwiedzaniu lekarzy, przebywaniu w szpitalu, a w domu łykaniu tabletek. Nie dość, że matka była chora psychicznie to ojciec lepszy nie był... Ilekroć czytam takie książki to zawsze czuję gdzieś w środku złość do osób, które źle traktują swoje dzieci, znęcają się nad nimi, maltretują. W tej powieści po raz pierwszy spotkałam się z zastępczym zespołem Münchhausena. Dotychczas nie słyszałam o takim czymś i nie wiedziałam na czym do końca polega. Teraz już wiem i cierpienie dziecka jest tak samo duże jak w innych przypadkach tj. molestowania, bicia... Bo wyobraźcie sobie, że jesteście zdrowe, ale musicie ciągle kłamać przed lekarzami, udawać chorego, być poddawanym ciągłym zabiegom, które często są bolesne i nieprzyjemne. Nie wyobrażam sobie jak można w taki sposób robić dziecku krzywdę. Samo przyjmowanie leków bez konieczności jest bardzo szkodliwe, a do tego trzeba jeszcze dodać to, co działo się w głowie Julie i jakie to potem miało skutki, gdy dziewczyna dorosła. A to wszystko, by matka mogła zwrócić na siebie uwagę. Tacy ludzie nie powinni mieć nigdy dzieci. W końcu kto normalny cieszy się jak dziecko jest chore? A wiecie co jest najgorsze? To, że nikt przez tyle lat nie odkrył prawdy, wszyscy ślepo wierzyli, że dziewczynka jest chora, mimo że wyniki badań wskazywały na coś zupełnie innego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)